Mijn gebroken weerwolfshart [Nederlands]✔️

~Hoofdstuk 36~

XXL HOOFDSTUKJE♥️
Jay schenkt me een waterige glimlach. -Ik zei toch dat ik je zou beschermen met heel mijn leven- lacht hij zwak in de mindlink

Dan valt hij met een harde plof op de grond.

POV Jason
Hij is dood. De man, die mijn opa vermoordt heeft en deze keer mijn gezin zelfs heeft bedreigd. Dood. De woorden klinken zo officieel. Ik kijk naar de dode grijze wolf die voor me ligt. Eindelijk. Wankelend draai ik me om, en zie het opgeluchte gezicht van Hope, die net bevrijd is. Ze kijkt me met een zacht glimlachje aan. -Ik zei toch dat ik je zou beschermen met heel mijn leven- zeg ik tegen haar via de mindlink. Ik voel een stekende pijn in mijn nek. Bloed sijpelt door mijn kleding heen. Mijn benen voelen aan als pudding en de duisternis omhult me, na wat tegenstribbelen, als een koude deken.

POV Hope
'Waar is hij?,' vraag ik dezelfde slet achter de balie. 'Wie?,' zegt ze snerend. Ik grijp haar vliegensvlug bij haar dokterskraagje. 'Waar is hij,' grom ik boos. 'Kamer 804,' piept ze. Ik laat haar los. Ze kijkt opgelucht en wrijft over haar zere nek. Ik sprint naar de trap en ren naar de juiste kamer op de vierde verdieping.

Als ik aankom zie ik Kyle al staan, met zijn hoofd gebogen. Ik loop op hem af. Hij schrikt op. 'Oh, sorry Luna,' hij buigt. 'Doe dat niet,' zeg ik geïrriteerd. Hij kijkt me verbaast aan. 'Luna, u kunt....,' begint hij. 'IK ZEI NOEM ME NIET ZO EN AL HELEMAAL GEEN U. JIJ BENT OUDER DUS IK ZOU JOU U MOETEN NOEMEN,' schreeuw ik door de hele wachtruimte. Gelukkig zijn wij de enige hier. 'Hope doe rustig asjeblieft,' Hij pakt me bij mijn schouders beet, en slaat daarna zijn armen om me heen. Ik weet niet wat me overkomt en verstijf. 'Rustig aan Hope..,' fluistert hij, met zijn hand over mijn hand strelend. Ik voel dat mijn ogen langzaam weer normaal staan en kijk Kyle in zijn gele ogen aan. 'Sorry Ky,' fluister ik. Hij lacht. We gaan weer zitten en wachten op de dokter.

Na een uur ga ik ijsberend door de kamer. 'Waarom duurt het zo lang?,' vraag ik verdrietig. De tranen branden vanbinnen. Kyle kijkt me verdrietig aan. Ik weet wat hij wil zeggen, maar het niet kan garanderen. De vier simpele woorden. "Het komt allemaal goed.".....

Na drie uur komt er eindelijk een dokter. 'Luna..,' hij buigt. 'Beta Kyle,' hij knikt. 'Uw mate is net uit de operatiekamer. De operatie is succesvol verlopen. Hij heeft veel hechtingen...,' hij kijkt even omlaag. 'Wat verzwijg je?,' vraag ik hem. Hij blijft naar beneden kijken. 'Ik beveel je om me te vertellen wat er nog meer is,' zeg ik, terwijl ik mijn Alphastem opzet. 'H-hij heeft een aantal interne bloedingen opgelopen. Hij zal langer over het herstelproces doen. Ook hebben we hem in coma gebracht, waardoor zijn lichaam de tijd heeft om te helen. Nu is het aan uw mate om te vechten, we  hebben werkelijk alles gedaan,' antwoord hij. Ik sta stokstijf. 'Kan ik hem bezoeken?,' vraag ik bibberend. 'Ja, volgt u mij,'

Ik loop achter de oude, roodharige dokter aan. We komen in een brandschone kamer aan. Ik glijd zelfs bijna over de net gelapte vloer. In het blauwe bed ligt hij. 'Ik laat u alleen,' zegt hij zacht. De deur wordt gesloten. Jason heeft een doorzichtig slangetje in zijn neus en hij ligt aan verschillende infusen. 'Oh Jason,' ik laat me verslagen naast het bed zakken. Ik ga met mijn hand langs zijn wang. De tranen stromen langs mijn gloeiende wangen. Hij voelt warm aan. 'Wordt asjeblieft snel weer beter. Dan kunnen we eindelijk een echt gezinnetje zijn. De pack heeft je nodig...,' ik stop. '...i-i-ik heb je nodig,' fluister ik zacht. Ik pak zijn hand vast, en val in de stoel die naast het bed staat in een lichte roes.

Er wordt aangeklopt. 'Lun-Hope?,' hoor ik een bekende stem zeggen. Ik wrijf met een hand in mijn ogen en kijk Kyle aan. 'Ja?,' vraag ik. 'Ik wou even vragen of alles... goed gaat,' brengt hij stamelend uit. 'Zo goed als het op dit moment kan gaan,'. Hij kijkt me met zijn gelige ogen aan. 'Kom je mee naar het packhouse?,'
'Ik blijf bij hem, ga terug. Jij en de Beta Mason zijn nu in leiding, zolang wij afwezig zijn,' spreek ik hem toe. 'Maar Luna Hope...,' ik onderbreek hem. ''Goede tussen-naam. Doe wat ik zeg asjeblieft,' ik kijk hem smekend aan. Hij draait zich om en loopt naar de deur. 'Kom vlug terug,' fluistert hij me toe voordat hij de kamer uit loopt.

De daaropvolgende weken zijn constant. Dokters die elke dag Jason checken, bloeddruk meten, infuus vernieuwen enzovoort. Ik ben nog geen dag weggelopen bij hem. De zusters hebben besloten af en toe wat eten mee te nemen, omdat ik anders niks binnenkrijg.

'Goedemorgen Luna Hope,'. De dokter komt binnen. Hij begint aan zijn dagelijkse "proefjes" om te kijken of de situatie veranderd. Na een half uurtje mag ik weer naast hem komen zitten. 'Kan ik u even spreken?' Vraagt hij me. Ik knik en loop naar de stoelen in de hoek van de kamer. 'Ahum... alle dokters van dit ziekenhuis hebben vanochtend een bespreking gehad over Alpha Jason zijn conditie. We hebben besloten, met uw toestemming natuurlijk, dat we de stekker er vanavond uithalen,' De woorden stelen als een mes in mijn borstkas. Hij zal niet meer beter worden. Ik zal hem nooit meer kunnen zien, horen, voelen. Nooit meer de vertrouwde armen om mij heen. Jason voor altijd weg.....

Ik kijk de dokter bleekjes aan. 'Gaat het goed met u?,' vraagt hij bezorgd. 'Is dit het beste wat jullie kunnen doen?,' vraag ik zacht. De dokter knikt. 'Helaas wel,'
Ik besluit om meteen Kyle op te bellen. Huilend sta ik met mijn telefoon in mijn handen.
K=Kyle, H=Hope

K: Met kyle
K: hallo?
H: met Hope /snift/
K: Hope wat is er?!
H: /Huilt/ ze trekken de stekker er vanavond uit.
K: ik zal meteen komen!
-gesprek beëindigd-

Binnen een kwartier staat Kyle hijgend voor me. Hij geeft me een stevige knuffel. We hebben op dit moment geen woorden nodig om elkaar te begrijpen. We weten wat de ander wil zeggen.
Op het eind van de middag komen Lara, Julia, Mason en de ouders van Jason en mij. Mijn moeder en vader omhelzen me stevig. Julia en Lara komen ook verdrietig de kamer binnen en fluisteren me lieve dingen toe. De moeder van Jason kijkt me vals aan. -Het is jou schuld- krijg ik binnen. Vivianna kijkt verschikt op. Het was waarschijnlijk iets dat ze liever voor zichzelf had willen houden. -Dat weet ik- antwoord ik eerlijk. Haar zure uitdrukking verzacht een beetje. Iedereen mag nog één keer naar Jason toe voordat ze de apparaten afsluiten. Ik ga als laatste.
'Lieve, gekke, schattige Jason. Je bent er altijd voor me geweest. E-en....,' ik zucht. '...en ik had gehoopt dat je langer bij me zou kunnen blijven...,' ik snik en begin te huilen. 'Je zei dat je mij zou beschermen, maar ik had jou moeten beschermen,' huil ik nu. 'Ik houd van je, voor altijd,'

POV Jason
Vage stemmen. Ik herken mijn ouders en mijn vrienden. Wat ze precies zeggen weet ik niet. Het wordt stil. Ik hoor een bibberende zucht. Het sloffen van versleten gympen. 'Lieve, gekke...,' ik hoor de zachte heldere stem van mijn mate. Ik voel me steeeds verder wegzakken in de diepte. 'Je zei dat je mij zou beschermen, maar ik had jou moeten beschermen,' hoor ik een huilende stem zeggen. Ze praat over ons gezin, ons leventje. Ik wil terug naar dat leven! Ik wil nog niet stoppen! Tevergeefs vecht ik tegen de stroom in.

POV Hope
'Kom je me maar een teken geven. 'Een klein teken waaraan ik kan zien dat alles goed komt,' snik ik. Ik sta voorzichtig op, nog een laatste keer kijkend naar hem. Ik draai me om.
'Ik houd ook van jou,'..........
----------------------------------------------
OMG dit heeft lang geduurd om te schrijven..... ben iets later dan verwacht (ook al had ik geen datum erbij gezet).

Deel🤳🏻
Comment💬
Like👍🏼
Volg👥

Love you all♥️

[1377 woorden]