Syte e tu jan droga ime

27

Ate dite edhe pse te lodhur kishin vizituar te emen e saj. Ajo qe gezuar jasht mase. I kishin kumtuar edhe lajmin se mjeku kishte ardhur per vizit ne spitalin e tyre dhe qe se shpejti do fillonin me nje terapi te re. Edhe pse e palevizshme ajo arrinte te shprehte gezimin me ane te syve te saj.

Isabella e kishe shprehur qart mallin qe kishte pasur per te ne keto dy dit. Sonte kishte vendosur te cendronte me te gjith naten edhe pse Sebastini i kishte thene qe neser ishte e Hene dhe qe nuk kishte pushim.

'-Neser eshte hene Isabella. Neser nuk ke pushim. Do beje mir te pushoje ca sonte me pas...- i kishte thene Senbastiani i  cili kishte pasur per qellim qe te rrinte kete nat me Isabellen.'

Gjith naten kishte biseduar me te emen ne lidhje me Londren dhe rrugtimin qe kishte bere. Ajo kishte vene re nje lumturi te madhe ne syt e te bijes. Kishte vene re se ajo ndihej shum mir dhe qe shpresonte te vazhdonte keshtu edhe per shum e shum dit te tjera. Nje nen ishte e lumtur vetem ateher kur femija e saj ishte i lumtur dhe mir.

Sot ishte shum e rraskapitur kur shkoi ne pun. Kishte pasur vetem 3 or gjum dhe ato pak or i kishte bere ne nje karrige te vogel te spitalit.

-Mirmengjes?- u tha Sebastianit dhe Z.Uill pasi beri nje trokitje te vogel ne deren e zyres dhe pas pergjigjjes kishte hyr brenda. -me falni per vonesen!- nuk dha ndonje shpjegim me shum sesa kete kerkim falje te that dhe pa ndonje interes te madh.

-Mirmengjes- edhe Sebastiani edhe Uilli ia kthyen pernjeheresh.

-Ska gje bij per vonesen. Jan gjera qe ndodhin. Si kalove ti? Se paku ke arritur te pushosh mbremb?- e pyeti Uilli i cili tashme kishte lene cdo dokument aty mbi tavolinene e te birit dhe ishte fokusuar mbi Isabellen.

Pasi Isabella hodhi nje veshtrim drejt Sebastianit, sikur te kerkonte pak miratim, iu pergjigj. -mir faleminderti. Ehe. Pushova pak. Ju si jeni zotri? Si kaluat? Punet si kan shkuar keto dy dit?- e pyeti duke dashur qe te mos hynte edhe me shum ne jeten e perditshem por te bisedonte ne lidhje me punen.

-Ah bij?! Faleminderti shum. Si zakonishte ne fakt. Puna e lodhshme, klinet te perditshem. Keshtu.- u ndal nga nje telefonat, per te cilen mori leje dhe doli jasht, duke i lene vetem ata te dy ne zyr.

-Epo me lejen tende Z. Sebastian, do doja qe te fillosh te me tregosh programin qe ke ne plan per sot , pastaj un vet do shoh per ditet e tjera. Sot erdha pak e lodhur keshtuqe ma tregon dot, ta marr ne shenim ketu??- e pyeti sikur ishte shum e interesur per punen. Ne fakt ishte. Per te puna ishte pun kurse jeta ishte jet. Nuk duhej te perfshinte te dya ne nje vend. Nuk ishte diqka normale kjo, prandaj ne pun do mbeteshin si Drejtoi me sekretaren, kurse ne jeten e perditshem do vendosin vet.

-Te thash te shkosh ne shtepi. Erdhem von mbremb. Plus ke qendruar gjith naten ne spital. Mund ta mendoj qe tani sa gjum te embel dhe te qet ke bere per dy or. Duhej te ishte me i mir se nje gjum i enderrave. Apo?- ia drejtoi me tere seriozitetin qe kishte. Ishte ashtu, ngaqe edhe ai sikur ajo donte te ndante punen nga jeta e tij private. Dhe ne qoft se ajo ishte e dashura e tij, duhej te vinte ne pun rregullisht, dhe te bente punen ashtu siq duhej.

-Faleminderit. Ndonje gje tjeter si keshill?- e shikoi me nerva. Kurse ai i buzeqeshi. -Jam lodhur duke marr keshilla nga te tjeret qe as vet nuk i zbatojn. Dhe meso diqka i dashur Sebastian, un i urrej te me mesojn dhe te me japin keshilla kur ka te bej ne interes te tyre. Keshtuqe rri larg ketyre gjerave nese deshiron te vazhdosh me tej me mua.- dhe me pas u perkul per te marr nje stilolaps dhe nje fletore qe gjendje ne tavolinen e tij te punes.

-Une urrej kur te tjeret me flsin pa me shikur ne sy dhe duke bere levizje. Dhe gjithashtuuu....-

-Nuk te pyeta se cfar urren ti. Programii?- dhe filloi te kafshonte nje cep te buzes duke dashur te tregonte se ishte shum serioze per ate qe po thoshte.

-Mund te dalesh jasht. Te therras kur te kem pun me ty.- dhe i nguli syt e tij ne syt e saj te smerald qe kishin marr nje shkelqim keto dy ditet e fundit. Beri siq i tha ai.

Por a u bind ajo me te vertet?

Ajo doli nga zyra e tij, por a u kthye me?

Doli per te mos u kthyer.
Doli nga zyra dhe krejtsisht nga ai objekt. Doli dhe tere diten nuk u kthye fare. Mbylli edhe telefonin e saj dhe me pas iu drejtua nje bari te vjeter pothuajse te rrenuar nga jasht por qe brenda kishte nje pamje mjaft te mir dhe i pershtatshem per te bere ate qe Isabella bente gjithmon.

Aty me pak para qe kishte mori me vete nga spitali bleu pak nga pluhuri, dhe e thithi shum fort. E thithi, por kete her duke menduar per diqka tjeter. Nuk po mendonte me per zhgenjim, nuk mendoi me per Leon e saj te dashur. Per fetyren e tij dhe zerin e tij.
Por teksa e thithte mendonte per fetyren dhe zerin e dikujt tjeter.
Mendoi per Sebastianin.

Mendoi se si do reagonte kur te kuptonte se ajo drogohej?
Mendote se si do sillej me te kur te kuptonte se Isabella e tij perdoret droge.

Por a do e kuptonte ndonjeher Sebastiani?
A do mund te shihte reagimin e tij ndonjeher?
Apo gjithmon ajo do ta fshihte ate nga Sebastiani??

E di qe ky kapitull mund te jet i merzitshem, por kisht koh qe isha pa frymezim fare!

Megjithat ora ka shkuar pak von, por un sot po ua uroj festen e Kurban Bajramit te gjitheve lexuesve musliman! Shpresoj qe te keni te gjith shendet, lumturi, harmoni e dashuri ne familje!😊💞

Me dashuri:B.M♥ & O