Syte e tu jan droga ime

37

Po cendronte ne dhomen e nje spitali.
Nuk ishte spitali i Sebastianit.
Nuk ishte as zeri i tij qe fliste me mjekun teksa Isabella behej gati per te dal.

-Cdo gje ne rregull do me thene?!-

-Ehe. Shikoni zotri. Ajo ka marr nje doz shum te madhe. Zakonisht ata qe e perdorin drogen nese rrisin dozen e bejen me ngadal ngaqe e din mir se kjo i dergon deri ne nje koma. Por per fat te mir zonja nuk kishte ate rrezik te madh. Cdo gje ne lidhje me shendetin eshte ne rregull, por per nje ceshtje te till nuk thuhet ne rregull. Edhe ju e dini kete gje me siguri!? Ne duhet ta ndalnim pacienten ketu dhe ta dergonim ne objektin ngjitur me ne, qe eshte nje cender rehabilitimi dhe ndihmon te varurit per te kunderten. Por pasiqe edhe ajo edhe ju insistuat ne rregull ateher. Por ju lutem kujdesuni me mir. Nese ajo sapo e ka filluar kete e ka te veshtir te ndaloj shkaku i dozes se madhe qe ka marr dhe qe.....- po i shpjegonte mjeku.

-Brajs!- u degjua zeri i Isabelles, cfar edhe beri te nderpriste fjalt e merzitshme te mjekut. -Ne rregull mjafton. Jam mir faleminderit. Do perdor ato barerat qe me dhat. E kam provuar edhe me par me kete. Megjithat faleminderit. Eja Brajs! - dhe i futi doren ne krahun e Brajs.

Pasi edhe nje her Brajs e falenderoi mjekun, ecen te dy ne qetesi deri tek makina e tij. Ashtu ne qetesi duke mos folur fare dhe duke u shurdhuar nga ajo qetesi ecen me makin deri tek nje park.
Dhe at qetesi e theu Brajs.

-Pse nuk ma ke thene kete?- e shikoi e me pas doli nga makina duke e ditur qe Isabella do e ndjekte pas.

Ajo ishte e lodhur me te vertet.
Nuk kishte me forc te shkonte pas askujt, te ecte me pas bashk, e ne fund ta lendonte, ta shkatrronte.

Ajo ishte lodhur tashme duke dhene dhe duke mos dhene asnje shpjegim.
Ishte lodhur duke pasur kujdes nga te tjeret.
Duke pasur frik.

Megjithat nuk mund te lendonte edhe Brajsin tani!
Nuk ishte as koha dhe as radha.
Sepse me aq sa pa ne syt e tij ai ishte i zhgenjyer nga ajo.

U ul ne ulesen qe ishte i ulur edhe ai.

-Nuk ja kam thene askujt. - e tha qet duke par drejt.

-As nga ai qe blen?- pyetje koti, megjithat, sikur cdo kush tjeter edhe ai donte nga ajo qe te fliste me shum.
Te shpjegohej, te shprehej me shum.

-Brajs?! Faleminderit. Faleminderit qe me dergove ne spital, ngaqe nuk kisha per qellim te vdisja, falmeniderit qe nuk me dergove ne spitalin e Sebastianit dhe faleminderit qe merr kohen tende per timen.- dhe e pa ne sy duke i dhene nje gjysme buzeqeshje te zorshme.

-Nuk eshte asgje. Pastaj eshte detyr e imja.- keta dy vellezer e kishin ne gjak te shpetonin njerz.- Dhe as un nuk kisha ndermend te te dergoja atje. Nuk do e beja tani qe ti do jesh gruaja e tij. Mendoj se ti e ke ate te drejt.- edhe ai i dha te njejten buzeqeshje.

Isabella zmadhoi syt.
Cfar gruaje?

-Oh zot!- shfryu -Me thuaj cfar paska djallosur Sebastian kete here??-

-Pse nuk me tregove as per lidhjen tuaj. Mendova se ishim shok dhe aq me pak edhe.... lere fare. Me thuaj pak!- dhe uli koken posht. Syt e tij u mbushen me lot por nuk do dorzohej.

-Brajs, ne nuk jemi ne lidhje. Nuk di se cfar paska bere, cfar paska thene Sebastian, per zot !- nuk mund te besonte se ai u ka thene te gjithve.

-Isabella per at zot, plss?!!!! Un edhe per kete shkak erdha ketu. Per kete asrye u ktheva dhe trokita sot ne deren tende. Prinderit, me sakt Sebastian me thirri, me tha qe ka nje koh qe jeni ne lidhje dhe keni vendosur te martoheni. Pastaj me thirren prinderit, mbremb me than te vija ngaqe duhej te isha ketu per fejesen tende dhe te tijin. Pse Isabella?-

-Ohh! Nuk eshte e vertet nje gje e till. Eshte nje enderr e tija Brajs. Ne rregull kemi qene ne nje "lidhje", qe as lidhje nuk quhet, por ka marr fund qe moti. Nuk ka as martes dhe as fejes dhe asgje. Jam lodhur me nga keto gjera, nga keto genjeshtra. - po fliste me ze paksa me te lart - Shiko Brajs e vetmja gje qe dua eshte qe te ruash sekretin tim. Kaq. Pastaj nuk dua te kem pun me as me ty, as me Sebastianin dhe as me njerzit e juaj. Dua te me dilni nga jeta. Sepse un nuk jam si ju. Nuk jam mesuar te jap shpjegime, pyetje. Nuk jam mesuar te rri, te ha, te fle dhe te beje nje jet sikur ju. Un jam shum ndryshe. UNE NUK JAM JU.- dhe u ngrit duke u larguar.

Deshironte te largohej sa me larg qe mundej.
Te ikte nga ketu.
Nga ky vend.
Nga ky qiell.
Nga keta njerz.
Nga kjo bote.
Dhe nga kjo jet.

Ajo ishte shum ndryshe dhe bota qe e rrethonte ishte ana e kundert e saja.

Por a nuk terhiqen anet e kunderta?

Pjesa e dyt per sot.
Dhe mos harrni ata qe ende nuk e kan pare pjesen e 35 qe kam postuar me 8Nentor, ata qe nuk kan pare pjesen para kesaj 36 qe postova pak me par dhe kete, ta lexoni votoni dhe komentoni(se si po ju duken ngjarjet!?).

Me dashuri:B.M♥