Syte e tu jan droga ime

19

Kishte edhe nje jav koh per te paguar borxhin qe tashme i kishte Sebastianit.

Derisa e mendoi kete jave, mendoi se ishte me mir te kishte borxh atij sesa Felos se merzitshem, qe nuk e linte rehat as edhe nje her. Ai vetem sa priste rastin qe kjo te mbetej ne borxh e me pas perveq parave qe kerkonte ai deshironte edhe trupin e saj.

E urrente kur e mendonte.

Mirpo derisa po mendote tani, si do i paguante borxhin Sebastianit? Ai me nuk ia kishte permendur kete gje. As edhe para nuk i kishte dhene apo marr.
Po bente prap dy punet.
Ate te kompanis e kishte lene ashtu siq i kishte thene Sebastian, por jo eshte si dizenjatore individuale.
Po punonte edhe per te edhe po mirrej me dizajnimin e sallava te ndryshme, individualisht.

Kete punene e re me Sebastianin e kishte mesuar mjaft mir.
Perdorim i internetit me shum dhe duhej te mirrej me shkresa si dhe me planprogramin e Sebastianit cdo dit.

Puna qe e urrente me shum ishte se duhej te ishte kudo qe ishte edhe Sebastiani.
Duhej te dinte cdo info per te.
Nuk e dinte pse edhe i pelqente kjo pun edhe nuk e duronte dot.

Brjasen kishte dy dit qe ishte kthyer ne Franc.
Nuk ishte takuar me me te. I mungoi ne fakt. Ishte ai qe ia benet me te leht naten dhe ndonjeher edhe diten e zakonshme dhe te merzitshme.
E urrente kete fakt qe tani nuk do e kishte pran.
Pavarsisht se mundohej te ishte shum indiferente ndaj cdo kujt, me ne fund u dorzua se lufuari me veten dhe e pranoi se ai Brajsoni i bezditshem po i mungonte. E kishte adhurura ate djal qe nga momenti qe i kishte dal perpara.

Nuk thoshte te njejten gje per Sebastiani.
Ai cdo dit e me shum po e acaronte, duke i dhene urdhera te vazhdimta dhe duke e injoruar e duke e shperfillur vazhdimisht.
Sillej me Isabellen sikur ajo te mos ishte aty, apo sikur ajo te ishte ndonje tjeter qe i kishte vrar krenarin e mashkullit.
Sillej me agresiv seq sillej dikur Isabella me te tjeret e posaqerisht me te!

Mirpo kete jav nuk u ndalen aspak  takimet e shpeshta neper kafene te vogla te lagjeve te varfura apo edhe te restauranteve lukzoz, gjera te tilla koti qe per Sebastianin dhe veqanerisht per Isabellen ishte super. I pelqente te shetiste.
Dikur kishte qen shum aventuriere, levizte ne cdo vende dhe dinte cdo vend ne ate qytet dhe ne shum qytete te vendit te vet.
Por per shkak te kushteve te saja ekonomike nuk kishte mundur te shkonte diku me shum se disa vende te vogla perreth ketij qyteti qe ishte tani.

Sebastiani  kishte njohur vende te reja nga Isabella e cila i mbant mend nga kohet e vjetra me te vellan, dhe te njejten kishte marr edhe Isabella nga Sebastian.
Kishte par dhe shetitur vendet qe dikur ishin te ndaluara per te.
Si per nga mosha ashtu edhe nga gjendja ekonomike.

Dhe pas kaq vitesh, mbremb per her te par e dha nje buzeqeshje te sinqert dhe te mbushur me plot ndejnja. Mbremb ajo arriti te shihte nje pjes te sajen te humbur.
Arriti ta gjente ate tek Sebastiani.

Dhe per kete gje edhe Sebastiani ndihej krenar. Kishte arritur qe pas kaq kohesh te bente te qeshte se paku nje her Isabellen. Ate vajzen e fort, vajzen e celikt, vajzen e ftoht dhe pa ndjenja.

Kishte arritur edhe nese fare pak se paku e kishte bere te ndihej ngroht dhe te zbulonte se buzeqeshja e saj zbukuronte fetyren dhe shkelqimin ne syt e saj te smerald.

Ndihej me fat qe kishte njohur nje vajz te till, qe dukej shum e fajshme ne dukej dhe sjellje por nese e njihje pertej mureve qe kishte ndretuar perreth vetes, ishte nje shpirt i pafajshem dhe i sinqert.
Ishte edhe paster si nje pik loti.
Ndihej shum me fat qe do mundte qe edhe ne vzhdim te ishte me te.
Do donte te ishte perjet me te, duke dashur te zbulonte edhe gjera me te mira se kaq ne jeten e saj dhe te hynte thell ne zemren e saj.
Te hynte e te shihte se cfar kishte pasur dikur, cfar kishte qene kaq e madhe dhe e fort qe kishte arritur t'i vjedhte buzeqeshjen dhe shkelqimin e syve te saj.

Keto koh Isabella kishte pasur nje jete me te qete.
Droga te cilen e mbante thuajse 2 muaj i kishte mbetur edhe pak. E kishte perdorur ne menyr me te kontrrolluar dhe jo shum shpesh.
E perdorte vetem kur nuk mundej te qetsohej nga as edhe nje lloj bari tjeter qe blente ne farmaci me parat e fundit qe i kishin mbetur.
Ndihej me fat qe kishte arritur te kontrrollonte veten per nje gje te till. Ndihej me fat jo qe po fillonte te ndryshonte, te kthehej ne te dikurshmen, por qe kishte pasur gjithmon problemin se nuk kontrollonte dot veten, dhe pas kaq kohesh fal njerzve qe ishte e rrethuar e arriti

Dhe pas kaq kohesh edhe nje her tjetr iu rilind shpresa per nje te ardhme. Edhe nje her mendoi per te ardhmen dhe mendoi se do mund te kthehej ne te dikurshmen.
Ndoshta jo Isabella e plot e dikurshme por mbase nje pjes e saj po.

Do vazhdonte me kete shpres derisa te munde te luftonte me veten mbi te kundertat dhe derisa te ishte e rrethuar me kete qe ishte.

Ndihej me mir tani ne pun.
Ndihej me mir ne shpirt.
Ndihej edhe me e sigurt.

Por deri kur do vazhdonte kjo?
Do vazhdonte per vite, deri ne perjetesi , me muaj, me jav , dit apo vetem edhe pak or e minuta e me pas prap shkendija e shpreses do shuhej?

Do shuhej apo do ndizej?

Cfar mendimi keni per vazhdimin???

Me dashuri: B.M♥