Mijn gebroken weerwolfshart [Nederlands]✔️

~Hoofdstuk 30~

-transformeer nu. Ik wil niet dat ze je witte wolf zien- zegt Jay in de mindlink. Ik transformeer naar mijn mensenvorm, en samen lopen we er op af....

'Zo zo zo, wie hebben we hier,' zegt de grijze, net getransformeerde wolf. Aan zijn transformatie te zien is hij de Alpha. De wolf naast hem komt ook in mensenvorm, maar hij kleed zich eerst om. 'Wat moet je hier Beryn,' gromt Jason. Hij ontbloot zijn tanden en transformeert. Ik blijf beschermd achter hem staan. 'Ik kom iets vernietigen hier-r-r-r,' zegt hij grijzend, met een overdreven rollende r. 'Niks op mijn land behoort tot jou, dus je zult ook geen recht hebben iets te vernietigen,' sist Jason boos. Zijn ogen staan donker. Donker als de nacht.

'En wie heb je bij je?,' hij wijst naar mij en zet een grote stap naar voren. Jason twijfelt geen moment en gaat nu recht voor me staan, en Kyle achter me. 'Dit is haar vanzelfsprekend dus. Wel erg gewaagd hè. The evil herself?,' wrijft hij in. Hij zet langzaam weer een stap naar achteren. 'Jason. Ik respecteer je manier van leiden maar...,'

'JE RESPECTEERT HELEMAAL NIKS. MIJN GROOTVADER IS DOOD DOOR JOU! IK ZAL GEEN RESPECT MEER TONEN TOT MIJN EINDE,' vuurt hij af. Ik kijk geschokt om me heen.

Dreigend komt de zogeheten Beryn naar voren. Hij gaat met zijn gezicht met nog net een centimeter ertussen tegenover hem staan. Te dicht naar mijn mening. Het blijft stil. Voordat ik het weet geeft hij Jason een knietje, en hij valt hard op de grond. Kermend van de pijn ligt hij daar. Met zijn hoofd tegen een boomstam gevallen.  'Dat krijg je ervan als je tegen me schreeuwt. Die jongeren van tegenwoordig denken dat ze alles kunnen maken. Mooi niet,' hij spuugt in Jason zijn gezicht. Kyle komt grommend naar voren.

Mijn hoofd voelt opeens zwaar aan. Niemand doet onze mate pijn. Ik focus me op de Beta, en voordat ik het weet is hij veranderd in een standbeeld van ijs. Voordat hij zijn laatste adem uitblaast, roept hij nog een keer om hulp. Dan wordt het stil.
Met grote ogen kijkt Beryn me aan. 'HOE DURF JE, MONSTER?,' nu komt hij ook mijn richting dreigend op. Twee stronken grijpen zijn benen vast, zodat hij er niet langs kan komen. Die krachten komen nog handig van pas.  'Ik ben nu misschien in de minderheid, maar ik zal voor je komen,' gromt hij, net hard genoeg zodat iedereen het kan horen. Hij transformeert vlug en rent dan het donkere bos in.
Wow, ik wist niet dat ik dat in me had.

Ik kijk verontrust naar Jason, waar alles gelukkig goed mee gaat. Hij glimlacht zacht terug. Een klein kuiltje vormt in zijn wang.

Opeens ben ik heel duizelig. Ik voel mijn benen slap worden, en val zacht neer. Jason heeft me op tijd weten te vangen. Ik ruik zijn warme zoete geur. 'Rust maar baby, alles komt goed,'
Daarna vallen mijn ogen dicht, en wordt het gitzwart om me heen.

/BIEB-BIEB-BIEB/
Ik weet waar ik ben. Langzaam probeer ik mijn ogen te openen, maar het lijkt alsof aan mijn oogleden een kilo veren hangt. 'Het komt goed man,' hoor ik. Het is een bekende stem. 'Man, wat nou man?! Ze ligt in een F*cking coma en jij zegt dat het goed komt?!,' hoor ik Jason schreeuwen. Het valt stil. 'Eigenlijk is het geen coma, Alpha. Het is een tijdelijke rusttoestand. Over een week is ze weer de oude,' hoor ik nu een vrouwelijke stem zeggen. Voetstappen volgen, en het wordt weer stil.

'Het komt goed meisje,' hoor ik de vrouwenstem bemoedigend fluisteren. Dat waren de laatste woorden die ik verstond, voordat ik weer terugzakte in het oneindige zwarte gat....
----------------------------------------------
Kort maar krachtig! Vorige keer was meer, nu weer iets minder ;P

Nog suggesties? Willen jullie nog Q&A tussendoor?

Volgende hoofdstuk; donderdag

Love you all, StoryWriterLarissa🎁

[657 woorden]