Syte e tu jan droga ime

30

-Veshtir qenka te mesohesh me jeten tende , ose me sakt me ty. Me le vetem ne nje vend qe kurr nuk kam qendruar vetem perveq me Brjasen.- i tha teksa futej ne apartmantin e saj.

-Ne shtepin tende Sebastian. Eshte me shum se heret.- e kishte zgjatur doren ne drejtim te gjoksit te tij per ta ndalur te hynte  brenda.

-Ehe edhe un them. Sikur te fillojm me me ngadal me kete  punen e njhojes e shoqeris tende. Fillojm se pari duke njohur njeri tjetrin,......- i beri bisht asaj qe sapo tha Isabella dhe u fut brenda ne drejtim te guzhines duke marr si gjithmon pak uj.

-Sebaaadtiia.? Jasht. Neser e vazhdojm sot jam pak e lodhur.- e tha me shum nerva. Donte thjesht te shtrihej e te futej ne disa mendime.

-Shko shtriu ateher. Une nuk po beje asgje, as nuk vjedh asgje. Pastaaj perse je e lodhur Isa? Ti sot nuk ke qene fare ne pun dhe vetem me shoqeri ishe gjat gjith kohes. U argetove mjaftueshem. Tere kohes ke buzeqeshur. Sonte e ke zhfrytezuar ne maximum. Te lumt.- ia tha me plof ironi.

-E dija qe po me studjoje dhe prandaj sillesha ashtu. Je shum ndryshe nga ata qe rrethohem.- e dinte se ai ishte njeri studiues mbi karaktere. E kishte vene re se ai e dinte se kjo po shtirej me ata njerz. Dhe se shpejti e dinte shum mir se do e kuptonte qe ishte edhe shum me ndryshe nga qe e kish njohur, e dinte se do e kuptonte edhe qe perdorte droge.

Por e vetmja gje qe do donte te dinte nga gjith historia qe do e perjetonte me te sado e vogel te ishte, do te donte te dinte a kishte pasur ndonjeher Sebastianj drog dhe kush mund te ishte droga e tij? Do donte te dinte nese ndonjeher Sebastianj kishte provuar ndonje lloj te droges siq kishte provuar ajo keto vite.

-Edhe un e dija qe ti e dije kete.- e tha sikur te mos i interesonte.

-Nese e dije ateher pse nuk iken tani?Hajde me.- dhe u shtri ne dhomen e gjumit.

-Sikur the qe je e lodhur. Shko dhe fle tani. Une nuk do jem ketu kur te zgjohesh.- i tha paksa me ze te lart qe te mund te degjonte.

-Shpreesoj.- dhe u fut ne mendime duke dashur te harronte Sebastianin dhe bashk me te edhe mendimin se ai ndodhej me te. U fut ne mendimet e saj te perditshme. Ne ato mendime qe ishin bere nje monotoni tashme per trurin por jo edhe per shpirtin e saj.

Ndihej me e vetmuar se kurr. Ndihej shum keq dhe shum fajtore. Nuk e dinte deri kur do vazhdonte te ndihej fajtore. Ndoshta do ishte deri ne fund te jetes. Dhe e dinte mjaft mir pse.

E dinte ngaqe ajo po luante me endrra dhe me ndjenja te nje njeriu. Te nje njeriu te paster dhe shum i pafajshem. Po lunate me ndjenja njerzore. E dinte qe kjo nuk do ishte serioze, derisa kjo te vazhdonte te perdorte drogen dhe ne trupin e saj te fuste dy lloje te ndryshem.

Drogen e bardh e drejt perdrejt dhe te mbyste ngadal dhe  edhe drogen e dashuris nje drov qe hynte ngadal dhe te vriste me shpejt sesa ajo e para.

Ndihej fajtore edhe per faktin sepse i dukej se po harronte te vellan Leon. Ndihej sikur ai ishte harruar nga ajo dhe qe tani ndihej komplet i vetmuar atje lart. Ndihej keq sepse nuk kishte asnje perkrah qe ta mbeshteste dhe ti tregonte se cfar eshte e drejta dhe cfar e gabuara. Te ishte nje me mendimet me te. 

Ajo  ishte e humbur ne gjithqka. Por humbja me e madhe ishte ajo e jetes. Ishte e humbur sepse nuk kishte nje shpirte binjak. Nuk kishte nje shoqe me te cilen do mund te bisedonte dhe te kerkonte keshillat e saj, te kerkonte kohen e saj dhe perjetimet e saj. Do e donte nje te till, por kurr nuk do e bente. Nuk do rrezikonte ne besimet e saj dhe aq me pak te rrezikonte me ate se mund ta humbiste.

Ndihej e humbur ne endrrat dhe deshirat e saj. E dashuronte me shum seq duhej endrren e saj dhe nuk donte te hiqte dor, por ndihej e detyruar.

Ndihej e detyruar per cdo gje qe bente dhe mendonte. Ndihej e detyruar edhe te sillej ashtu siq sillej. Si nje njeri i ndertaur nga falcifiteti dhe si nje njeri nga mishi dhe ndjenjat.

Dhe pas kaq kohesh kur Sebastiani e mbuloi me nje batanije te vogel dhe kur degjoi deren teksa doli nje lot i reshkiti nga syte. Do donte te qante me te madhe. Te largonte cdo mllef, urrejtje cdo ndjenj tjeter dhe cdo lloj mendimi.

Do donte ta bente por nuk kishte guxime. Sado e till te dukej, ajo nuk ishte. Sepse po te ishte e guximshme do provonte tia dilte mban vet dhe ne nje menyr te rregullt, e jo ne gjendjen qe ishte sot. Do donte shum qe te qante por nuk e bente. Do donte qe te flinte edhe sot e qet, pa endrra e makthe por as sot nuk mundi.

Por kur vall do mund te bente ate qe donte?
Kur do deshmonte veten se ishte nje njeri normal sikurse cdo njeri tjeter?
Kur do ia deshmonte kete vetes dhe mendjes qe e torturonte?

Flm shum sepse fal jush jam ne vendin e #3 in General Fiction.
Flm shuuuuuuuuuuum!😍😍😍😍
Nuk ia kam iden se ca kam ba me ket kapitull por shpresoj qe te ju plq💜 sepse un nuk e mbaj mend fare ca behet fjal.

Me dashuri: B.M♥