Mijn gebroken weerwolfshart [Nederlands]✔️

~Hoofdstuk 31~

Het komt goed meisje,' hoor ik de vrouwenstem bemoedigend fluisteren. Dat waren de laatste woorden die ik verstond, voordat ik weer terugzakte in het oneindige zwarte gat....

Ik open langzaam mijn ogen. Ditmaal weet ik het eindelijk voor elkaar te krijgen. Ik kreun van het felle licht dat in mijn ogen schijnt. 'DOKTER DOKER KOM SNEL!,' Schreeuwt een maar al te bekende stem. Al snel komen doffe voetstappen onze kant op. Een vrouw van middelbare leeftijd buigt over me heen. Haar roodgeverfde haar zit vastgebonden in een knot, en op haar naamplaatje staat: "Doctorandus Juliette Alexandra Williams".

'Dag Luna, hoe voelt u zich?,' vraagt ze me. 'Ik voel me moe, maar voor de rest alles prima,' zeg ik zacht. 'Mooi, heel mooi! Vandaag kunt u al naar huis als u wil. Je moet wel rustig aan doen natuurlijk,' ze geeft me een knipoog en loopt weg. -Awkward- hoor ik Feline gapend zeggen. Ik giechel waardoor Jay me raar aan kijkt. 'Binnenpretje,' grinnik ik.

'Ik heb je zo gemist,' fluistert hij, terwijl hij in mijn haren woelt. 'Wat gebeurde er toen ik "weg was"?,' vraag ik hem. 'Je transformeerde in je slaap, door en door. Dit kostte je extra energie en heeft ervoor gezorgd dat je herstel waarschijnlijk langer duurde dan verwacht,' hij brengt het over als een slechte horrorfilm, denk ik bij mezelf. Ik kijk naar het bezorgde gezicht van Jason. 'Wat gebeurt is is gebeurt...........Laten we naar huis gaan Jay,'.

In het packhouse aangekomen, vallen Julia en Lara me om de hals. Quinn blijft er timide achter staan. Ik heb een vreemd gevoel als ik bij haar ben. Alsof er iets niet klopt.

'Kom kom kom! Je hebt zo veel gemist!,' roept Lara. Ik zucht. Zo lang zo veel gemist. Krijg ik al het Luna werk wel op tijd af? -Ik heb het geregeld suikertje- hoor ik Jason via de mindlink zeggen. Ik bloos een beetje. Dan overvalt een vlaag angst me. Ik schakel mijn connectie met Jay uit, zodat het niet opvalt.
'Hoelang was ik eh... weg?,' vraag ik angstig. 'Ik denk ongeveer drie weken?,' antwoord Julia weifelend. Dat kan toch niet. Drie weken! Denkend  en rekenend sleur Julia en Lara mee en neem snel afscheid van Jason. 'Doe rustig aan lieffie,' fluistert hij me bezorgd na.

Ik ren zo snel als ik kan naar de badkamer en sluit me op. 'Wat is er?,' roep Julia licht in paniek. Ze kloppen beide op de deur. Ik ga met mijn handen in mijn haar op de badrand zitten. Oké, adem in en uit.... denk ik bij mezelf. Mijn hoofd rust op mijn zachte kleffe handen met mijn ogen zijn gesloten. Plots hoor ik een klik, en de deur gaat piepend open. Fijn als je een vriendin hebt waarvan haar familie slotenmaker is..... 'Het is me gelukt!' roept Julia blij met een spelt in haar hand. Lara kijkt ook alsof ze nu eindelijk weer normaal zuurstof in kan ademen.

Ze rennen naar me toe. Ik zit nu huilend op de grond. 'Moeten we Jason halen?,' 'n-n-nee,' snik ik terug. Ik kijk naar beneden en veeg mijn tranen vlug aan de badkamer-handdoek die over het bad heen ligt af. Ze sluiten beide hun armen om mijn heen.

Na een tijdje laten ze me los. Vragend kijkt een paar grijze- en een paar paars kleurige ogen me aan. 'I-I-ik weet het niet. Misschien is het n-n-n-niets,' stotter ik. 'Je denkt dat je misschien in verwachting kan zijn?,' fluistert Lara zo zacht mogelijk. Ik knik zachtjes. Het blijkt dat het dus van mijn gezicht af te lezen is. 'Hoeveel weken ben je over de tijd?,' vraagt Julia me. Ik reken. 'Ongeveer twee?,' breng ik twijfelend uit. Lara staat op en kijkt me oog-in-oog aan. 'Wij gaan nu naar de apotheek. We kunnen niet voortijdig conclusies trekken zonder enig bewijs,' zegt ze resoluut, zelfs een beetje streng. Julia stemt er mee in en na enige opmerkingen ik ook.

We nemen de auto van Jason, een splinternieuwe Audi R8 en scheuren de oprit af. -Waar gaan jullie met mijn auto naartoe?!- hoor ik een verbaasde Jay zeggen. -Naar de .. eh... dierentuin- verzin ik ter plekke. -Dat is een reis van meer dan anderhalf uur! Doe je rustig aan? Slaap je in de auto? Ben je voorzichtig?- Oeps, ik zag niet aankomen dat ik ook nog eens goed gegokt had. De apotheek is een uur van het huis vandaan. We gaan naar deze zodat het kopen van een test zo anoniem mogelijk blijft. -Ja ik zal slapen, rustig aan doen en oppassen. Verder nog iets Pap?- Ik hoor hem lachen. We nemen afscheid en val daarna in een diepe, droomloze slaap op de achterbank.

Ik hoor vage stemmen in de verte. Ze komen steeds dichter bij. Ze zijn nu dichtbij genoeg om te verstaan.
'Wat ligt ze schattig,' 'aaaw!,' 'we kunnen haar toch niet wakker maken?,' Ik doe mijn ogen open en gaap een keer. 'Zi-zijn we er al?,' zeg ik slaperig. Ik kijk uit het raam. 'Welkom in Wolvania, het meest uiterste puntje van ons territorium in het westen en meest afgelegen dorpje ooit,' Ik kijk om me heen. Ik zie schattig kleine winkeltjes, mooie ouderwetse huizen en hoor de bel van de vrolijke ijscoman die met zijn ijsjes de kinderen blij wil maken. 'OMG DE IJSCOMAN,' schreeuwt Lara terwijl ze er gillend naartoe rent.

We besluiten eerst een lekker ijsje te nemen. 'Welke smaak wil jij?,' 'Doe mij maar pistache en cookie dough,' is Julia haar antwoord. 'Voor mij een met aardbei en Oreo alstublieft ,' Als laatste ben ik aan de beurt. 'Wat wil u, Luna?,' hoor ik waardoor ik opschrik uit mijn gedachten. 'Een eh.. bolletje citroen en een met stroopwafel,' antwoord ik.

We eten de ijsjes op de markt. We zitten op een gezellig bankje, die uitzicht heeft over het hele plein.
Na het ijsje besluiten we om wat te shoppen. Ze proberen me vast een beetje af te leiden, denk ik. Het is toch wel aardig van ze.
-OKE TOTALE PANIEK WAAROM GA JE NIET METEEN NAAR DE PHARMACIE?- krijg ik plotseling schreeuwend van mijn wolf binnen, die ik de hele middag al uitgeschakeld heb. Zelf raak ik ook licht in paniek. 'Zullen we naar de apotheek en dan terug gaan?,' vraag ik met een rood hoofd. 'Tuurlijk, als jij dat wil!,'

Eenmaal thuis aangekomen rennen we meteen naar boven naar Julia's kamer. 'Ga hier maar,' ze wijst een blauwe deur aan. Zelf gaan ze "rustig" op bed zitten. Lara duimt met haar ogen dicht en Julia probeert een tijdschrift te lezen. Ook de badkamerdeur doe ik op slot.

Ik haal het metertje bevend uit de kleine verpakking. Ik lees de minuscule lettertjes die behoren tot de gebruiksaanwijzing:

'... bla bla bla gebruiksaanwijzingen. Aah hier! Zodra er een licht roze streepje verschijnt, kunt u vernemen dat u in verwachting bent. Zo niet, dan zal er niks verschijnen,' fluister ik in mijzelf.
Ik doe wat er op de verpakking aangegeven staat en wacht daarna een minuutje. Trillend houd ik het omgekeerd vast. Durf ik wel te kijken? Wil Jason dit wel, als het zo is? -stop met dat gezemel en KIJK NU- blaft Feline me toe. Ik draai het om.....

Langzaam verschijnt er een licht streepje.....

----------------------------------------—----
OMG! Wat denken jullie? Dit was een iets langer hoofdstuk weer :)!

Ik heb het hartstikke druk met proefwerken en Pinksteren, dus de volgende datum is nog niet bekend!

Vergeet niet om op het sterretje te klikken!! 😜

Love y'all❤