Syte e tu jan droga ime

34

Heshtja e tyre qe nuk kishte mbizotruar me shum se 2 minuta u thye nga Isabella.
Ajo vendosi qe jetes se saj qe tashme kishte marr nje rrjedh ndryshe, qe nuk ishte me ajo e perditshmja, ta kthente prap ne ate monotonen.

-Pse te intereson kaq shum mbi jeten time, perderisa mua nuk me intereson?- pyetje per te cilen e dinte mjaft mir pergjigjjen, dhe qe kjo e fundit, kinse nuk i interesonte per jeten e tij ishte genjeshter.

Kurr me par, qe nga vdekja e Leos nuk i kishte interesuar diqka me teper se jeta e tij.
Kurr me par nuk qe ngrene ne vete per te fituar mbi jeten e dikujt.

Dhe kur vje momenti kur cdo gje i intereson Isabelles, eshte nje prov qe ajo nuk e ka harruar veten e saj te vertet.
Eshte prova qe ajo thjesht ka vendosur te veje ne prov veten, nese do mund t'ia dilte mban po te ishte sikur ato fetyrshemtuarat e njerzve kur cdo gje per ta ishte e zez.
Ndoshta ky interesimi i saj per jeten e dikujt, interesimi i madh per gjera, tregon se ajo qe po bene Isabella eshte thjesht nje test qe i ka vene vetes per te qene serioze.

Isabella e dikurshme ishte nje vajz me endrra dhe deshira te shumta.
Nje vajz qe e donte jeten.
Nje vajz qe adhuronte endrrat e bashk me to realizonte qellimet.
Ishte vajz e aventurave.
Vajza qe pyeste dhe interesohej per cdo gje.
Ishte nje femij!

Dhe ndoshta, duke dashur te bind veten se ajo kishte ndryshuar, qe nuk eshte me nje femij, nuk deshiron te pranoj se i intereson jeta e Sebastianit.
Deshiron te bind veten se eshte ndryshe.

Dhe ajo ndryshe eshte.
Ajo e till edhe ka qene!

-Okey! E kuptova pergjigjjen!! Leo eshte vellau im!- dhe u ndal per pak, ku ne kete hapsir shfrytezoi Sebastiani.

-Vellau?? Nuk me ke thene qe ke vella apo ndokend nga familja perveq mamas!- dhe nga ajo mori nje shikim te shpejt e me pas nje ulje koke.

-Ishte vellau im ne fakt!! Ai ka vdekur!- e tha me zerin qe iu mor dhe menxi u degjua. E dinte se po te vazhdonte do e kishte te pamundur po te mos qante, por ja qe do e provonte.
Ne fund te fundit 'ai' e ka braktisur qe kjo te qaj.

-Ka vdekur ne nje aksident trafiku. Beri aksident me motor. Vdiq ashtu siq donte. Donte te vdiste mbi enderr, dhe ashtu beri. Ai kishte deshir dhe enderr motoret. I adhuronte. Keshtuqe qellimi i tij nga femijeria ishte te merrte pjes ne gara me motor, te kishte nje motor te tijin, dhe cdo gje qe ka te beje me kete makin. E di? Ai ia arriti. Por cfar e beri qe te luftonte me shum, me tej ishin endrrat e mia. Une dhe ai ishim nje. Ai kujdesej me shum seq duhej per mua dhe un ndihesha shum mir pran tij- dhe po te mos ishte kaq kokforte dhe mospranuese do i thoshte 'sikur qe ndihem pran teje'. Ne endrra!- Madje ndihedha me fat. E di pse? Sepse isha nje vajz femij, kisha vellan qe te gjith e donin, kisha shokun qe te gjith e deshironin, kisha 'te dashurin' qe te gjith e enderronin. Un kisha ate sikur te kisha gjithcka. Ishim dhe ende jemi te varfur, por pasuria neve nuk na duhej. Nuk kishim nevoj, keshtu me bindi ai. Kurse vet....- shfryu paksa duke ferkuar fetyren.- Pasuria jon ishim vet ne. Njeri tjetri ishim pasuri edhe per vete edhe per prind. E njeh Felon, a po? Ai ishte 'shoku' kinse me i miri i Leos. Ashtu e dija un, ashtu e dinin te gjith. Ndoshta edhe nuk ishin. Nuk e di. Tashme cdo dit e me shum, nuk jam duke ditur asgje mbi jeten e tim vella. Leo me futi edhe mua ne garat me motor. Isha ende e vogel, por kur un isha e lumtur e ndjeja dhe shpesh edhe vet Leo ma thoshte se ai ishte i lumtur. Kaq! Une doja me gjith shpirt ate. Ai ishte gjithcka per mua. Ishte mbeshtetja ime, ishte shtylla ime, dashuria ime, mburoja ime, ishte vet une. Keshtu kam menduar, dhe vazhdoj ende te mendoj. Askush nuk do mund te zere vendin e tij. Askush nuk mund te me futet thell ne zemer. Askush me sikur ai nuk do mund te jet droga. Askush nuk do mund te me infektoj sikur ai. Si ne te mir si ne te keq. Per cdo gje do ia falja, per cdo gje, thjesht e urrej faktin se ai me genjeu duke me shikuar ne sy, dhe tjetra nuk do ia fal asnjeher qe futi ne boten e fallcifitetit. Kurr nuk do ja fal qe me njoftoi me Felon edhe pse e dinte mir se cfar njeriu ishte. Felo siq te thash ishte 'shoku' me i mir i Leos. Aty kur per her te par me mori ne at barin qe e vizitojm bashk, aty e kam njohur. Aty edhe kam filluar te rrethohem me boten e till, dhe aty e kam filluar edhe endrren. Dmth kam filluar te realizoj endrren. Qe 13 vjeqare mora pjes neper garat me motora. Se pari si nje loj e vogel qe zhvillohej per te mitur dhe me pas kur arrita te performoja me mir arrita te hyja ne lojrat per moshen madhore, edhe pse isha e mitur, 15 ose 16vjeq mesa mbaj mend. Isha ende nje femij dhe si e till pata filluar te pelqeja Felon. Kur mbusha 16 vite i tregova dhe ai si i cmendur qe ishte me vodhi puthjen e par. Per her te par kur mendoja se e doja e urreva. E beri pa lejen time dhe ne sy te te gjithve. Dhe jam shum shum e sigurt se e ka bere per inat te Leos. Me pat thene se jan grindur per shkakun tim diqka, por arsyen Leo nuk ma tregonte. Dhe si nje njeri jo shum kokcares qe isha nuk e pata pyetur se pse apo ndonje arsye me te madhe. Dhe cdo dit tani teksa jam e detyruar te perballem me te e urrej dhe e kuptoj qe nuk ka qene nje zenke cfardo. Nuk di asgje, ama qe nga ato dit ata silleshin shum dyshimt dhe ndryshe. Felo qe nga ajo dit madje me turperonte dhe vinte sikur te mos kishte bere asgje me perqafonte e me thoshte se nuk e kishte bere me qellim, se nuk e beri per at arsye se nuk e dinte qe ishte keshtu... bla bla bla. Gjera kot qe une beja sikur i besoja dhe ai gezohej. Thjesht menyra se si sillej me mua para te tjerve dhe si sillej kur ishim vetem e urreja. Por meqense Leo me kishte thene se duhej te duroj, se nuk kishin ndonje rrug tjeter un e beja. Pastaj kur vdiq Leo e urreva edhe me shum. Sepse faji ishte i tiji. Dhe sikur ta dija qe ne fillim qe ai ishte fajtor tani nuk do isha duke dhene shpjegime koti dhe duke kujtuar gjera te se kaluares por do isha ne burg ose lart ne ferr. Njejt do ishte. - pa syt e tij te mbushur me habi dhe njohokisht qe ruanin nje ftohtesi dhe seriozitet. Pastaj i dha nje buzeqeshje fallco qe ishte e mbushur me ironi.- Ka detyruar Leon te shes drog. Ka detyruar te beje tregti ilegalisht. E ka felliqur. Ja pse e urrej edhe me shum tani.- pa syt e tij qe kesaj here nuk kishin at seriozitet dhe ate ftotesi por dhimbje.-  Pas kaq kohesh, qe nga vdekja e Leos je personi i par qe i besoj sinqerisht!- dhe e pa ne syt e tij qe u mbushen me pak drit.

-Mos me devijo nga tema. Pastaj, ose para se te vdiste Leo???- ishte me te vertet shum i vendosur qe ajo duhej te fliste me shum. Sepse kjo ishte vetem nje pjes e vogel e historis.

-Nuk do dorzohesh??- dhe qeshi pa deshiren e saj. - Shiko Sebastian eshte hera e par qe dikush, qe nje njeri i huaj te me degjoj zerin per kaq minuta, qe kur vdiq Leo e me pas edhe kur me vdiq babai!-

-Preshembull..... vdekja e babait??- i tha ai pa dashur te mirrej me fjalet e saj te ftohta dhe plot ironi.

-Babi vdiq nga infrakti. Kete ta kam thene edhe me par. Cfar te te them me shum??-

-Isabella? Ti e di, un nuk isha ne vendngjarje!!- e tha me ton serioz.

-Un punoja ne nje lokal nate. Ne nje lokal te shthurur, ne nje lokal ku perdorej alkooli ne maximum dhe as qe lihej mengut droga. Ne nje lokal ku droga perdorej sikur uji. Aty paguhesha pak, por meqense ende nuk pata mbaruar shkollen nuk kishte vend tjeter per mua. Lokal ku duhej te qaje koken me lloj lloj pijaneci, dhe duhej te duroje erera te ndryshme qe ta shpifnin. Lokal ku jam mesuar te beje rezistemc kundrejt dhenuesve. Okey? Babi nuk e pranonte kete dhe une as qe i tregova madje. Dhe si nje lokal i till babit i kishte ardhur lajmi se un shisja dhe pija drog. Kur shkova me nje shum me te madhe te parave se tjera her ai dyshoi mbi kete dhe filloi nje zenke mes neve te dyve. Ne ate zenke u fut edhe mami. Si e lodhur qe isha, si gjaknxeht qe isha pranova per ate qe kishin shpifur dhe ne ate qast babi pesoi infrakt. U munduam paksa por ishte e kot. Mjaftueshem kishte duruar zemra e tij. Pasi vdiq babai mbas pak ditesh as mami nuk duroi dhe pesoi edhe ajo sulm, ku edhe eshte ne kete gjendje. Okey? Te mjaftojn kaq? Se une u lodha me. U lodha nga gjithqka! Thjesht nese deshiron te jesh afer meje dhe te vazhdosh ate qe kemi nisur, vetem si prov ne rregull?!!- dhe beri nje gjuajtje te leht ne krevat.

-Eshte e vertet?- e pyeti teksa e shihte ne syt e saj.

-Cfar?- beri pyetjen per te cilen e dinte. Rrotulloi paksa syt, pa ate ne sy e me pas largoi syt duke i drejtuar lart ne tavan.

Ndoshta ai do e perkrahte po t'ia thoshte te verteten. Ndoshta do i ndihmonte!
Por ajo s'donte ndihm, e sidomos nga ai.

-Jo! Natyrisht qe jo. Nuk jam e cmendur edhe aq!- i tha teksa shihte lart.

-Zere qe tere kete histori e besova. Okey? - dhe u ngrit nga krevati.

-Cfar?- te njejten gje beri edhe ajo.

Ai i urrente njerzt qe kur flisnin nuk e shikonin ne sy.
Pavarsisht se si ishte silluar me te kete koh, ai prap mbetej ai njeriu serioz dhe jo shum kokcares nese lendonte apo fyente ndokend.

Dhe per te kuptuar se nje njeri te genjen, duhet te kuptosh se pari nese te shikoi ne sy, apo thjesht mundohej te largohej nga shikimi yt.

Dhe kjo ishte nje nga principet qe jeta i kishte mesuar Sebastianit.
E dinte mir se ne tere at histori, kishte se paku nje genjeshter.
Nje ishte dhe e dinte se do ishte bomb.

Dhe teksa vetem pak ktheu koken duke e par me bishtin e syrit Isabellen, u largua me hapa te qet nga ai apartment, duke e lene vetem edhe nje her Isabellen.

Dhe jo vetem.
E la ne shoqerin e askujt dhe njohkosisht vetmis, mallit, dhimbjes dhe kujtimit.
Shoqeri qe nuk te braktisin asnjehere.

Dhe Isabellen nuk e kishin braktisur tere keto vite.

Ka humbur interesi per kete liber apo mua me duket??
Ca mendoni per pjesen dhe historin?
Dheee nje pyetje nga askundi; a ta fshi te gjith histooorin??

Me dashuri: B.M♥