Mijn gebroken weerwolfshart [Nederlands]✔️

~Hoofdstuk 20~

Lara, Kyle, Julia en Morris, de gevonden mate van Julia, staan aan mijn bed. Ze overladen me niet met duizenden vragen, zoals ze normaal gesproken doen. Ze zeggen me gedag.

"Kunnen jullie even naar buiten" vraagt Kyle de rest. Ze lopen zwijgend weg, en doen de deur achter hen dicht.

Bro, ik moet je iets vertellen wat je niet leuk gaat vinden.....

Hij kijkt me ongemakkelijk aan. Hij staart me doodsbang aan. 'W-wat is er dat je zo bang bent?' vraag ik voorzichtig. 'V-v-v-voor jou man...,' brengt hij met veel moeite uit. 'Je hoeft toch niet bang te zijn voor mij? Vertel je me het, dan beloof ik dat ik kalm zal blijven,' antwoord ik rustig. 'Ik zou dat niet zo snel zeggen bro, blijf asjeblieft rustig. Iedereen buiten, en ook ik, staan doodsangsten uit,' vertelt hij eerlijk. Hij drukt een ovaalvormige spiegel, bedenkt met diamantjes in mijn handen, en stamelt 'kijk maar naar je mark,' Na deze woorden vlucht hij de kamer uit.

Ik kijk in de spiegel. De plek, waar mijn mark ooit zat, is verdwenen. Er zit een rood vlekje, niets meer. Ik kijk aan de achterkant van de spiegel, om het vergrote beeld ook te bekijken, voor het geval ik het verkeerd gezien heb. Er is een notitieblaadje op geplakt. 'Je weet wat het betekend'. Ik kijk er in, en zie dat mijn ogen het juist hebben. Ik brand als de hel vanbinnen. Het voelt alsof mijn hart een flinke stomp met een ijzeren hamer krijgt.

Ik ben woest, verbaast, verdrietig en gebroken tegelijk. Mijn wolf kan zich niet langer binnenhouden, en ik transformeer. Grommend loop ik door de kamer. Ik verscheur de kussens en dekbedovertrekken. Ik hang letterlijk in de gordijnen. Ik val de vaas met bloemen aan en gooi de stoel uit het raam. Ik ben gebroken. In een miljoen stukjes.

Mijn vader en moeder komen binnen. Ik kijk ze grommend aan, en ontbloot mijn tanden. 'Liefje, blijf rustig,' hoor ik mijn moeder heel ver weg zeggen. Ik loop naar ze toe. Stap voor stap. 'Zane, ik beveel je om het Jason het weer over te laten nemen,' Roept mijn vader, met zijn Alpha stem.

Piepend ga ik terug, en duik in een hoekje. Ik transformeer terug naar mens-vorm. En begin te huilen.
Ik ben een persoon die normaal gesproken nooit huilt.

De enige keer dat ik echt huilde, was toen de kerstman op de 1e kerstdag op bezoek kwam, en hij al mijn kerstkoekjes had opgegeten. Het cadeau was eigenlijk het StarWars blik eromheen, maar het waren mijn lievelingskoekjes en van niemand anders. Mijn vader riep teleurgesteld en boos dat ik me moest vermannen als toekomstige Alpha, en ik heb daarna nooit meer, waar mensen bij zijn, vol gehuild.  Tot deze keer.

En deze keer kijkt mijn vader mij niet boos aan. Ik hoef me niet te vermannen. Het ergste wat een wolf ooit kan hebben, is het verlies van zijn mate. Vooral als de mate de band verbroken heeft, door het bed met iemand anders te delen.
Mijn ouders omhelzen me stevig, en ik huil, tot dat hun kledingstukken helemaal doorweekt zijn met mijn treurige krokodillentranen.

POV Hope
Het brandt, maar dat is niet waar ik nu aan denk. Ik ben Jason kwijt. Ik heb geen communicatiemiddel om hem het uit te leggen, geen gevoelens meer die ik kan delen, en geen mate. Ik zit uitgeput en vol pijn, van buiten en van binnen, op de grond. Het proces heeft me heel veel energie gekost.

Violet loopt naar me toe en strijkt mijn haren uit mijn nek. 'Gelukt,'  fluistert ze blij. De andere vrouwen worden bedankt, en ze vertrekken weer de diepe bossen in, ieder om hun taken weer te vervullen.

Violet en Talia trekken me op aan het touw. Ik sta wankel op mijn benen. De tranen prikken in mijn ogen, maar ik mag geen teken van zwakte laten zien. 'Nu brengen we je naar de opdrachtgever,' zegt Talia neutraal. Ik kijk haar verbaast aan. 'Je komt er wel achter als je het ziet. Het belangrijkste is dat Jason nu van mij wordt, en niemand anders,'
Het wordt me te veel. Mijn hoofd draait, mijn lichaam doet pijn en ik heb al mijn reserve-energie verbruikt.
Het donker neemt het over, en ik val met een plof op de grond.

Ik hoor iets piepen. Ik zie dat het de wielen van een kar zijn. Ik lig dus op een plateau. Ik sluit mijn ogen weer.

Als ik mijn ogen voor de tweede keer open, zakt de moed in mijn schoenen. Het huis ligt voor me. Dit kan niet gebeuren. Ik probeer van de kar te komen, maar mijn handen en voeten zitten vastgebonden. Ik kan weer geen kant op......
----------------------------------------------
Like, Comment, Share!

OMG waar is ze? Enig idee? Tot volgende keer people!!

Love you all StoryWriterLarissa🍔!

[812 woorden]