Mijn gebroken weerwolfshart [Nederlands]✔️

~Hoofdstuk 19~

Ze verwijdert de mark van JayJie bij je, jij ongecontroleerde dodo. Ik zorg ervoor dat een rogue uit de groep die jou ontvoerden, jou mate en het compleet, want dan kan ik voor altijd bij HEM zijn, zonder dat JIJ in de weg staat," ik kijk geschrokken op. "Ik zal nooit, maar dan ook echt nooit, iemand anders als mate nemen." Verdedig ik mezelf.
"Het is ook geen vraag, liefje. Dwingen maakt alles mogelijk. En als een band compleet wordt, kan niks het nog stoppen."

POV Hope
Ik moet dit voorkomen, maar hoe? -gebruik je mate-communicatie-bond- fluistert Feline. -De band is niet sterk, maar alles valt te proberen- voegt ze er aan toe. Dat is waar. Ik bedank haar, en probeer het direct uit.

-Jason, luister naar me. Hoor je me?- geen antwoord. -JASON LUISTER NU- schreeuw ik nu. Gekraak aan de andere kant. -Hallo?- zijn de onrustige woorden van Jason. -ze gaan mijn mark weghalen, een heks- roep ik, zo duidelijk mogelijk. -ze gaan Marc koppelen met een heks ??- is het antwoord.
Hij verstaat me niet.
-waar ben je?- is zijn vraag. -in het niemandsland aan de zuidkant, volgens mij, kom snel-
-ik houd altijd van je, onthoud dat- zeg ik snikkend. -ik ook lieverd, maar ik bevrijd je zeker! Ik zal de roedel er op af sturen-. Met die woorden, stopt de conversatie.

POV Jason
Het gesprek houdt op. Ik licht direct mijn ouders in over de gebeurtenis. We besluiten samen, door mij met veel tegenzin, om niet te veel mensen te sturen, omdat dat op zal vallen. We besluiten dan Beta Kyle, packleden Harry en Gale, en natuurlijk niet te vergeten Lara en Julia meegaan.

'We moeten snel zijn,' roep ik. Daarna val ik, door een brandende
,pijnlijke steek in mijn bovenbeen, op de grond.

Mijn ouders staan bezorgt voor me. 'Gaat het schatje?' Ik lig met tranen in mijn ogen, en met een helse pijn in mijn been, op de grond. Het spreidt zich over mijn hele lichaam, tot mijn nek. De lijn verdwijnt daarna, en ik zit versuft om me heen te kijken, en ik probeer te begrijpen wat er net gebeurde..

POV Hope
De schuur wordt voor de zoveelste keer opengegooid. De deur knalt met een harde klap tegen de stenen muur aan. 'Je gezichtsuitdrukking op dit moment is echt onbetaalbaar,' lacht ze. Ik kijk angstig, vanbinnen vol met haat, naar haar. Ze maakt het slot, waarmee het touw aan een ring in de muur aan vast zat, open. Ik probeer op te staan, en ik ren naar de deur. Net voordat ik de deur bereik, voel ik een stekende pijn in mijn bovenbeen. Op de plek waar het steekt, sijpelt bloed. Al gauw kleurt het gedeelte op mijn blauwe broek rood. Ik val neer, en gil het uit van de pijn.

'Je dacht toch niet dat je ervoor snel vanaf zou komen?' schreeuwt ze. Ze bekijkt het mes, dat bedekt is met mijn rode bloed, demonstratief. 'Zo leuk, je bloed te zien vloeien,' schatert ze.

'Waarom vermoord je me niet gewoon?' Schreeuw ik uit. Ze kijkt me aan. 'Dan zal Jason nooit mijn mate worden. Hij moet geloven dat je hem hebt laten vallen'.
'Maar dat heb ik niet...." ze geeft een ruk aan het touw. Ze doet mijn handen vast aan de voorkant, zodat ik mee kan lopen. Als ze klaar is, roep ze geïrriteerd: 'Meekomen,'

We lopen door het bos. Het bloeden van mijn wond is grotendeels gestopt. Dat is in ieder geval een voordeel van weerwolf zijn; je heelt snel. Het doet nog intens veel pijn. Elke stap die ik zet voelt aan alsof een cactus die met kleine mesjes in me steekt.

We komen vlak bij het niemandsland aan. Net daarnaast ligt een bos. Ik zie, dat in de verte iets gaande is. Al gauw komen we dichterbij. Door het ondervoeden ben ik flink verzwakt, dus het kost me veel moeite om het tempo bij te houden. Soms geeft ze er extra trekken aan, soms hangt het touw helemaal slap.