Syte e tu jan droga ime

44

-Vaa.....vajz...vajzaa ime...ku esh....eshtee?- kishte dit qe e kerkonte te bijen e saj. Vazhdimisht pyeste per te, qante per te, nuk hante per te, nuk flinte per te! Dhe ishin bere dy muaj qe vajza e saj nuk ishte shfaqur me! Ishin bere dy muaj, qe do te thot 61dit qe nuk kishte par fetyren e lodhur, ndoshta ato ditet e fundit fetyren e lumtur te se bijes.

Kishte kaq dit qe nuk ndihej mir per te.
Kishte kaq dit qe perkeqesohej, duke kerkuar vajzen e saj.
Dhe pyetjet e shpeshta ia benete cdo njeriu qe futej ne at dhom, por jo me edhe Sebastinait.
Tashme ai nuk kujdesej per te. Kishte lene anash! Nuk i interesonte me gjendja e saj. Nuk i bente me as edhe nje vizit qe nga ajo dit!
Apo... ketu kishte me te vertet diqka tjeter!

Dhe po! Ai ne fakt nuk kishte hequr dor nga pacientja e tij. Nuk kishte hequr dor nga interesimi per te. Por kishte hequr dor nga jeta e tij!

Kishte hequr dor nga puna e tij, nga perditshmeria e tij!

Ishte kthyer ne Franc pran te vellaut duke bere edhe atje pak lemsh punet me te, por duke par qe ai nuk kishte faj, duke par qe edhe ai sikur i vellu kishin rene ne te njejten grop, thjesht kishte menduar te vazhdonte punen! Ashtu siq e kishte vazhduar kur ajo nuk ishte ne jeten e tij dhe te Brajsen!

Nga ana tjeter, mund te pyesim edhe per Isabellen?

Ajo ne fakt kishte dy muaj qe ishte mbyllur ne apartmentin e saj.

Kishte shkatrruar cdo gje qe kishte pasur aty brenda!

Keto dy muaj.... ne fakt kete jav nuk kishte arritur te merrte me as edhe nje qese, ngaqe parat qe i kishte ruajtur ishin harxhur, e tani ishte mbyllur ne apartemnt dhe po hante veten me fjal.

Dhe ne momentin qe e shihje do e kuptoje qe ajo ishte cmendur!
Do e kuptoje qe ajo me nuk ishte as edhe njera Isabell!

Fliste me veten e saj vazhdimisht!
Bertiste, shante, hante ato gjera te dala afati qe i kishin mbetur, ndoshta edhe nuk hante fare. Thjesht thithte pluhurin, e tani qe nuk kishte me thithte cigaren qe e mbante ne ato gishtat e saj te dobesuar! 
Dhe mund te thoje me plot bindshmeri se ajo qe nga ajo dit, kur Sebastian i kishte perplasur deren ajo nuk ishte lar!!!!

Dhe tani, po qendronte ne dyshemn e ftoht te koridorit! Po thithte ngadal edhe at pjesen e vogel te cigares qe i kishte mbetur! Po thihte ate qe mendonte se ishte shpetimi i vetem qe i kishte mbetur nga gjerat qe kishte humbur!

-Ke humbur Leon, Isa! Dhe kush... kush eshte ai ...per ty?! Pasatj humbe edhe ate fyellin qe te qortonte per gjerat qe beje, te qortonte edhe kur i sjellje para...epoo si quhej...? Ah - kapi me dor koken dhe buzeqeshi leht. - Baban! Keshtu e the...thirrje. Pastaaaj... cfar.ka ndodhur Isabella? Cfar ke humbur tjeter?- u be sikur u mendua, dhe me pakujdesi u ngrit ne kembe duke u mbajtur per muri, dhe duke iu drejtuar kuzhines per te marr edhe nje tjeter cigare.- Maman, ajo nuk eshte me, apo? Po po! Ajo nuk eshte me!! Pasatj....- ndezi edhe te fundit qe i kishte mbetur.- Dreq! E fundit! Po ska gje, do marrim prap, do humbim prap ne. Dhe po thoja Isabella.... ke humbur edhe enderrat moj, deshirat, me von humbe edhe at djalin qe... si quhej...Po quhej Seb! Sebastianin, ke humb! Po ai nuk ia vlente! E di pse? Sepse ti i dhurove edhe te fundit gje te kishte mbetur! Ate... qe te bente te ndershme! Dhe ja ke humbur edhe ndershmerin! Po pra, paske humbur edhe ate, me von kur ai te la, kur ai kuptoi se ti nuk ia vlen dhe kur kuptoi qe ti ia shpif, ikuu, ti humbe edhe ushqimin tende! Humbe edhe parat dhe ja tani humbe edhe cigaren! Nuk ke me! T elumt! Ke humbur edhe ndjenjat e di kete? Nuk besooj qee...- dhe monologun e saj prej te cmendures e nderpreu zilja e deres qe kishte me shum se nje jav qe nuk kishte rene!

Pa e cuditur nga dera! Mendoi se kush mund te trokiste ne nje apartment te humbur, ku jetonte nje si Isabella?! Kush mund te ishte ai ose ajo qe....

-Oh lere fare Isa... thjesht duhet ta...oh..- desh u rrezua teksa hapi deren. 

Dhe ne momentin qe pa kush ishte u ndje shum e zhgenjyer! Nuk e priste ate! Nuk priste qe dikush si ai te ishte aty, tek ajo dhe jo per her te par, por per tu rikthyer, ndoshta!

-Urdhero?!- tha ajo me zerin e lodhur dhe qe menxi u degjua!

-Isabella? Ti? Ne kete gjendje? Si...? Oh zot?- u degjua zeri keqardhes i Brajsen.

-Ehe un jam! Dhee... ti.. duhet te jesh..?- i drejtoi gishitin e saj qe tashme ishte shum i holluar dhe i vogel. 

-Derqi te marrte edhe ty Isbella edhe ti  vella! Cfar i ke bere vetes Isa? Cfar eshte kjo gjenjda e jotja, kjo gjendja e apartmentit.. dhee! Isaaa?- u kthye nga ajo, ku deri tani kishte shikuar vendin ku ajo po qendronte keta dy muaj.

-Nuk te pelqen? Hahahahah! Epo mua me pelqen shum... sepse beje cfar te dua... dhee... - perpak sa nuk ra.

-Ah Isa, ahhh! - e kapi ngadal dhe e drejtoi per tek nje kolltuk. Shkoi te merrte ujin dhe tti ofronte, po ku dreqin te gjente gote!!!???

Pasatj kur pa qe ajo nuk ishte me te vertet ne gjendje te levizte dhe te fliste, e mori ne krah dhe u drejtua per tek makina e tij. 

E dergoi ne spitalin e te vellaut dhe priti aty per nja gjysme ore qe mjeku te dal dhe ti thot per gjendjen e saj.

-Cfar ka? Ka shpresa te pakten? Dmth... mund ta...- foli disi shum i lodhur dhe sikur me te vertet nuk kishte shpresa.

Dhe po!
Ne gjendjen qe ishte ajo, nuk mund te thoje qe ka shpresa per me tutje! Nuk mund te thoje se ajo do kishte me jeten e dikurshme.

Dhe pas asaj qe me te vertet u pergjigj mjekun, Isabella kurr nuk do e kishte me jeten e dikurshme.

Me kurr nuk do mund te jetonte ate qe kishte jetuar!
Kjo ishte nje mendim i Brajsen, ngaqe nese Isabella heq dor ateher ...

-Braaajs...epo ti e di  vete kete gje! Ka marr doza te renda droge, dheeee e ka prekur paksa ne ... ti vet the se sillej paska si e cmendur. Ndoshta edhe rrethanta qe ka pas e kan bere te till, pooor gjenjda eshte pak me ndryshee! Se pari duhet te falenderojm qe nuk ka marr shiringa, por vetem droge te leht qe nese mundohet mund te heq dor lehet nga ajo. Doza kan qene me te medha me siguri, ngaqe tani eshte thuajse thuajse ne gjenjde kome! Epoo nuk duhet te qendroj gjate keshtu.. ngaqe... ajo... mund te humb femijen.! Ajo...- pa se si Brajsen hapi syt dhe e kuptoi qe nuk e kishte ditur me para kete. -Ajo eshte shtatezen ne fund te muajit te dyt! Dhe pesha qe ka eshte e demshme peeer ....-

-Cfaar? Isabella eshte....jo! Thjesht nuk eshte e mundur kjo? Si..?S...si? Oh zot! Mallkuar qofsh Seb? Aghhh!- i gjuajti paska murit nga nervat. -Bej cte duash Martin, beje cdo gje ne fakt dhe shpeto edhe ate edhe femijen! Nuk bene kurr qe ajo te humb ate femij! Nuk bene asesi! Te lutem shum! Beje kete! Nese jo per ate vajz, beje per mua ! Ajo.... thejsht beje! - dhe u nis per tu larguar. Por me pas u kthye. -E bene dot?- e tha me sy lutes qe kishin marr ngjyren e kuqen nga shtresa e loteve.

-E beje! Natyrisht qe e beje!- dhe i dha nje perqafim vllazeror.

Ajo nuk mund te dorzohej tani! Nuk do duhej ne fakt!
Nje qenje e pafajshme kishte nevoj per Isabellen! Kishte nevoj per forcen e saj! Kishte nevoj per cdo gje te sajen!

Dhe kush nuk do kishte nevoj per nenen?!

Me dashuri:B.M♥