Mijn gebroken weerwolfshart [Nederlands]✔️

~Hoofdstuk 21~

Als ik mijn ogen voor de tweede keer open, zakt de moed in mijn schoenen. Het huis ligt voor me. Dit kan niet gebeuren. Ik probeer van de kar te komen, maar mijn handen en voeten zitten vastgebonden. Ik kan zoals gewoonlijk, geen kant op......

We lopen de grote hal binnen, die ik maar al te goed ken. Portretten die de hele muren bedekken. Voor me staat hij dan. 'Wat fijn dat je je weer bij ons hebt gevoegd,' zegt hij joviaal. Hij trekt ruw mijn haren opzij, en kijkt blij, wanneer hij geen mark meer ziet. 'De missie is volbracht. Ze moet nu alleen nog maar opnieuw gemate worden en het completen, Alpha Terrence,' zegt Talia rustig.

' Ik heb de perfect mate voor haar,' Aatwoordt hij. Alpha, ik bedoel Terrence, wijst naar een jongen achter hem. Hij stelt zichzelf voor als Nicolas de VI. Het is de oudste zoon van Terrence. Niet zijn echte. Hij was een wees, die Terrence opgevoed heeft als zijn eigen zoon. Zelf kon hij geen kinderen krijgen, dus hij was meteen gek op hem. Hij moest de nieuwe Alphaopvolger worden. Ik heb hem een aantal keren gezien, helaas niet vaak genoeg om erachter te komen wie hij precies is.

Hij is een echte (mannelijke) ijdeltuit. Hij heeft zijn haren aan de linkerkant afgeschoren, en de rest van zijn haar naar rechts gekamd, met zo veel haarlak, dat als hij het een keer aanraakt, zijn hele haar beweegt. Hij kijkt arrogant en verveeld uit zijn ogen.

Hij bekijkt mij van top tot teen. Hij draait rondjes, voelt mijn haren, bekijkt mijn figuur. Als laatste checkt hij de mark, waar je, door de make-up van Violet, niks meer van ziet. Goedkeurend knikt hij naar zijn vader. Er wordt vast gemindlinkt, want er valt een doodse stilte en Nicolas en zijn Terrence kijken elkaar doordringend aan. Eerst zijn het boze blikken van Nicolas, die, door de strenge blikken van zijn vader, snel verlichten naar een geforceerde glimlach.

"Ik zal jullie alleen laten" zegt Terrence uiteindelijk. We staan tegenover elkaar. Weer valt er een ongemakkelijke stilte. Een korte flashback valt me te binnen;

*flashback*
We zitten op een crèmekleurig bed. Ik, maar dan kleiner, kijk een meisje van ongeveer dezelfde leeftijd aan. Er valt net zo'n ongemakkelijke stilte. Ze kijkt me vreemd aan. "Mama zegt dat ik met het meisje van de andere pack om moet gaan, dat is best gek,  ik ken jou niet." zegt het kleine meisje, met donkerbruine vlechtjes. "J-ja hè? Mijn mama zei hetzelfde". We giechelen allebei. "Ik ben Coco. Ik heb een hamster als huisdier, en ik houd niet van die rare stiltes waarin mensen niks zeggen." antwoordt ze. "Ik ben Helena, ik heb geen huisdieren. Ik houd ook niet van die stomme stiltes." ik kijk verlegen naar de grond. Er dreigt weer een stilte te vallen, waar Coco snel een einde aan maakt. "We worden vast beste vriendinnen!" We giechelen allebei, en beginnen te spelen met de Barbiepoppen.

*Einde flashback*

'HALLO?' wordt er in mijn oor geschreeuwd. 'S-S-sorry, ik raakte verzeild in mijn gedachten,' probeer ik zo beleefd mogelijk te zeggen. 'Ik breng je naar jou kamer, die naast die van mij ligt,' Hij kijkt verveeld voor zich uit en loopt de trap op. -En nu krijgen we wel een kamer?!- schreeuwt Feline verbaasd en boos. Ik voel mijn nagels groeien. -Rustig- antwoord ik. Mijn nagels worden weer normaal.

Hij doet een kamerdeur open. We komen binnen in een nette kamer. Niet zo mooi als mijn eigen kamer in de Moonlight pack, ach ja. Dat zal mijn thuis nooit meer worden. Hij wil zich omdraaien, maar voordat hij dat doet, vraag ik hem waarom hij mij als mate wil. 'Dat gaat je geen donder aan,' roept hij, voordat hij de deur achter zich dichtsmijt. Ik verstijf. Misschien iets te nieuwsgierig?

Ik besluit om een lange douche te nemen. Er staan meer dan 20 verschillende doucheproducten, maar niet de speciale die Jason mij gaf toen ik voor het eerst bij hem in het packhouse aankwam. Ik zucht bij het denken aan de naam. Een naam, een persoon, die mij nu vast zal haten...

Ik kleed me na een 45 minuten lange douche om. Ik heb een synthetische blauwe bloes aan, met daaronder een zwarte broek en grijze gympen. Op de tussendeur, tussen Nicolas en mijn deur, wordt geklopt. Ik maak mijn slot open. Nicolas komt binnen, en gaat op mijn bed zitten, met zijn hoofd omlaag gebogen. 'Sorry, ik had niet zo tegen je uit mogen vallen,' begint hij. 'h-het is al goed,' Hij kijkt me met zijn diepzwarte ogen aan. 'Vertel me wat er gebeurt is met je mate, dan vertel ik mijn verhaal,' mompelt hij. Wil hij nu echt iets weten over ons? -Dit is een val, dat kan niet anders-. 'Hoe weet ik dat je me niet in een val lokt?' zeg ik. 'Ik zal wel beginnen,'

'Mijn mate was 16, Stella, ik 18. Ze werd moeder van ons eerste nest. Het is vrij vroeg, daar waren we ons van bewust. Het bleek een drieling te zijn, wat erg speciaal is natuurlijk. Allee-alleen,' er rolt een traan over zijn gezicht. Ik ga naast hem zitten. 'Ze kon de bevalling niet aan. Ze was te jong voor drie pups. Twee van de drie pups zijn overleden. Het werd haar te veel, haar bloeddruk steeg te snel. Ze overleed door een hartaanval, met de overlevende pup in haar handen.' Hij veegt de traan weg. 'Mijn vader deed alsof het nooit gebeurt is. Hij zit vol met haat, sinds mijn adoptiefmoeder op mijn 2e overleed. Hij liet de pup adopteren door iemand anders. Ik schreeuwde naar hem, riep dat een meisje niet zonder haar vader kon opgroeien, maar niets hielp.
Nu wil hij dat ik een nieuwe mate krijg, zodat ik het Alphaschap over kan nemen. Maar ik wil het niet, niet zoals hij het doet,' Hij kijkt me aan. 'Ik hoop soms, dat het gewoon.... ik hoop soms......heel soms......dat hij er gewoon niet meer is,' Ik kijk hem geschrokken aan, maar ook vol medelijden. Ik begrijp zijn situatie volkomen.

Hij herpakt zich, en richt zich op mij. Hij kijkt naar de plek, waar mijn mark ooit gezeten heeft. 'Ik heb het heus wel gezien, nu ben jij aan de beurt,' Ik begin te vertellen. Over mijn verleden, Jason, en hoe we uit elkaar zijn gehaald. Ook vertelde ik hem alles over Terrence.

'Wat erg,' is het enige wat hij kan uitbrengen. 'Dat betekent dat hij ons allebei gebruikt heeft,' vul ik hem aan. Hij kijkt me bedenkelijk aan. Hij stamelt dingen, zoals 'wat nou als', 'en dan', 'misschien is er een kans'.

'Oké, ik heb een belangrijke beslissing gemaakt. Het is niet niks, maar we hebben weinig tijd,' ik kijk hem geboeid aan. 'We gaan morgen nacht ontsnappen, en brengen je terug naar je pack,' ik kijk hem stomverbaasd aan. 'E-en je vader dan? En je Alpha titel?' stamel ik. Het blijft een lange tijd stil. 'Als jij mij terugbrengt naar Jason, zorg ik ervoor, als ik nog geaccepteerd wordt, dat je ook in de pack kunt,'

Hij kijkt me helemaal stralend aan. Misschien is hij toch nog niet zo slecht, dan wat ik in het begin van hem had verwacht. Hij geeft een kus op mijn wang van vreugde.

'....En dan zal ik ervoor zorgen dat die man voor eens en voor altijd 
word gestopt!'

--------------------------------------------De ene keer lezen er 100 mensen, de andere keer 21.

HOW IS THAT POSSIBLE?!

Ach ja, hoe was het? Wordt het team hopelas of team jaseope? See you next time!

LIKE
COMMENT
SHARE,
Love you all, StoryWriterLarissa❤💫!

[1283 woorden]