Syte e tu jan droga ime

23

-Kete e kam par edhe ne telivzor. Eshte e mrekullueshme. Por ta shijosh qenka me shum se e till.-gjendeshin ne syrin e Londres. Ishte nje pamje jashtzakonisht e mrekullueshme qe aty.

Sot kishin shetitur ne disa vende te reja, ishin me muzeun e madh te Londres, ne nje muze dylli te Londres , ne nje akuarium te brendshem dhe gjithashtu edhe ne Oborrin mbreteor. Cdo gje i kishte pelqyer ne kete qytet. Nje qytet i qete edhe pse me shum njerz ne te. 

Tani destionacioni i fundit i tyre ishte Syri i Londres. Ndihej sikur te ishte ne qiellin e shtat.
Kurr me par nuk ishte ndjer e till. Nuk e dinte shum sigurt arsyen e kesaj, ose me sakt nuk donte ta pranonte arsyen pse ndihej e till.
Po shijonin lartesin dhe naten e cila ishte thuajse gati te mbulonte cdo gje. Nisja e tyre ishte ne oren 12 te nates dhe kishin vetem edhe 3 or koh. 

Derisa pinin  ne dor nga nje kafe te nxeht Isabella kishte filluar prap te fliste per te shkuaren e erret dhe se nuk e kishte menduar kurr se do mund te perfundonte ketu.

-Nuk e kisha menduar kurr nje gje te till me par. As edhe kur isha e lumtur nuk e mendoja, e lere me tani. Ndihem edhe mir edhe  keq. Nuk e di pse por un nuk do mund te ndryshoj kurr me. Jam munduar me par dhe nuk ja kam dal mban. Nuk do ja dal prap ngaqe nuk kam arsye. Cdo dit jeta po me jep arsye per tu dorzuar dhe per te mos vazhduar. Cdo dit po gjej nga nje asrye me shum qe te jem e till. Dhe as njeher deri tani nuk kam gjetur vetem nje arsye pse te kethehem ne te dikurshmen. Nuk kam gjetur nja arsye apo nje deg per te cilen te mbahem qe te mund te jem plot energji dhe te vazhdoj te enderroj. Un kam shuar cdo enderr dhe deshir timen. Nese ato te mungojn ateher do te mungoj cdo gje ne kete jete. Un kisha endrra te medha per jeten, kisha deshira te panumerta te cilat edhe sikur te ishte zoti i botes nuk do mund ti poltesoje, dhe ato me mabanin mua. Kisha edhe perkrahje, kisha edhe mebshtetje.
Kisha frymezim. Kisha dike qe me rrinte pran per cdo gje qe beja. Dhe pas humbjes se saj, me te humben edhe endrrat dhe deshirat. Bashk me te humba edhe un edhe cdo shpres.- dhe me pas piu paksa nga kafeja qe kishte filluar te ftohej. Bente paksa ftoht ngaqe Londra ishte qytet i ftoht.

Nga ndalja e saj, shfrytezoi Sebastiani.

-Isabella? Sikur nje femij te derzohej qe ne rrezimin e tij te pare, nuk do kishte mesuar kurr te ecte. Sikur ti te ishte dorzuar qysh ne fillim nuk do mund te ishe kjo qe je tani. Aq sa te njoh perbrenda ti je e fort Isabella. Sa te njoh ne shpirt ti je ndryshe nga paraqitja e jashtme. Je ndryshe ne gjithcka qe ke  dhe qe bene. Nuk duhet te harrosh qe jeta perpara teje eshte shum me e rendesishme sesa jeta mbrapa teje.Duhet ta kuptosh, ndonjeher zoti na dergon permes nje deti te trazuar, jo per tu mbytur Isabella. Por na dergon permes tij qe ne te pastrohemi. Na dergon per te na mesuar me shum se nga dim. Ti nuk je tip i ftoht siq te pretendojn te tjeret, as nuk je nje idiote. Ti thjesht je lodhur duke u kacafytur me jeten. Dhe un ndihem me fat qe te kam njohur dhe qe te njoh si te till. Shum njerz njohin fetyren tende, dhe me shum ata qe din emrin tende, por ata qe te njohin shpirtin jan te rrall dhe aq me pak nuk ka asnje.Me beso nje dit do te takosh ate qe nuk e shqeteson e shkuara jote, por qe i intereson te jete me ty dhe me te ardhmen tende. Dije se armiku me i keq i joti dhe i cdo kujt ne kete jet eshte kujtesa. Kur mendon se si jeta te rrezoi ne tok, thjesht ngrije koken lart dhe veshtro yjet siq po e ben tani. Mbaj shpres per te ardhmen Isabella. Sepse kur arma jote e fundit eshte shpresa, shtrengoje fort ate, lufto dhe buzeqesh. Eshe menyra me e mir te mposhtesh dike duke buzeqeshur e sidomos ti. Buzeqeshja jote shkrin akujt te tere Isabella. Beje kete. Mos u dorzo asnjeher. Mos mendo per te kaluaren. Siq te thash eshte nje nder armiqt me te fort dhe te rreszikshem. Nuk di sa ke besim ne mua por besoje kete qe te thash. Une kam perjtuar te tilla gjera. Edhe un sikurse ti dhe sikurse cdo njeri kam pasur nje histori te trisht mbrapa vetes. Por nuk u dorzova, u mbajta per te vetmen shpres qe kisha. U mbajta ndoshta per te vetmen asrye qe kisha. Dhe tani jam sikurse cdo njeri. Jam sikur te mos kisha perjetuar asgje. Sikur te kisha ditur gjithmon note ne ate detin e madh e te humbur.- pa syt e saj smerald qe po e veshtronin shum te thelluar dhe shum kurreshtar per te kaluaren e tij. Por nese ajo nuk hapte gojen, as ai nuk do e bente.

-Me thua te harroj? Me thua qe te vdes? Me thua qe te le cdo gje mbrapa duke i vorrosur diku shum shum thell nga ketu?- dhe beri me dor nga zemra e saj - Kujtimet jan gjeja e vetme qe me kan mbetur. Kujtimet jan gjeja me e vleshme qe kemi Sebastian!?!Ne jetojm me to!- 

Heshtja filloi te mbizotronte. Jo rreth tyre. Jo ne veshet e tyre. Por ajo heshtja e cuditshem qe ndodhte shpesh mes tyre. Heshtja mes shpirtave te tyre. Nje heshtja e pazakonte.
Nje heshtja qe kurr me par nuk kishte kapluar ata te dy.

Dhe mu ne kete heshtje. Mu ne kete situat Sebastiani gjeti forcen per tu perballur me Isabellen. Mu tani kur ata dukeshin edhe te trazuar edhe te heshtur, kur dukeshin se do shperthenin dhe kur dukeshin se do ishin te qet, ai e provoi. Nuk do humbiste asgje perveq se mund te fitonte.
Ne fakt edhe mund te humbiste. Por jo.
Po e provonte sado e veshtir te ishte si per te si per Isabellen.

-Sot mbaron borxhi yt ndaj meje. Un arrita te shoh shum shum thell brenda teje dhe pash ne syt e tu si u ndjeve kur un arrita te te kuptoja sado pak. Pash se si ka qene Isabella qapkene dhe nje Isabell me endrra. Pash se di do ishte nje Isabell ne krahun tim. Pash sa e lumtur mund te ishte ajo pran meje. Pash se si un mund te behem arsye perse Isabella mund te buzeqesh dhe te shendrit. Pash sa shum mund te beje per nje femer. Pash se si mund te kenaq nje femer vetem me kete qe jam, duke i dhuruar asaj jo buqeta me luel, para, byzheteri, veshje, ushqime te shrejta dhe hotele luksoze, por duke i dhuruar boten. Duke i dhuruar boten time. Duke i dhuruar shkelqimin syve te saj, duke i dhene bukuri fetyres se saj me buzeqeshje. Pash se une jam ne gjendje ti jap nje femere si ti Isballa, shpirtin e saj te lumtur. Dhe sikurse qe jam ndje kete koh te fundit, e sidomos keto dy dit nuk jam ndjer kurr ne jete Isabella. Per her te par pas kaq e kaq viteve qe kisha lene anash dashurin e zemres dhe shpirtit, e gjeta. Dhe kete e gjeta tek ti Isabella. Une qe dhuroja dhe merrja dashuri te madhe njerzore, per her te par arrita te kem nje ndjen ndryshe nga ajo e perditshmja. Per her te par jam ndjer me shum se i vlersuar nga nje femer. Per her te par arrita qe te nxjerr nga bota e erresires nje fmlener e cila e kishte te pamunder te ishte vetevetja. Isabella?- u afrua me afer saj duke kapur fetyren e saj me duart e tij. Pa nje lot qe lagu doren e tij. Dhe kete e arriti. Arriti qe nga Isabella perveq buzeqeshjes dhe lumturis te nxirrte edhe kete lloj ndjenje. Arriti qe te mund ta bente te qante per ate qe ishte. Arriti qe pas kaq shum kohesh qe ishte nje vajz pa ndjenja ta bente vazjen me ndjenja ne bot. U ndje dhe me krenar si per veten ashtu edhe per Isabellen. -Do doja qe ti te ishe Isabella ime. Do doja qe ti te ishe femra e par e cila nuk u be e imja pershkak te parave. Por per ate qe te dhash dhe me dhe. Do doja qe sot, ketu ti te pranoje te ndryshoje dy jet dhe dy shpirta. Mund ta beshe kete Isabella?- ishte shum i sigurt ne cdo fjal qe e tha. Ndihej edhe i sigurt qe Isabella nuk do pranonte. E dinte se ajo do fillonte ti rreshtonte mijra arsye, perse nuk mund ta bente, por nuk i interesonte. Siq e kishte bere te qeshte, qante dhe te lumtur, do e bente edhe te pranonte. Ajo tashme duhej ta dinte se ka diksuh qe e do pavarsisht te metave te saj. Duhet ta pranoj se ka ardhur koha per nje te ardhme. Edhe nese jo per shum gjat, ajo nuk do humbte me shum seq kishte humbur. Duhej te pranonte dhe per kete do ta binte vet Sebastiani.

Por a ishte e nevojshem kjo?
A ishte e nevojshe qe Sebastiani ta bente edhe me shum emocionale dhe te mundohej te fiste edhe me shum? Apo duhej qe ta ndjekte pas deri ne fund kur ajo te hiqte dor se jetuari?

Me dashuri: B.M♥