Mijn gebroken weerwolfshart [Nederlands]✔️

~Hoofdstuk 39~

Ook nu vult de ruimte zich met een oorverdovend gekrijs. Betekend dit dat.... 'Gefeliciteerd Luna en Alpha, met......,'

Het blijft stil in de kamer. Het enige wat je hoort zijn de twee huilende pups. ...'een jongetje,' wordt er gezegd. Beiden worden ze gewogen, gemeten en onderzocht. Daarna kan ik eindelijk mijn twee jongetjes vasthouden. Jason staat tranend naast mijn bed. 'Ze zijn zo mooi,' fluistert hij. Hij slaat zijn warme armen om mij en de jongens. Ik zucht en sluit mijn ogen. Ik ben nog nooit in mijn hele leven zó blij geweest....

'OH, MY, UNICORN WAT IS HIJ LIEF!,' schreeuwt een bekende stem. De jongens draaien verschrikt hun hoofdjes. 'Wacht, volgens mij zie ik dubbel,' zegt ze, met haar hand door haar haren gaand. 'Nee Lara, je ziet niet dubbel,' lach ik. Ook Julia komt binnen. 'Ik wist het!,' roept ook zij blij uit. 'Ik vond ook al dat je erg....,' ze denk na. 'Breed werd en leek op een walrus die te veel McDonalds heeft gegeten?' Maak ik haar af. Ze glimlacht nerveus met een knalrood rood hoofd.

Ik kijk Jason aan, die trots voor zich uit kijkt. -Wat hebben we toch geluk met onze mate- -Ja hè Feline- Ik grinnik. Na lang bijgepraat te hebben, begin ik moe te worden. Ik geeuw geruisloos, maar Jason heeft het al gezien. 'Ga nu maar even bijslapen,' knipoogt hij. Ik wil me verzetten, maar weet dat hij gelijk heeft en dat tegenstribbelen geen effect zal hebben. Ik ben doodop.

Ik word wakker. Jason ligt op de bank in foetushouding. De maan schijnt fel door het houten raamkozijn. Dromerig kijk ik naar buiten. De bomen waaien mee op het ritme van de wind. Ook hoor ik de nachtdieren, die helemaal ontwaakt zijn en op zoek zijn naar eten. Een oogverblindend licht vult de kamer. 'Goedenacht mijn kind,'. Met een ruk draai ik me om. 'Laat u me nooit meer zo schrikken,' fluister ik. Ze glimlacht. Haar parelwitte tanden glinsteren in het maanlicht. Ook de maangodin feliciteert me met de pups. 'Wat worden hun namen?,' vraagt ze me. 'Jason en ik besluiten dat morgen, en de namen worden morgenmiddag hoogstwaarschijnlijk bekend gemaakt,'

'Ja natuurlijk,' Ze kijkt een beetje ongemakkelijk om zich heen. 'Vanwaar nog meer het genoegen u te ontmoeten?,' Ze kijkt me verbaast met haar lichte ogen aan. 'ik kan zien dat u me nog iets wil vertellen,' 'ehm...,' Ze kijkt uit het raam, nadenkend over hoe ze het gaat vertellen volgensmij. 'De tweede pup,' begint ze. 'Er is toch niks mis met hem?,' fluister ik angstig. 'Nee, dat is het niet. Het tweede kind zal de Alpha titel moeten dragen,' Verbaast kijk ik naar mijn slapende jongetjes. 'Waarom? Het is een traditie...,'

'Luister nu goed Hope,' onderbreekt ze me kwaad. 'Allebei de kinderen zullen ieder één gave ontwikkelen. Het eerste kind zal....,' Ze stopt. Ik friemel aan mijn haren, bedenkend wat ik ga zeggen. 'Ik zal je juist opvoeden. Ik zal met man en macht het proberen te voorkomen dat een van mijn kinderen het verkeerde pad neemt,' zeg ik steevast. Ze glimlacht zwak. 'Goed zo mijn kind. Mijn taak zit er op. Ik moet weer gaan, maar vergeet mijn woorden niet: Nemo Malux Felix,' Haar beeld vervaagt, en de kamer hult zich weer in duisternis...

_______________________________________________________
Eerlijk? Dit stukje is kort en 1 dag te laat, maar ik probeer het echt! Dus hopelijk vonden jullie het leuk!

Love you all! <3

[573 woorden]