Mijn gebroken weerwolfshart [Nederlands]✔️

~Hoofdstuk 10~

POV Hope/Helena

Na mijn verhelderende droom vannacht, weet ik dat het niet zo is. Ik ben Helena Hope Harrison, en ik zal een manier vinden om hieruit te komen, ik zal er een vinden....

POV Jason
Ik zal je vinden mijn liefste, al is het het laatste wat ik doe" fluister ik zacht.

POV Jason
Het is nu al een paar weken geleden dat Hope vermist is geraakt. We zoeken hele gebieden af, volgen geursporen, maar elk spoor dat we volgen loopt dood.

Ik zit al dagen te piekeren. Ik kom mijn kamer niet uit en ben humeurig tegenover iedereen.

/Klop Klop/ 'Ja?' antwoord ik nors. Talia, een van de leden, mijn ex, komt binnen. 'Hey JayYo,'  zegt ze, met haar vinger kleine krulletjes in haar haar makend. 'Heb je al iets gevonden?' Ze kijkt me semi verdrietig aan. 'Ze is nergens te vinden Jay. Misschien is het tijd om door te gaan met leven..,' ze kijkt me met haar ogen knipperend aan '.....en dat je haar loslaat. Kies toch voor een nieuwe mate Jay" ze blijft me verleidelijk aankijken. Dit maakt me juist bozer. 'Hoe durf je dat te zeggen?! Ik geef mijn leven op voor mijn soulmate, en ik zal haar dus ook vinden! VERDWIJN UIT MIJN OGEN!" roep ik naar haar. Het hele huis moet dit gehoord hebben. Ze kijkt me nors aan, en loopt heupwiegend mijn kantoor uit.

Ik zie in dat ik het hele plan verkeerd aangepakt ben. Ik ga opzoek. In de keuken kom ik Julia en Lara tegen. 'Meiden, kan ik jullie in mijn kantoor spreken?'

POV Hope/Helena
Ik staar naar het plafond. Elke dag hetzelfde, en geen enkele dag dat ik mijn mate heb gezien. Ik voel me treurig vanbinnen. Ik heb al vele malen geprobeerd om naar buiten te gaan, maar elk plan mislukte, met elke keer extra straf. Een voorbeeld is bij plan 17, waar ik op de eerste verdieping geprobeerd heb om via de boom naar beneden te klimmen. Zodra ik beneden aankwam, stonden er al een stuk of 5 norse wolven me op te wachten...

POV Jason
-Mate, mate, mate...- hoor ik Zane in mijn hoofd droevig herhalen. -het komt goed- antwoord ik-, ook al ben ik hier na zoveel weken niet meer zo zeker van.

Julia en Lara gaan op de stoelen zitten. Ze kijken me vragend aan. 'Ik heb jullie hulp nodig,' zeg ik met met hoofd naar de grond kijkend. 'Oké, wat is het plan?' is het snelle antwoord.  'Jullie moeten me helpen de dader te vinden van deze zaak. Denk goed na of jullie iets in jullie hoofd hebben' Na een aantal doodstille minuten, antwoord Julia hierop.
'Kan het niet een van de uitgenodigden zijn van het matingsfeest?' vraagt ze onschuldig.
'Of het zijn marsmannetjes die de Aardse regenbogen op Jupiter willen planten en per ongeluk Hope hebben meegenomen in plaats van een regenboog,' voegt Lara eraan toe.

We grinniken alledrie. Lara weet een depri stemming altijd om te draaien. 'Ik denk dat Julia een punt heeft,' Ik denk na, wie oh wie kan het geweest zijn...

Nee... dat kan niet... toen op het feest buiten toen...... ik houd mijn handen voor mijn mond vol verbazing. Daarna maakt de verbazing plaats voor haat. Ik begin binnensmonds te vloeken; "die vuile, lelijke *** ******** *****!?! "&@"€://,!!!!

(Ik zal mijn scheldwoorden reeks maar niet helemaal vertellen)

'Wat is er, J?'Wordt er verschrikt geantwoord. Maar ik ben nog niet klaar. 'Die vuile verrader, ik trek zijn strot eruit!' Het hele huis trilt ervan. 'Rustig, adem in en uit,'

'Alpha Terrence,' weet ik zacht uit te brengen. De meiden kijken me verbaast aan. Ik begin alles uit te leggen, van het moment dat hij met Hope in zijn handen stond tot het moment dat hij de ziekenboeg verlaatte. Ze kijken me geschokt en boos aan. "En daar kom je nu mee !? Verzin een plan, en snel!" roepen ze in mijn oor. Ik ben nu zeker half doof...

Ik leg het plan aan hen uit, en ga daarna snel slapen. Het is al 01.37 a.m., en we zullen onze krachten morgen hard nodig hebben.

Ik val in een lichte slaap.

*droom*
Ik ben alleen in een witte ruimte. Opeens ontstaat er allemaal rook. Uit die rook, komt Hope tevoorschijn. Mijn vreugde maakt plaats voor teleurstelling, Dit kan niet, dit is maar een droom.

POV Hope/Helena
In vele boeken in de bibliotheek heb ik gelezen dat met elkaar communiceren via dromen mogelijk is. Ik ga slapen. Ik focus me op mijn mate, mijn alles, mijn wederhelft.

Er is overal rook, dan staat Jason voor me..

'Jason, ik heb niet veel tijd,'
'Ga weg, je bent maar een nachtmerrie, GA WEG!"  Het is moeilijk om te blijven, hij probeert me uit zijn gedachten te zetten. 'Jason asjeblieft luister naar me!' Zeg ik met tranen in mijn ogen. 'Waarom ben je weggegaan?' is het enige wat hij argwanend zegt. 'Ik moest .... ik moest kiezen. Tussen jou en de pack in oorlog, of mij te laten ontvoeren. Een toekomstige Luna zorgt voor haar pack en beschermt deze,' Zeg ik met opgeheven hoofd. 'Waar ben je?' Is de 2e vraag van hem. 'I-I-ik zit bij Alpha Terrence, aan de oostkant van onze pack," zeg ik de andere kant opkijkend. Opeens staat hij daar, met tranen in zijn ogen. Hij rent naar me toe, om me daarna een knuffel te geven. 'Ik heb je zo gemist,' zegt hij. 'Ik jou ook,' antwoord ik, met mijn gezicht in zijn hemd gedrukt. 'Ik zal een manier vinden, oké? Snel zullen wij elkaar weer zien,'
'Ik wil geen oorlog, oorlog betekent dood, en dat wil Ik niet op mijn geweten hebben. Ik moet nu gaan, mijn kracht neemt af,' is wat ik zeg. Hij vertelt me nog een keer dat alles goed komt, en hand in hand, verdwijnen we, ieder terug naar onze eigen realiteit.........

----------------------------------------------
Like
Comment
Share

Ik kan het niet vaak genoeg zeggen mensen😓😂 doe heeeeetttttt hahahaha

Dit hoofdstuk omdat ik steeds meer readers krijg; Dit is dus mijn 2e post op 1 dag!! I love you all! Tot de volgende keer!❤✨StoryWriterLarissa

[1020 woorden]