Mijn gebroken weerwolfshart [Nederlands]✔️

~Hoofdstuk 17~

We hebben een hele fijne avond gehad, met eten en muziek. We praatten over van alles en nog wat.

Het was een droom avond, om niet te vergeten....

* 2 maanden later*

POV Jason
Ik kijk met een fronsende blik voor me uit. Ee is geen spoor van de ouders van Hope gevonden, en geen enkele nuttige informatie. Ik ben ten einde raad. Beta Kyle komt binnen.

'Hé vriend. Je brainstormt zó lang, ik denk dat het tijd is voor verandering,' hij kijkt naar de telefoon, die roerloos op mijn bureau ligt. Ik weet waar Kyle naar probeert te suggereren, maar ik kan het niet. Niet na zoveel contactloze jaren. Óf zou ik het toch moeten doen? Mijn wolf weet ook geen wijze raad te geven in deze situatie, dus ik maak een besluit. Ik ga ze bellen.

Nadat ik de situatie aan de telefoon heb uitgelegd, besluiten ze snel te komen.

'Liefje?' roep ik, door de woonkamer. Hope zit, in haar zebra onesie, op de bank naar Rapunzel te kijken. Ik grinnik bij het idee, dat dit waarschijnlijk de 20x is dat ze die film kijkt. Schattig hoor ik haar meezingen met de tekst.

'De 21e keer Jason,' is het enige wat ze zegt. Helemaal vergeten dat ze weet wat ik denk. Ik schraap mijn keel. 'Zou je de film af kunnen zetten en even kunnen luisteren?' vraag ik haar. Ik kijk naar het beeldscherm, die tijdens het liedje "When will my life begin" stilgezet wordt.

Ze kijkt me  in de eerste instantie verveeld aan. 'Het is iets serieus....,' begin ik.

POV Hope
'And so i'll read a book, or maybe 2 or three. I'll ad a few more paintings on my gallery, I'll......,' ik word helaas onderbroken door de gedachten van Jason. 'De 21e keer Jason,' Ik focus me weer op mijn verhaal. 'Then I'll stretch, maybe sketch, take a climb, sew a...,' weer begint Jason te praten. Ik raak lichtelijk geïrriteerd.

Als ik hoor dat het iets belangrijks is, kijk ik hem angstig aan. 'Ik wou je vragen of je.. ehm...misschien,' hij lijkt nerveus. 'Een andere film kan kiezen, zodat ik niet naar je gekrijs hoeft te horen,' maak ik hem af.

'Nee, nee. Of je mijn ouders wil ontmoeten? Ze komen vanavond voor het diner,' Ik sta met mijn mond vol tanden. Zijn ouders? Hier? Ik raak totaal in paniek. Jason ziet dit echter, en zegt: 'Het hoeft niet lieverd, als je niet wil?' Hij kijkt bedrukt. 'N-nee, leuk. Vanavond is p-prima!' Zeg ik.
Hij kijkt blij op, plant een kus op mijn lippen en gaat door aan zijn werk.

Ik ben voor mijn casual/ chique  look gegaan. Het is avond, en ik sta voor de spiegel, mijzelf te beoordelen. //Dingdong/ /

Zijn ze er nu al? -je gaat het goed doen, relax- fluistert Feline me toe. Ik werp nog één laatste blik op mijn make-up, en loop dan naar beneden.

Er staan een man en vrouw, van middelbare leeftijd in de gang. De vrouw heeft bruin haar, met diepblauwe ogen, zoals die van Jason. Zijn vader heeft echter zwart haar, zoals Jason, met gelige ogen.

Jason en zijn vader omhelzen elkaar stevig. Zijn moeder geeft hij ook een knuffel. Hij krijgt een rode kus-afdruk op zijn rechterwang, die hij snel weg probeert te vegen.

Ik steek mijn hand uit naar de man. 'Goedenavond, jij moet vast Hope zijn. Ik ben Kawé, Oud-Alpha van de Moonlight pack en vader van Jason,' stelt hij zich lachend voor.

Zijn moeder kijkt bedenkelijk, wanneer ik mijn hand uitsteek, maar schudt hem toch. 'Ik ben Vivianna, Oud-Luna en moeder van Jason,' zegt ze met een zuur gezicht, alsof ze in een bad vol citroenen heeft gezwommen.

Dat viel in ieder geval nog mee. Denk ik.

De dienstmeisjes verzoeken ons om naar de eetzaal te gaan. Voor ons staan de meest heerlijke recepten, de favorieten van de Oud-Luna -en Alpha.

'Dus Hope, vertel eens iets over jezelf",' vraagt Kawé. Hij kijkt me vol interesse aan. Ik draai met mijn hand rondjes rond mijn servet. 'Nou, ik ben 18 jaar oud. En.... Dat was het wel...,' ik kijk naar mijn bord.

Ik zie dat de ouders van Jason met Jay mindlinken. Ze kijken elkaar met verschillende uitdrukkingen aan, en er valt een lange, ongemakkelijke stilte.

POV Jason
-Weet ze echt niks meer?- vraagt mijn vader me. Ik leg uit dat ik haar heb beloofd dat ik haar er niet meer over zou laten praten. Ze knikken begrijpelijk. Ik kijk naar Hope, die de hele kamer zogenaamd aan het 'observeren' is. -ik leg het later uit- is het enige wat ik nog zeg.

We praten de hele avond al over koetjes en kalfjes. Mijn ouders praten het meest, terwijl wij naar ze luisteren.

*rond 22.45*
Een van de Omega's, Yuri, komt aanrennen. 'De villa wordt aangevallen door we denken een sterke roguegroep. U moet komen,' roept hij in paniek.

'Mam, blijven jij en Hope binnen, samen met de ouderen en kinderen? Pap, volg mij,' beveel ik.

Ik ren naar buiten en transformeer in mijn gitzwarte wolf. Verschillende wolven verschijnen uit de bosjes. Een hels gevecht breekt los. Een rogue, die waarschijnlijk een van de sterksten is, daagt mij uit. Er zijn niet veel die dit vrijwillig doen. Iets klopt er niet.

Ik wil een gevecht beginnen, maar hij blijft maar om me heen cirkelen. Hij krijgt een peipje op zijn horloge binnen, en slaat me op mijn hoofd. Ik herstel me stel, en begin weer te cirkelen. Na een paar minuten cirkelen, piept de kleurgemixte wolf, en ze rennen terug, het bos in.

-Kom gauw! NU!!- schreeuwt mijn moeder via de mindlink-. Het eerste wat bij me binnenflitst, is 'Hope'. Ik  en ren zo snel als ik kan naar binnen.

Ik tref veel huilende kinderen aan. Mijn moeder zit in het midden, met haar hoofd gebogen, op een krukje. 'Jason,' is het enige wat ze uitbrengt....

POV Hope
We zitten met zijn allen in de kelder. De kinderen kijken verschrikt voor zich uit, en de ouderen doen een potje bingo. Serieus, in de kelder stond nog een oude ballenautomaat, dus ze vonden dat ze zo het beste hun tijd konden besteden.

Plots word er gebonkt op de deur. De bejaarden stoppen verschrikt met hun bingo, en de kinderen beginnen te huilen.
Drie mannen komen binnen. Tatoeages bedekken hun bovenramen, en grote ringen hangen in hun oren.
'Wij zoeken naar de Alpha's Mate,' word er geroepen. Vivianna houdt me achter haar rug. 'Als ze niet met ons mee komt, hebben we geen andere keuze, dan iedereen te vermoorden. Dus, toekomstige Luna, zet je echt al deze levens op het spel voor jezelf?'

Ik werd verdrietig vanbinnen. Ik stap achter Vi vandaan. 'Dus jullie zijn op zoek naar mij?' Vraag ik ze. 'Jij komt met ons mee, en we zullen je pack, je mate en de familie sparen. Zo niet, nouja.....,' ik voel een steek in mijn hoofd. Jason. 'Ik ga al,' Zeg ik zonder twijfel. Ik kijk achter me, naar Vivianna, die met smekende ogen naar me kijkt. 'Blijf hier. Jason zal...,' fluistert ze.
Stiekem, weet ik, dat een stemmetje in haar hoofd zegt, dat ik geen andere keuze heb.

Ik wordt ruw aan mijn arm meegetrokken. Één mens is getransformeerd, voor het geval ik probeer te ontsnappen. Ik word afgevoerd, de donkere bossen in.

POV Jason
Ik laat alle grenswachters, alle wolven, op zoek gaan. Little did I know, dat ze al lang weg was.  Ik voel de brandende tranen over mijn wangen glijden.

Ze-is-weg.

----------------------------------------------
Ik houd van deze cliffhangers!! Like, deel en laat weten wat jij er van vond in de commends!
Een dag eerder uit dan verwacht! WHOOP WHOOP!💃
Love you all!'StoryWriterLarissa🐺💕
1291 woorden!