Mijn gebroken weerwolfshart [Nederlands]✔️

~Hoofdstuk 8~

Buiten is het fris, voor deze tijd van het jaar. Ik adem diep in en uit, naar het misselijke gevoel wordt maar niet minder. Opeens staat er iemand naast me. "Dus, je hebt jezelf Hope genoemd. Wat een nutteloze naam." Ik kijk om, en zie Alpha  Terrence naast me een sigaret rollen, die hij daarna rustig aansteekt. " Ik heb je beloofd, ik maak jou leven een grote hel, waar je ook naartoe gaat." Plots draait de wereld op mij heen, en wordt alles zwart. "Slaap lekker, zogenaamde Hope", zijn de laatste woorden die ik langzaam hoor vervagen...

Ik word met barstende hoofdpijn wakker. Waar ben ik? Zodra ik zie dat ik in een ziekenhuisbed lig, kijk ik verbaast om me heen. Ik probeer op te staan, maar tevergeefs. Ik zak door mijn knieën, die net zo slap als pudding aanvoelen. Jason komt naar me toegelopen. 'Gelukkig, je bent wakker... wat doe je op de grond?!' Hoor ik hem verschrikt roepen. Ik kijk hem niet-wetend aan. Hij ondersteunt me en helpt me op het bed. 'Blijf nog maar even liggen, je zal iets langer over het herstel doen?'

Na enige tijd ben ik in staat om hem vragen te stellen. 'W-wat is er gebeurt?' Hij begint uit te leggen. 'Ik liep naar buiten. Ik zal Terrence met jou in zijn handen staan. Hij keek verwilderd om zich heen, maar het enige waar ik aan kon denken was jou. Ik nam je van hem over en heb de dokters erbij gehaald,' legt hij uit.

Als hij eens zou weten wat voorafgaande gebeurt was. Wat er had kunnen gebeuren.

'Waarom genees ik zo langzaam?'
'Je hebt veel te veel ijzer in je bloedbaan gekregen. Dan kan ook de reden zijn waardoor je flauw bent gevallen. 'Oh.. en hoe kom ik daaraan?' vraag ik, zogenaamd niets vermoedend, met mijn handen in mijn zakken. 'Dat weet ik niet, maar ik zal er achter komen! Alles voor jou,'

Hij zucht. 'Terrence wou nog even langskomen om je beterschap te wensen en te kijken of het goed met je gaat, voordat hij vertrekt,' Verschrikt kijk ik op. 'Tenzij je het niet wil?' Vertel het hem! Laat Terrence niet komen! - zegt Feline. 'Nee, het is ..... euhh .....prima,' stamel ik. -je liegt tegen hem- hoor ik haar gekwetst zeggen. -Ik beloof dat het niet meer gebeurt!- antwoord ik.

Alpha Terrence komt de kamer binnen. 'Goedemorgen, HOPE,' met de nadruk op mijn naam. 'Jason, zou je zo vriendelijk willen zijn om ons even alleen te laten?'
Hij kijkt naar mij, en ik knik met tegenzin bevestigend. De deur wordt zachtjes gesloten.

'Je gaat mee terug. Maar dat wist je al hè?' Nee, dat mag niet, kan niet, moet niet! 'N-n-ee A-Alpha,' weet ik stotterend uit te brengen. 'We zullen de Moonlight pack de oorlog verklaren, tenzij je vrijwillig meegaat, lieverd. En denk maar niet dat ik hem door zijn status als 'koning' hem niet verslaan kan,'

'Hier is de deal: kom voor 00.00 vandaag aan de rand van je territorium. Ben je er niet, dan komen we je halen en zullen er veel doden vallen,' Met deze woorden loopt hij naar achteren, en verdwijnt. Trillend trek ik de steriele dekens over me heen.

Na een paar uur ben ik sterk genoeg om de ziekenboeg te verlaten. 'Zo meisje, zorg ervoor dat het niet nog eens gebeurt. Ik heb je hier al te vaak gezien,' zegt de zuster met een knipoog gevend. Ik knik en loop vlug naar mijn kamer.

Wat moet ik nu doen?! Zal ik daar naartoe komen, dan begint mijn leven van voor af aan. Blijf ik hier, dan kost het veel onschuldige mensen het leven...

-Mate niet achterlaten - jankt Feline. 'Ik kan niet anders, Fe,' fluister ik.

Ik loop door de villa, op zoek naar een rugzak. Ik zal het na het eten wel aan Jason vragen.

*aan tafel*
De dienstmeisjes hebben heerlijke kaviaar, en andere gerechten klaargemaakt, maar ik duw met met vork al het eten van de ene kant naar de andere, alsof het een voedselgevecht is ofzo. Jason blijft er op aan dringen dat ik moet eten, maar ik vertel hem dat ik me nog niet zo goed voel en ik graag van tafel zou willen. -LIEG NIET TEGEN MATE, JE BELOOFDE HET!- schreeuwt Feline helemaal overstuur in mijn hoofd. -Ik kan niet anders,dat begrijp je toch wel?- Ik wacht op antwoord. Feline reageert niet meer, ze heeft me geblokkeerd. Fijn, heb ik dat er ook nog bij.....

Ik heb uiteindelijk een rugzak van Jason gekregen. Ik heb hem een heel L*l verhaal verteld over dat ik er echt een nodig heb als ik de stad inga etc. Uiteindelijk heb ik hem met mijn hakken over de sloot weten te overtuigen, en ik zit nu op mijn bed, de benodigde spullen te pakken. Kleding, pleisters, een schaar, zaklantaarn, dekentje (die Jason na het feest in de ziekenboeg over me heen heeft gegooid, met roze hartjes en bloemetjes) enzovoort. Nu alleen wachten op het perfecte moment om te ontsnappen.

Het is 1.20 a.m. Iedereen slaapt. Je zou een spelt kunnen horen vallen. Ik ben met kleding en al in bed gaan liggen, dus omkleden is niet nodig. Ik pak de rugzak van de bovenste plank. Wat ik niet aan zag komen, waren de boeken die naast de tas lagen, die met een harde klap op de grond terecht komen. De doffe klap galmt door het huis. Ik verroer me niet.

Gelukkig blijft het stil. Ik doe mijn piepende raam langzaam open. Ik slaap op de tweede verdieping, maar gelukkig staat er een gigantische boom naast mijn raam. Ik klim in een van de takken, en laat me rustig naar beneden glijden. -Je gaat spijt krijgen- hoor ik. Feline, die de hele dag niks, maar dan ook echt helemaal NIKS van zich heeft laten horen, die nu komt aanzetten met het feit dat ik er spijt van ga krijgen. Ik kook vanbinnen. -Wat denk jij, dat ik zonder twijfel gewoon mijn leven eventjes op het spel zet?!- roep ik, bijna huilend.

Een diepe zucht, gevolgd door haar stem die zich timide verontschuldigd. -We gaan er samen voor- is het laatste wat ik zeg, voordat ik het landgoed af ren, op weg, naar de grens...

---------------------------------------------
Hopelijk was het nog een beetje goed. Dit is niet mijn beste hoofdstuk, dus mijn verontschuldigingen! Ook wil ik zeggen dat ik waarschijnlijk het verhaal gewoon continueer, ook al lezen niet veel mensen dit verhaal. Ik doe het dan voor de fans die wel lezen, love you all!!

dus again; comment, like + share

Ly all! Xx StoryWriterLarissa🎉

[1104 woorden]