Mijn gebroken weerwolfshart [Nederlands]✔️

~Hoofdstuk 41~

Tussenhoofdstukje!!

De rest van de week gaat zoals de gewoonlijke routine. Eten, vechten en ruzie, kinderen naar school, ophalen, eten, vechten en ruzie, slapen. Kan het nog erger?

Over een paar dagen zal Jason's besluit luiden. En zelfs ik, als Luna, kan hem verder niet van gedachten brengen.
De hele week lang praat ik er met Jay over. De hele week, elke dag, elk uur, elke minuut, denk ik er over na. En hoe haal je Jason over?
Zeuren. Dat is wat Julia in gedachten had in ieder geval. Ik probeer het op een meer....hoe omschrijf je dat...... rustige en beheerste manier aan te pakken.

'Jason?,' roep ik vragend. Ik kijk de tuin rond. 'Kom maar, ik zit in de pergola,' hoor ik in de verte. Schoorvoetend ga ik er op af. Het is vrijdag, twee dagen voor zijn uitspraak. Ik zie zijn donkere haren wapperen in de koele zomerbries.
'Ik wil het hebben over...,' ik kijk treuzelend voor me uit. Ik voel dat Jason zijn spieren aanspant als ik mijn hand op de zijne leg. 'Ik weet het,' zucht hij zacht. Ik kijk hem in zijn zachte ogen aan. 'We moeten ze beiden een kans geven. Je hebt gehoord wat er gebeurt is met de zoon van de Alpha's  Pineapple Pack,' zeg ik fluisterend. Het voelt alsof mijn woorden door de lucht zweven en door de wind naar zijn oor zweven. Ik zie dat hij diep ik gedachten verzonken is.

De Pineapple pack, de enige vegetarische pack die al honderden jaren bestaat bedenk ik me. De Alpha, Alpha Joshua, heeft een zoon Charles. Hij was de oudste zoon en zou daarom zijn vader opvolgen. Helaas wilde hij dit niet. Hij werd opstandig en het duistere deel in zijn hart groeide sterk. Charles viel met een grote groep wolven de inwoners aan. Het werd een hevig bloedbad. Toch won de Alpha. Hij verbande zijn zoon met verdriet in zijn hart. Daarna is Charles helemaal doorgedraaid. Hij vervloekte alles en iedereen en moordde alles uit wat hij op zijn pad tegenkwam. Tot op de dag van vandaag in hij niet gevonden.

Ik ril bij de gedachte. Ik wil zeker niet dat mijn pups datzelfde lot tegemoetgaan. Jason ziet me en legt zijn zwart leren jack over mijn blote schouders. 'Zo zal het niet gaan, ik beloof het je,' fluistert hij me toe. Ik leg mijn hoofd in zijn schoot en val met de ondergaande zon achter mij in een onrustige slaap...

Ik open met een pijnlijke uitdrukking op mijn gezicht mij ogen. Ik lig alleen op het bankje. Jason is weg. Ik wrijf met mijn hand over mijn zere schouder. Als snel voel ik geen pijn meer en denk ik na over morgen....
-Een stukje rennen zal ons vast goed doen, Hope,- Ik schrik op uit mij gedachten. -je hebt gelijk-

----------------------------------------------
Oké ik heb het gevoel dat mijn schrijfstijl veranderd...eeeuuhhh....

Volgend hoofdstuk zal een tijdsprong maken naar zondag...........

Looovvveee youuuu alllll like usual💕!

Opmerkingen? Like? Deel? Q&A vragen?

[501 woorden]