Syte e tu jan droga ime

22

-Ehe kuptoj? Dmth ju deshironi qe pacientet tani te ken pak me shum mundime dhe pak me shum lodhje qe te mund te ken nje sherim te plot? -dukej shum serioz teksa bisedonte me mjekun perpara vetes dhe teksa hante dark.

Gjendeshin ne nje resataurant shum lukzos. Ishe njeri nga restaurant me te shtrejt te Londres dhe ishte mega lukzos. 

Ajo kurr ne jeten e saj nuk kishte par nje te till.
As edhe ne televizor kurr nuk kishte arritur te shihte dicka te mrekullueshme.
Kishte par ndoshta mjafteshme  ne vendin e saj por kjo ishte diqka ndryshe nga ata. Kishte ne te  njerz te shtresave shum te larta dhe te gjith kishin disa buzeqeshje te cilat me kilometra dukeshin se ishin fallco dhe shum pa ndjenja.
Por nuk mund te thuhej per te gjith te njejten gje.
Kishte edhe qifte te cileve u shkelqenin syt nga dashuria dhe kishin nje buzeqeshje te madhe ne fetyrat e tyre.

Te gjith ishin te veshur mir dhe me marka te shtrenjta. Dukeshin te gjith se ishin ne nje gjendje te lart financiare dhe te gjith kishin nje qendrim tej mase te lart.

Nese e krahasonte me ate qe kishte veshur ajo, dukej qart qe ishte e nje shtrese te varfur dhe qe nuk kujdesej edhe aq per veten e saj.

Kishte veshur disa xhinse te zeza te ngushte dhe nje kemish te bardh paksa te gjer.
Floket kishte zene si bishtkali dhe kishte lyer vetem paksa qerpiket e saj te gjat. Dukej shum thjesht dhe bukur po nuk ishte per ate vende qe kishin ardhur.

Gjat gjith mbrembjes kishte qendruar pa folur dhe per her te par kishte ndjer turp nga vendi ku ishte rrethuar. Dhe diqka e till i kishte rene ne sy jo vetem Sebastianit  por edhe mjekut me te cilin po darkonin dhe bashkshorten e tij.

-Ju si mendoi zonj?- iu drejtu mjeku Isabelles. U ndje  pak e sikletosur kur iu drejtua me zonj.
Ajo ishte ende nje zonjush dhe kurr ne jeten e saj nuk kishte pasur nje lidhej.
Nje lidhje serioze ne fakt.

-Per cfar? - e ndje edhe me keq kur e beri kete pyetje.

-Thot se mund te vij te na beje nje vizit ne sipitalin ton, por ne duhet te permbushim disa kushte dhe qe ne duhet te bejme qe paciente tan te lodhen me shum teksa bejne terapit e tyre. Dhe se ne duhet ti ndalojm barerat e tyre, derisa ata mund te mirren me agjerim dhe njokosisht me terapi fizike?- ia shpejgoi Sebastiani.

Nuk u habit fare kur Sebastiani i permendi agjerimin.
Kishte degjuar edhe nga ai edhe pak ne nje emison se agjerimi eshte sherimmi me  i mir i disa semundjeve. Trupi ndihet  me lehet dhe qelizat kancerogjene ose ato qeliza te cilat jan te demshme per trupin nuk kan me se te ushqehen dhe fillojn me ngadal te vdesin. 

-Epoo. Mendoj se ju duhet te vini se pari ne nje vizt tek ne. Do ishte  me e mira. Do shihnint gjendjen e spitalit ton, dhe gjendjen  e pacienteve. Kemi nevoj per dike si ju. Dhe po kam degjuar edhe per kete se pacientet duhet te agjerojn nese kan te bejen me qelizat kancerogjene, por ne spitalin ton ka nga ata te cilet kan semundje me te rende se kanceri dhe paraliza. Kemi nga ata qe jan ne gjendje paralize shkaku i merzitje ne jete dhe ndodhive te saj. Kemi nga ata te cilet jan ne depresion per shkak te ndonje sfide me jeten dhe per ta nuk eshte ilaq agjerimi dhe terpait fizike. Ata kan nevoj per diqka me te madhe. Dhe ne e dim qe ajo eshte mbeshtetja, kurajo, por keto gjera nuk ia ofrojm dot ne qe jemi si Spital. Keshtu nese ju kerkoni mendimin tim do ishte me e mira per ne qe ju te na benit nje vizit. Eshte me te vertef e domosdoshme.- dhe me kete qe tha u dha nje buzeqeshje, duke mos e larguar nga fetyra deri ne fund te darkes.

Ia kishte arritur te binde mjekun qe te vinte me ta. E kishte bindur qe te vinte dhe te mund te shihet gjendjen e spitalit Harton.
Dhe ndihej shum me fat per kete edhe Sebastiani.
Ajo ia doli qe te bindte mjekun dhe pa ndihmen e saj ai nuk do munde.
Ai nuk do e luste fare madje. Nese ai do i propozonte diqka, ndonje terapi apo diqka te till ai do pranonte por nuk do vazhdonte ta pyeste nese do vinte, nese ka ndonje menyr tjeter. Keshtuqe u ndje me fat dhe krenar qe e kishte marr me veten Isabellen.

Teksa e pershendeti Isabellen e cila hynte ne dhomen e saj, u kujtua t'i thoshte edhe diqka.

-Isbella?- u afrua me hapa te sigurt por te ngadalt.

-Po? Harrova ndonje gje apo cfar?- u duk si e painteresuar ne te qe do i thoshte Sebastiani.
Por kur ndeshi shikimin e saj me te tijin.
Kur ngjyra e smerald e te dyve u ndesh me njeri tjetrin e kuptoi se do ishte diqka e rendesishme per te.

-Neser? Neser kemi edhe nje mbledhje dhe e kam lene ne mengjes. Do ham mengjes me zotri Eduard dhe me pas e gjith dita eshte e jona. Epo e lire desha te theme- dhe leshoi nje buzeqeshje, por nga ajo nuk mori asgje perveq at seriozitetin e saj te dikurshem. Gabimi i tij ishte te mendonte se ajo ishte kthyer ne Isabellen e lumtur.- Dua qe neser te kalojm edhe nje dit tjeter bashk. Kam vende te reja per te treguar. Deshiron ta kalosh diten me mua, apo deshiron te rrish ne hotel duke pritur  per oren qe do nisemi?- e pyeti disi i pasigurt. Sepse aq sa e njihet Isabellen ajo do preferonte te rrinte e shtrir ne hotel dhe te priste.

-Natyrishte. Do me pelqente te shetisnim. Kjo ndoshta eshte edhe hera e par edhe hera e fundit qe kemba ime prek Londren. Do ndihesha mjaft mir sikurse edhe neser te kalonim nje dit si kjo e sotmja. Madje jam e lumtur qe arrita te bind mjekun per te ardhur me ne neser. Jam shum e lumtur qe kam nje shpres per maman time. Gjithmon e kam pasur por nuk e kam dashur, prandaj. Dhe sot jam shum e lumtur per kete gje. Kam vite qe nuk jam ndjer keshtu. Dhe natyrisht qe per dicka te till nuk do e plakja diten ne hotel. Ke ende vende te reja per te me treguaar?- i tha shum seriozisht por qe ne tonin e saj ndihej qe ishte e lumtur.

-Falemidnerti. Dhe mos pyet per vende te reja ne rregull?Naten e mir.- me pas hyn ne dhomat e tyre me zemren te bere mal.
Hyn ne dhomat e tyre te ndara duke buzeqeshur dhe shum te lumtur.

Edhe sa do vazhdonin  keshtu?
Edhe sa do ishte e lumtur Isaeblla? Edhe sa do mund te ishte vetja e saj e vertet?

Me dashuri:B.M♥