Mijn gebroken weerwolfshart [Nederlands]✔️

~Hoofdstuk 40~

Goed zo mijn kind. Mijn taak zit er op. Ik moet weer gaan, maar vergeet mijn woorden niet: Nemo Malux Felix,' Haar beeld vervaagt, en de kamer hult zich weer in duisternis...

'Elias, geef terug!,' wordt er oorverdovend geschreeuwd. Ik loop op de net geschilderde witte deur af. Ik gooi de deur met een harde klap open. 'Elias Felix, geef de CD aan Michael,' zeg ik streng, met opeengeklemde kaken. 'Maar het is mijn....,' piept hij zacht, bijna onzeker. 'Niks te 'maar',' Met tegenzin drukt hij de CD in Michael zijn handen.

De laatste jaren hebben Jason en ik het erg moeilijk gehad. Wat we ook doen, hoe we het doen; het lijkt alsof alles ons tegenzit. In plaats van lieve kinderen die goed met elkaar op kunnen schieten, hebben wij twee vechtende pups. Wanneer we onze hoofden een keer omdraaien, heeft Elias alweer iets bij zijn kleine broertje uitgespookt. Ik probeer het op de juiste manier te regelen, maar in mijn hart weet ik dat het een tevergeefse strijd is.

Een strijd die de Maangodin al een lange tijd aan heeft zien komen.

Ik loop naar het bureau. 'Jay, ik moet ergens met je over praten,' begin ik ongemakkelijk. Een stilte volgt. 'Waarover?,' zegt hij na een tijdje nadenkend te hebben gezeten. Ik vul mijn longen met verse lucht en begin te praten. 'Dit is een hopeloos gevecht, net als ruzie maken met je eigen schaduw, als het aansteken van water, het heeft geen zin,' zeg ik in een adem droevig. Nu ontstaat er ook bij Jay een frons op zijn gezicht. Dit is een van de vele gesprekken die we samen voeren, zonder uiteindelijk resultaat. 'Geef je de hoop op?,' hoor ik een stem in mijn hoofd zeggen. -Ja Feline, ze zijn nu al 11 en we zijn niets opgeschoten- Feline huilt zachtjes in mijn hoofd. - De Maangodin maakte ons duidelijk de hoop niet op te geven, dit Kun je niet doen!- Ik zucht diep. Feline heeft gelijk. Sterker nog, Feline BEN ik gedeeltelijk ook, dus diep van binnen weet ik dat ik de hoop voel zitten. Ik zal niet opgeven!

'Geef me nog een week om na te denken, dan zal ik een besluit nemen,' zegt Jay rustig. Ik neem rustig op wat hij gezegd heeft. Ik mompel heb nog iets na, en loop dan de kamer met gebogen hoofd uit.

In de hal liggen twee kinderen vechtend op elkaar. De een trekt een pluk haar van de ander uit, terwijl de tanden in iemands bovenaan worden gezet. Vlug storm ik de trap af. 'Elias Felix en Michael Elijah stop onmiddellijk!,' schreeuw ik ze onbeheerst woedend toe. Het blijft voor een seconde stil. De twee jongens kijken me roerloos aan. Dan begint Michael hartstochtelijk te huilen. 'H-H-H-hij viel m-m-mij a-aaaaannn!,' snikt hij. Ik vraag me af wat ik zo'n situatie nu het beste kan doen. ''Elias, Michael, allebei naar jullie kamer, NU!,' besluit ik. De jongens sprinten zo snel mogelijk de hal uit. -Laat een dokter Michael nakijken asjeblieft- Mindlink ik naar Julie.

Ik kijk naar de foto op de vensterbank van Lara, Julia en mij tijdens onze eerste ontmoeting.
Terwijl ik nadenk, voel ik sterk dat ik Lara ontzettend mis. Ze is naar Ierland geweest om haar zieke vader te verzorgen, omdat geen ander familielid meer in staat was dat te doen. Met spoed vertrok ze 6 maanden geleden, de dag na de verjaardag van de jongens, 13 juli. Dat was ook de eerste keer dat ik Lara zag huilen. Het lijkt net of de tijd stil heeft gestaan sindsdien. Lara, de grappenmaker, een van mijn beste vriendinnen, is van haar leven beroofd. Het vliegtuig waar ze in zat is van de radar verdwenen. Een maand later is in de oceaan de zwarte doos van het toestel gevonden.

Alweer zucht ik. Ik mis haar. Ze wist altijd een manier om de kinderen uit elkaar te halen, mij op te beuren als het tegen zat en gewoon een lieve vriendin te zijn. Julia is natuurlijk ook mijn beste vriendin, maar niet hetzelfde als Lara natuurlijk. We missen haar.

-De jongen is prima, moet ik Elias ook nakijken?- Ik word uit mijn gedachten wakker geschud. Ik ben Elias helemaal vergeten. -Ja graag- mindlink ik de dokter. Het is verplicht van Jason om eerst Michael te laten checken als er iets gebeurt. "We moeten er rekening mee houden dat hij ooit het alphaschap zal overnemen" is zijn dagelijkse zin. Vanaf het begin ben ik het hier al oneens mee geweest.

De rest van de week gaat zoals de gewoonlijke routine. Eten, vechten en ruzie, kinderen naar school, ophalen, eten, vechten en ruzie, slapen. Kan het nog erger?

----------------------------------------------
Hee lieve lezertjes! De (geweldige //:Ahum://😒)proefwerkperiode zit er weer op, dus ik had vandaag tijd om een hoofdstukje te uploaden. Hopelijk vindt je het leuk!

Beetje slecht hoofdstuk maar het wordt beter!

Ly all💕!

[821 woorden]