Syte e tu jan droga ime

2

Po qendronte ne banken e fundit te klases.
Ishte e ulur vet.
Ashtu kishte dashur edhe pse shum nga ata te klases e sdiomos meshkujt ishin munduar te afroheshin me te , apo edhe se paku te uleshin. Por ajo nuk kishte lejuar.
Sdo lejonte.
Falenderohej qe edhe dy muaj mbaronte e me pas do mund te punonte dy oraret e punes dhe do gjente edhe ndonje pun naten , pastaj do merrte edhe pushime vetem te dilen, sa te mund te clodhej per javen qe do e priste prap.
Keshtu mendonte te vazhdonte pas dy muajve kur te merrte diplomen.
Ishte e sigurt qe do e kishte diplomen ngaqe keto vite ajo kishte mesuar shum dhe kishte dal njera nga nxenset me te mira te shkolles.
Ishte ne nje shkoll publike dhe lajmet kota kuptoheshin shum shpejt.

Kishte oren qe e urrente me se shumti. Ishte ora e anglishtes.
E urrente sepse nuk kishte nje profesor te shkelqyer por nje plake qe do dilte ne pension se shpejti dhe qe nuk ishte edhe aq e kuptueshme.

Po mendonte qe sa me shpejt te mbaronte ate dreq orari , sot nuk kishte kurs keshtuqe do e shfrytezonte kohen e kursit qe te vizitonte nenen e saj.
Ndihej shum me fat qe nena e saj ishte shtruar ne njerin prej spitaleve me te pasura te qytetit ,ndoshta edhe te rajonit.

Tashme kishte kuptuar se spitali Harton i takonte shefit te saj te punes, z. Uill Harton. Ishte nje njeri ne moshen 57 vjeqare , ishte i pashem mjaftueshem, i sjellshem , dhe kishte nje tip te bute dhe te dashur.

I ishte falenderuar per kete gjest dhe ai vetem sa i kishte buzeqeshur dhe uruar per nene dhe i kishte shprehur ngushllimet e tij per te.
Ndihej me fat qe punonte ne nje vende te till , siq ishte ai i Zotri Ulli.

Edhe pse rroga nuk ishte shum shum e lart per nje banakjere , i mjaftonte tani qe nena e saj kishte fituar ate "shortin" per te qene njera nga pacientet e spitalit Harton.

.....
Hyri ne dhomen e saj me nje buqet me lule.
Pa qe syt e saj u zhgenjyen kur ajo hyri.
E dinte pse , kishte hargjuar para per te blere nje lule qe me siguri do vyshkej , por ja qe nuk i interesonte.
Tashme qe nje muaj ajo i sillte cdo dit lule.
Mendonte se nuk i kushtonte asgje per pak para . Sepse ajo meritonte me shum.
Madje kete muaj kishte gjetur edhe nje apartment me te mir se shtepia e saj , por qe po shihte ende mos gjente ndonje me te mir por me nje cmim me te arsyeshem.

Teksa po i lexonte librin te emes ne der u fut nje djalosh i gjat , me flok te arta , me sy te gjelbert . Dukej nga cendrimi se ishte nje djalosh ende i ri , dhe tejt serioz.
Ishte i veshur mjaft mir. Ishte i veshur me disa firmato qe Isabella ishte mesuar t'i shihte zotri Uillit dhe klienteve te tij te rendesishem.
Ai qe sapo hyri ne dere ishte mjaftueshem edhe i pashem.
Dukej qart se duhej te ishte njeri i rendesishem.
Ne dor kishte edhe nje or qe sapo hyri ia hodhi syt asaj ore qe shkelqente.
Pastaj ngriti syt te shihte ne dhom.
U afrua afer Isabelles me nje seriozitet te madh me fetyr.

-Mirdita! - i zgjati doren kurse ajo nguroi. Nuk ia zgjati fare por e pa ne syt e tij qe kishin ngjyren e njet sikurse te sajen.
E pa per pak duke humbur ne mendime.
Ne ato mendimet e kota te saja qe e dergonin ne te kaluaren sa her qe shihte meshkuj me sy te gjelbert .
Me pas u kthye ne te tashmen nga zeri i tij i vrazhd.

-Mirdita zonjush. Un quhem Sebastian. - i zgjati edhe nje her doren dhe per te dyten her ajo nuk ia dha.

- Me vje mir zotri. Un jam vajza e pacientes ketu . Kjo eshte nena ime. Urdheroni. Deshironit ndonje gje?- e pyeti edhe ajo me nje ton te vrazhd dhe aspak miqsor.

Atij iu formua nje nenqeshje.
Pastaj u kthye me fetyr nga nena e saj. I dha nje buzeqeshje te sinqert.

-Pershendetje zonj. Si jeni? Shpresoj te jeni mir.- dhe u nderpre nga dera e dhomes ne te cilen hyri edhe mjeku pergjegjes.

-Zotri Sebastian? Mirseerdhet. Me vje mir qe ju takova sot. Si jeni? Kaluat mir ne udhetim?- e pyeti doktori duke mos i shkeptur fare syt nga ai.

Isabella mendoi me vete se ai duhej ta urrente kur dikush nuk i fliste ne sy.
Ashtu duhet te ishte
I till ishte dhe ai. Ishte edhe "ai" i Isabellas.

- Mirdita dhe juve zonjush Isabella? Si ndiheni sot? Ishte nena juaj me mir sot?- iu drejtua doktori Isabelles qe ishte humbur ne mendime.

-Faleminderit. Natyrisht , me mir ishte. Ju faleminderit edhe nje her.- ia ktheu ajo me nje ton me te but seq foli me Sebastianin.

-Ky eshte Sebastian H...- u ndal nga dora e Sebastianit.

-E vazhdoj un. Falemniderit.- iu drejtua Isabelles duke e shikuar ne sy dhe duke mos i hequr fare syt nga ajo.- Qugem Sebastian Harton. Babai im eshte Uill harton. Me siguri e njihni ate , sepse ai eshte kujdesur per kete ne vendin tim derisa un u ktheva sot. Jam drejtues i ketij instituti. Dhe gjithashtu edhe ideatori per te zgjedhur 10 pacient nga spitali i vjeter i HRT-s. Dhe me vje mir qe nena juaj paska qen njera nga pacientet e atij spitali. - pa qe syt e saj u mbushem me zhgenjim te menjhershem pas habis qe kishin para 3 sekondave.- Me falni zonjush. Desha te them me vje mir qe nena juaj kishte fatin te ishte njera nga pacientet e tona. Te me falni .- pastaj u drejtua nga krevati i nenes se Isabelles.

U ul afer saj. I kapi doren me doren e tij .
-Me lini vetem me pacienten. Ju lutem dilni qe te dy jasht.-

Isabella sdo dilte po te mos ishte mjeku qe do e binte.
Sdo e lint kurr nene e saj me nje njeri si ai.
Sdo e bente.
Nuk i zinte besen atij. Edhe pse i biri i Z. Ull Harton , ai dukej shum ndryshe.
Ndoshta edhe i till ishte.
Ndoshta ishte shum me ndryshe seq paraqitej.
Ndoshta ishte edhe ashtu.
Thjesht nuk i zuri bes po aq sa i ze besen zotri Uill.
Dhe kujt i zihet bes sot?
Kujt mund ti besosh per vetem 2sekonda?

Me dashuri: B.M♥