Sen Farkı

ÖLÜM

Bölüm şarkısı : Efsane filmin güzel şarkılarından biri   { Raees/ Saanson Ke } Medya: Yine Replikistan. Teşekkürler Replikistan.

VERA SOYLU

Elimi yogun bakımın soğuk camına koyduğumda sarsılarak ağlıyordum.
Tüm aile hastanedeydik.
Daha bir kaç saat öncesine kadar sevdiğim adamla evlendigim için mutluyken şuan hastane köşelerinde abimin ve anneannemin uyanmasını bekliyordum.

Aynı arabada anneannem de vardı. Mezarlıktan dönerlerken sebebi bilinmeyen bir nedenden direksiyon hakimiyetini kaybeden abim arabayı ancak uçurumda durdurabilmisti.
Polislerin bize anlattığı kadarı buydu.

Atlas haberi verdikten sonra havalimanına gitmiş. Bulduğumuz ilk uçakla Istanbula gelmiştik.
Yolculuk boyunca Aras'ın omzunda Ağlamıştım.
Aras da bizimleydi şuan da da hastanede olmalıydı ama kimse onu görmesin diye ne yapıyordu bir fikrim yoktu.

Rüzgar ağabeyim Londra'daydı. Bugün dönmesi gerekirdi.

Yasananlardan 4 yıl boyunca gelmediğim bu şehrin ve ailemin ne kadar değiştiğinin farkına bile varamamıştım. Hastaneye gittiğim an sakinleştirici verdikleri Gülşah yengemin odasına girmiş ve ona sarılmıştım.

Çok kötü bir durumdaydı. Ayağa kalkacak hali yoktu. Teyzemi de onunla aynı odaya koyduklarında ayakta sadece Mervan yengem ve ben kalmıştık.
Mervan yengem sadece sarılmış ve tek kelime edememişti.

Buraya geldiğim günün böyle olacağı aklımın ucundan bile gecmezdi.

Etrafındaki kablolarla hayat mücadelesi vermeye çalışan abime daha fazla bakamayacagımı anladığımda cama sırtımı döndüm.

O koca çınar bir hastane yatağında hareketsiz yatıyordu simdi.
Oysa kocaman sarılmasını dilerdim.

Koltuklardan birine oturacakken gözümün aniden kararmasıyla kendimi yerde buldum. Diz üstü çöktüğüm zemin soğuktu.

Derken Çok iyi tanıdığım o kişi geldi ve beni yerden kaldırdı.
Koltuğa oturduğumda o da yanıma oturdu.

"Koy verme kendini. Sen böyleyken dünyayı yakasım geliyor. "
"Elimde değil. Ya onlara bişey olursa Aras"

"Olmayacak hayatımın anlamı. Olmayacak. Sen yeter ki iyi ol. Onlar da iyi olacak. "
"Sende perişan oldun buralarda. Eve git istersen. "
"Kocalar bugünler içindir. Ben karımı hastanede bir başına bırakamam. Buradayım. Kimseye gözükmüyorum merak etme  "

Elime buse kondurdugunda ondan uzaklaştım.

"Hadi git artık. Herkes gelir birazdan. Seni kimse görmesin. "

Aras'ı gönderdikten sonra tekrar yoğun bakıma dönmüştüm ki ayak sesleriyle duraksadım.

"Vera. "

Rüzgar ağabeyimin sesini duyduğumda yerimde hareket edecek gücü kendimde bulamıyordum.

Nihayet bacaklarımı oynatırken o benden önce davrandı ve koşup sarıldı. Kafamı göğsüne yasladı.

"Abi  "
"Buradayım kardeşim. Hoşgeldin. "
"Hosgelemedim abi. Şu duruma bak. Neler olmuş. "
"Geçecek kardeşim. Inan bana geçecek. Baksana tüm aile buradayız. Sen buradasın. Döndün. Üzülme. Sen ayakta kal ki yengenleri de ayakta tutasın. Sana ihtiyacımız var. "
"Bu zamana kadar burada olmadığım için çok özür dilerim abi. "
"Özür dileme. Şimdi geldin. Önümüze bakalım. Anneannemle abimi alıp evimize döneceğiz. Endişelenme"

Evli bir kadın olarak abime sarılmak garip hissettiriyordu. Soyadım hala Soylu olsada allah katında çoktan Birkan olmuştu.
Ama abim bunu bilmiyordu. Her şey düzelene kadar da bilmeyecekti.