Mijn gebroken weerwolfshart [Nederlands]✔️

~Hoofdstuk 9~

Je gaat spijt krijgen- hoor ik. Feline, die de hele dag niks, maar dan ook echt helemaal NIKS van zich heeft laten horen, die nu komt aanzetten met het feit dat ik er spijt van ga krijgen. Ik kook vanbinnen. -Wat denk jij, dat ik zonder twijfel gewoon mijn leven eventjes op het spel zet?!"roep ik, bijna huilend.

Een diepe zucht, gevolgd door haar stem die zich timide verontschuldigd. -We gaan er samen voor- is het laatste wat ik zeg, voordat ik het landgoed af ren, op weg, naar de grens...

Ik ren op maximale snelheid door het bos. De koele wind waait langs mijn sneeuwwitte vacht. Een echte déjà vu.

Deze keer ren ik weer ver weg van de Moonlight pack, maar niet omdat ik vrees voor mijn eigen leven, maar omdat ik probeer de mensen waar ik van houd, met mijn leven te beschermen...

*flashback*
"Een groot weideveld. In het midden een grote appelboom. Er zit een klein meisje en een oudere man. "Papa, is een Alpha zijn moeilijk?" wordt er met een zachte, lichte stem gevraagd. "Het is niet makkelijk, en niet moeilijk, bijtje." Antwoord de oudere man, met blond haar en groene ogen. Ze lijken op elkaar. "En... en wat is het belangrijkste, als ik Luna wordt?" vraagt het meisje weer. "Je moet opkomen voor je mensen, je moet ze beschermen als het nodig is. Als de tijd komt, zul je zien hoe natuurlijk het aanvoelt en zie je in dat er Alphabloed door jou aderen stroomt." Ze geven elkaar een knuffel.

*eind flashback*

Ik heb bijna de grens bereikt. Ik zie dat Alpha Terrence en zijn Beta op me staan te wachten. Ik transformeer vlug en loop met lood in mijn schoenen hun richting uit.

"Ah, ik zie dat je toch op bent komen dagen. Dat betekend dat je besloten hebt?". Ik adem diep in en uit. "Een echte leider komt op voor haar mensen, en beschermt ze als het nodig is" zeg ik, met opgeheven hoofd. "Je lijkt net als 2 druppels water op je vader. De appel valt zeker niet ver van de boom" zegt hij met een grijns. "Nu ter zake, wat is je definitieve keuze?"

"I-I-ik kom met jullie mee, in ruil voor de vrijheid van de pack. Ook moeten jullie beloven dat jullie hen niks doen".

Ik kijk verschrikt op als ik Beta Peter met een gsm in zijn handen zie, die hij op mij heeft gericht. "Die speech wil jou zogenaamde mate denk ik ook graag horen, zodra je dood bent natuurlijk" zegt hij grinnikend. "Kom, het wordt al bijna licht. We vervolgen de route. Peter, jij loopt achter, volg mij".

Na een urenlange wandeling, bereiken we bij dageraad het packhouse, in mijn geval liever mijn grootste nachtmerrie genoemd.

"Naar binnen" beveelt Beta Peter. Ik wordt naar mijn kamer geleid, die helemaal in het puntje van het dak zit (zie foto). Ik heb een klein raampje, met uitzicht op de voortuin. Mij stoffige bed (beter gezegd hooiberg, ze vonden matrassen te luxe voor zo iemand als ik) en kleine wasmand staan precies hetzelfde als hoe ik het heb achtergelaten.
Ik pak mijn rugzak uit, maar door een lekkage in het dak is het zo nat dat ik uitglijd, en met mijn hoofd tegen de wasbak aan knal. Ik blijf bewegingloos op de grond liggen, met langs mijn slaap een straaltje bloed. Ik kan me niet bewegen. Ik doe me ogen dicht, en wacht op het moment van flauwvallen...

Uit het niets razen allemaal herinneringen voorbij, zo veel dat ik er duizelig van wordt. Over mijn ouders, mijn pack en mijn hele jeugd...

*een van de belangrijkste herinneringen*

"Mama, wat gebeurt er?" roep ik in paniek. Overal hoor ik geschreeuw, gehuil en vechtende wolven. De penetrante geur van bloed is onmisbaar. Mama kijkt me met een droevige blik aan. "Je papa's broer, oom Terrence, is een leger begonnen tegen ons. Hij wil de Alpha zijn. Maar het komt goed lieverd, rustig maar" zegt ze sussend, met haar hand strelend over mijn lange haar. Ik hoor geschreeuw. Papa komt binnen. "Michael, wat gebeurt er?!" "Je moet me helpen Anna, Terrence heeft bijna verloren, maar we komen mensen te kort!" zegt hij gespannen. Er wordt een luik in de grond geopend. "Klim hierin, en wacht tot we je komen halen." "Nee, IK WIL NIEEETTT!!" Schreeuw ik uit. "Helena Hope Harrison, hoe durf je die toon tegen mij op te zetten. We komen je zometeen halen. Blijf daar" ik kijk haar mokkend aan. Ze geven me een laatste kus, en rennen de deur uit.

Na een tijdje wordt het stil. Ik open het luik, hopend dat het voorbij is. Opeens wordt ik vanachter vastgegrepen. "Jij komt met mij mee, kleine meid" hoor ik Terrence in mijn oor fluister schreeuwen. Dan wordt het zwart.

*einde herinnering*

Ik word half huilend/ half kreunend wakker. Het lijkt net alsof er een olifant met zijn dikke kont op mijn hoofd probeert te balanceren. Ik probeer op te staan. Ik maak mijn hoofd schoon met een washandje. Het bloed bleek gelukkig mee te vallen.

Na het verschonen, barst ik in huilen uit. Alle informatie werd me gewoon te veel. De woorden van Alpha Terrence, over dat het mijn eigen schuld was, waren dus waar. Ik had nooit het luik moeten openen. Ik val huilend neer op bed, en val in een onrustige, lichte slaap.

Ik zeg de opeenvolgende dag niets over mijn ontdekking. Ik word regelmatig geslagen. Zelfs als ik niks slechts doe, straffen ze me nog steeds omdat ze vinden dat ik het verdien. Ik geloofde ze vroeger ook nog.

Echter, na mijn verhelderende droom vannacht, weet ik dat het niet zo is. Ik ben Helena Hope Harrison, en ik zal een manier vinden om hieruit te komen, ik zal er zeker een vinden....

POV Jason
Het is al later in de ochtend. Ik heb Hope nog niet bij het ontbijt gezien. Vreemd, meestal is ze sneller dan dat ik ben. Ik besluit om haar nog even te laten liggen.

*15 min later*
Julia en Lara komen supervrolijk mijn kantoorruimte binnengehuppeld. "Goedemorgen Alpha! We kwamen vragen of Hope bij je was?". Een naar gevoel bekruipt me. "Hebben jullie haar kamer gechecked?" vraag ik licht in paniek. " ja, ze was er niet".

Met die woorden ren ik zo snel als ik kan naar boven. Haar kamer is leeg. Alle puzzelstukjes passen in elkaar. Vreemd tijdens avondeten doen, om een rugzak vragen, haar raam wagenwijd open en haar weggevaagde geur. Hope is weg.

-Haal alle packleden naar het packhouse, en laat ze het hele gebied afzoeken. Hope is weg, vind haar!! Roep ik, furieus, via de mindlink aan Kyle . -Attentie attentie, iedereen wordt verzocht om zich bij het packhouse te melden. We gaan op zoektocht naar een witte wolf, Hope, de future Luna, die deze nacht plotseling verdwenen is- hoor ik Kyle, lichtelijk gestrest, naar de rest van de pack mededelen. Al gauw krijg ik allemaal bevestigende reacties. -Thanks bro- is het laatste wat ik mindlink. Daarna ga ik op zoektocht door het hele gebied.

"Ik zal je vinden mijn liefste, al is het het laatste wat ik doe" fluister ik zacht.
---------------------------------------------
Dat was het alweer! Dit is het langste hoofdstuk tot nu toe! 1265 woorden!! OMG! ZE HERINNERT HET ZICH WEER!! WHOOP WHOOP (VREUGDEDANSJE)!

Hopelijk vonden jullie het weer leuk! Zelf vond ik dit een van de leukste! En jij? Stuur een reactie, like en deel het verhaal met je vrienden! Tot de volgende keer! Love you all!' <3

[1256 woorden]