Mijn gebroken weerwolfshart [Nederlands]✔️

~Hoofdstuk 14~

Na een lange avond praten met onze vrienden over het zingen, de herdenking en nog veel meer, ga ik naar boven. Nu nog gaan bedenken hoe ik mijn verhaal het beste kan verwoorden aan Jason morgen. Ik schrijf op een kladblok: '1) mijn verhaal gaat als volgt'

Nee dat is niet goed. Ik scheur het papiertje eraf, en begin opnieuw. Ook deze gaat fout, en scheur ik er weer uit.

"Pfff, dit gaat een lange nacht worden" zucht ik in mijzelf....

POV Hope
Langzaam komt het licht mijn kamer binnen. Ik besluit om nog even te blijven liggen. Uit het niets word mijn deur opengesmeten en Quinn, een van de vrienden van Julia en Lara, die ik gisteren na de herdenking ontmoet heb, stormt binnen. Ik hoor gegrinnik, dat langzaam overgaat in hard gelach. Daarna hoor ik een fotocamera flitsen, waardoor ik opkijk.

Ik ben op mijn bureau vannacht waarschijnlijk in slaap gevallen. Ik lag met mijn gezicht plat op de tafel, waar Quinn een foto van heeft gemaakt, en er plakt nog een notitieblaadje aan mijn gezicht vast.  Ik haal het papiertje er af, en voel nog de natte inkt op mijn wang. Ik kijk Quinn aan. Haar gelach gaat over in een verontschuldigende blik.

Haar kastanjerode haar hangt langs haar gezicht en ze kijkt naar de grond. 'H-het spijt me Luna, het was niet mijn bedoeling om....,' nog voordat ze haar zin kan afmaken, begin ik hartelijk te lachen. Ik kijk in de spiegel die tegen de muur, tegenover mijn bureau hangt. Een verwildert persoon kijkt terug. Mijn mascara is helemaal uitgelopen en een inktvlek bedenkt een gedeelte van mijn wang. Mijn getoupeerde haar maakte het plaatje net af. Ik lijk net Anna, uit de film frozen, maar dan 10x erger!

Tranen stromen over mijn gezicht. Het is ook zo komisch. Ik kom bijna niet meer bij.
Ze kijkt langzaam weer omhoog en kijkt me met haar bruine ogen aan. 'Ik Ik zeg je eerlijk, ik zie er ook gek uit...!'

'....En noem me gewoon Hope oké?' Ze knikt. 'Dus, wat brengt je hier?' vraag ik na een lange, ongemakkelijke stilte waarin ze me maar aan blijft staren. 'Alpha Jason vroeg of je bij hem kon komen om te praten,' zegt ze. Ik bedank haar voor het vertellen en zeg dat ik zo naar hem toe zal gaan.

Ik neem vlug een warme douche, doe een comfortabele joggingbroek, en een hoody met Mickey mouse erop aan. Ik haast me naar zijn kantoor. Voor zijn deur adem ik nog even diep in, en loop dan de kamer in.

'Goedemorgen lief, lekker geslapen?' Ik voel dat hij probeert de gedrukte sfeer die ik met me meebreng een beetje te drukken. 'Goed hoor, en jij?,' Hij vertelt me dat hij niet heel goed geslapen heeft. 'Laten we nu maar beginnen, zonder om de hete brij heen te draaien,' Ik ga tegenover hem zitten. Nog een keer diep inademen en ik begin te vertellen. Over de flashbacks met mijn vader, mijn tijd bij Terrence op de zolderkamer en het belangrijkste;
de waarheid

Ik begin stotterend te vertellen: 'h-het begint met mijn moeder. Ik vraag haar wat er aan de hand is. Er schreeuwen mensen, en wolven huilen en vechten. E-e-een van de ergste details is dat de penetrante geur van bloed die onmisbaar was. Mijn moeder keek me aan, en toen kwam ik erachter,' Ik stop even, om op adem te komen. Jason kijkt mij verwachtingsvol aan, maar onderbreekt en zegt niets.

'A-a-Alpha Terrence,' breng ik uit. Ik word toch onderbroken. 'Noem hem geen Alpha meer liefje. Hij is jou Alpha niet, en dat zal hij ook nooit meer zijn,' zegt hij droevig. Zijn ogen staan donker.

Ik vervolg mijn verhaal. 'T-Terrence, is mijn vader's broer. Dat betekent dat hij mijn oom is. Hij is een leger begonnen om de Alpha titel van mijn vader over te nemen,' Tranen staan in mijn ogen. 'Daarna was er een oorverdovend geschreeuw. Ik dacht dat mijn pack bijna gewonnen had. Mijn vader riep mijn moeder om aan zijn zijde te vechten. Er werd een luik geopend, in de grond, waar ik in moest gaan zitten. Mijn ouders zouden me op komen halen als het voorbij was,' Ik kijk Jason in zijn ogen. 'En het stomme was dat ik protesteerde. Ik wilde het maar niet. Uiteindelijk, na een preek van mijn moeder, ging ik er toch mokkend inzitten,' Ik zucht. 'Het werd stil. Ik kon de spanning allemaal niet meer aan. Ik was ook zo nieuwsgierig. Ik opende het luik. Ik dacht dat mama en papa er wel aan zouden komen. Dat het voorbij was. In plaats daarvan werd ik vanachter vastgegrepen. Iemand fluisterde iets in mijn oor en toen werd alles zwart,'