Mijn gebroken weerwolfshart [Nederlands]✔️

~Hoofdstuk 37~

Hopelijk vinden jullie het n beetje leuk..😬😱.

Een klein teken waaraan ik kan zien dat alles goed komt,' snik ik. Ik sta voorzichtig op, nog een laatste keer kijkend naar hem. Ik draai me om.
'I love you too,'..........

Ik gil. Snel loop ik naar buiten. 'Dokter, kom gauw..!,' ik leg gauw de situatie uit. Ze vertellen me dat het een fase is van het rouwproces. Ik blijf erop aandringen dat ze hem nog een keer moeten onderzoeken. Ze denken toch niet dat ik gek geworden ben?!
Nadat ik een paar goede argumenten opgenoemd heb, kijken ze hem nog een laatste keer na.

Het apparaat waar hij al een aantal weken aanligt begint vreselijk hard te piepen. Ik ga nerveus op een stoel in de wachtkamer zitten. Dokters rennen als een dolle heen en weer. Steeds gaat de deur weer open en dicht.
Iedereen kijkt hoopvol naar de bezwete dokters die voorbij rennen, kijkend naar hun uitdrukking om de situatie een beetje te peilen. Na anderhalf uur komen ze eindelijk uitgeput naar buiten. De dokter komt naar ons toe.

'Hij vraagt om u, Luna,' zegt hij zacht. 'O-my-unicorn!,' fluister-schreeuwt Lara. Ook de anderen beginnen te mompelen. 'Mogen de ouders niet eerst? Het is onze baby,' zegt Vivianna monotoon. Koet daarop krijgt ze een zetje van haar man. 'Sorry mevrouw, Mate's gaan eerst,'

Zonder nog verder naar hun te luisteren loop ik de kamer in. 'J-Jason?,' zeg ik vragend. Ik kijk hem in zijn volle zachte ogen aan, die daarna weer een tijdje dichtvallen. 'H-hope?,' wordt er zacht gezegd. 'J-J-je buik groeit een beetje,' fluistert hij als hij me aankijkt en op mijn buik, die op een opgeblazen walrus lijkt, wijst. Hij glimlacht waterig. 'Het is nog maar een kleine maand,' zeg ik. 'Hoe voel je je?,' vraag ik daarna angstig.
'Nou, Ik ben vanbinnen...,' hij kucht even.

'...dood aan het gaan,' zegt hij hees. Ik schrik me dood. Mijn hart bonkt in mijn keel 'DAT MEEN JE TOCH NIET?,' roep ik angstig. Een kleine grijns vormt op zijn lippen. 'Ik wordt weer beter. Alle interne fracturen zijn met succes geheeld,' zegt hij. Opgelucht haal ik adem. Alsof ik sinds al die weken eindelijk weer fatsoenlijk zuurstof binnenkrijg. Ik geef hem verontwaardigd een zachte stomp. 'Laat me nooit meer zo schrikken idioot!,' snik ik en geef hem een kus op zijn tedere lippen. 'Volgende week kan ik alweer naar huis,' zegt hij met een schorre stem.

Ik geef hem gehaast een glas water aan en denk over wat hij net gezegd is. 'Jij gaat nog helemaal niet naar huis?! Je bent net uit een fu**ng coma!,' roep ik verdwaasd. 'Rustig aan lief, weerwolven genezen snel, weet je nog?,' lacht hij. Ik sluit mijn ogen en sluit me weer in zijn armen, hopend dat dit moment nooit voorbij zal gaan...

Jason mocht na 5 dagen al weer naar huis. De inwoners hadden de hele weg vanaf het ziekenhuis tot aan het packhouse versierd met grote spandoeken en slingers. Het zag er prachtig uit.
Iedereen verwelkomd hem van harte.

Want ja, wat zou een roedel zijn zonder leider?

Aangekomen in het packhouse, komt de Delta op ons afgestormd. 'Alpha, ik dacht dat we u voor altijd kwijt waren,' zegt hij timide, met een diepe buiging. Ook groet hij mij kort. 'Zo makkelijk kom je niet van me af,' grijnst hij. De Delta glimlacht terug en ze geven elkaar een schouderklopje.

We lopen samen naar de verlaten keuken. 'Wanneer is de volgende afspraak voor ons jongetje?,' vraagt hij na een diepe stilte. Ik denk na en pak gauw mijn agenda, die op het keukenblad ligt erbij. 'Morgen,' lees ik hardop  voor. Zijn ogen glinsteren vol vreugde...

*tijdsprong *
'AAAAAAAAH!,' schreeuw ik in de keuken. Jason komt gehaast op me af. 'Wat is er?!,' roept hij bezorgd. Ik sta voor de koelkast, met een bord in mijn handen. Ik begint te huilen. Hij slaat zijn armen om me heen, 'wat is er suikertje?,' vraagt hij me. 'IEMAND HEEFT MIJN CHOCOLADECAKE MET AARDBEIEN OPGEGETEN!,' roep ik, 'DIEGENE ZAL BOETEN!,' Ik begin te ijsberen door de kamer.l. 'Rustig aan baby, alles komt goed,'

POV Jason
'DIEGENE ZAL BOETEN,' hoor ik haar helemaal van streek schreeuwen. Ik spring verschrikt aan de kant.       
-Hoe moet ik hierop reageren Zane?- vraag ik uit het veld geslagen. -En dat vraag je MIJ? Zeg dat het goed komt ofzo. Maak er een verhaal van- antwoord hij. 'Rustig aan baby, alles komt goed,' begin ik kalm. 'NEE HET KOMT NIET GOED! Ik.WIL.CHOCOLADECAKE!,' roept ze me stampend op de grond toe. -goed gedaan- zucht ik. Ik ga al ik ga al,' mompel ik en ren naar de voordeur. 'Trouble Alpha?,' hoor ik een bekende stem achter me zeggen. 'Je haalt me de woorden uit de mond Kyle,' zucht ik.
Als ik wist dat dit een "doodgewone emotionele uitbarsting, veroorzaakt door de schommelende hormonen" is, houd ik het niet vol tot aan de laatste paar weken.
Deze weken komen al sneller in zicht dan verwacht.....

----------------------------------------------
Zoals ik al bovenaan zei; je moest er niet teveel van verwachten.... Ik wilde zo graag updaten omdat ik steeds meer lezertjes krijg en ik het gewoon hartstikke leuk vind :) ik vind alle reacties tot nu toe ook geweldig! Shoutout naar iedereen 😜👊!

En als je dit toch leest, kleur dan ook eventjes het gele sterretje onderaan in👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇 Thankyou!
Vergeet niet om me ook even te volgen!

Love you all♥️

[908 woorden]