Syte e tu jan droga ime

14

Aparaturat ne ate dhom ishin bere nje perditshmeri qe nje muaj ne jeten e tij.
Ishte hera e dyt qe deshi te fillonte te mesohej me diqka te till.
Prap u ballafaqua me nje situat te till.
Dhe jo vetem ai.
Jo vetem Brajsen po priste qe nje muaj qe ajo te hapte syt.
Ishte edhe ai.
Ishte edhe Sebastian, ai qe po i qendronte vazhdimisht mbi kok.
Edhe ai sikurse Brajsen ishin te vetmit qe nuk e linin vetem asnjeher , kurse kishte vizita te rralla nga babi i tyre dhe nga Felo.
Ishin ata te cilet kishin nje muaj qe po shoqeroheshin nga zhurma e bezditshme e aparaturave qe shpesh edhe leshonin at tingullin e cuditshem i cili bente qe zemra e tyre te rrotullohej 360°.
Ishin ato aparatura qe shpesh edhe i jepnin shpres atyree.

Asnjeher ne jeten e saj, nuk do kishte dashur t'i degjonte fjalet qe kishte degjuar ato dit e shtrir ne at dreq krevati.
Asnjeher nuk e kishte pritur qe dikush do shqetesohej per te, dhe qe dikush perveq nenes se saj ta ruante 24or.

Dhe ne momentin kur hapi syt pas nje muaji erresir, u ndje sa e lumtur aq edhe e zhgenjyer per veten.

U ndje lumtur ngaqe dikush kishte ndjenja per te, dhe qe kishte dike ku mund te mbeshtetej.

Ishte shum e zhgenjyer ngaqe ajo sdo donte kurr te zgjohej.
Nuk donte qe edhe nje her te perballej me ato qe ishte perballur dhe me fetyrat e atyre njerzve plot urrejtje si dhe te atyre plot zhgenjim per te.

-Mamaja?-ishe fjala e par qe tha dhe e vetmja qe ndoshta do te thoshte. Nuk do donte kurr qe te vazhdonte te fliste me shum se aq.
Nuk do donte sepse e dinte mir cdo lloj ndjenje dhe emocioni te te dyve.
Ishte gabimi i tyre per kete, por ja qe ajo ndihej fajtore.
Ndihej fajtore qe ishte ne nje gjendje te till dhe per shkakun e saj ata kishin nje muaj qe e benin me raunda per ti qendruar pran.
Dhe kujt???
Nje vajze te pavler.
Nje vajze e mbushur me urrejtje, merzitje,zhgenjim, mllef dhe cdo gje qe egzistonte kundrejt nje njeriu.

Ata shikuan njeri tjetrin. Te dy e dinin se per qfar e kishin fjalen.
Te dy e dinin edhe pergjigjen por asnjeri nuk pergjigjej.
Dukej sikur prsite qe ajo t'i jepte leje ndonjerit nga ata.
Dukej sikur prisnin qe ajo te zgjidhte mes atyre dyve.

Kurse ajo?
Ajo kerkonte nje pergjigjje edhe sikur te ishte e fundit ne bot. Ajo e kerkonte pavarsisht se kush ia thoshte kete.
Nga heshtja e tyre, zemra iu coptua.
Nga heshtja e tyre kuptoi se diqka duhej te kishte ndodhur.
Dhe per kete ndihej me e sigurt se kurr me par.

-Qfar po ... qfar.. po pri...aaa- luajti pak nga vendi qe ishte shtrir dhe ndjeu nje dhimbje. Duhej te kishte thyer ndonje brinj nga perplasja qe kishte pasur.
Te dy me vrull u afruan qe t'i ndihmonin

-Me rrini... larg . Jam mir. Sikuur... sikur te ma thoshit edhe per.... pergjigjjen qe po kerkoj do ... do te isha edhe me mir.-e tha mes frymarrjeve. Siq ishte e katandisur ishte e veshtir te flitej.

Kur ata nuk i dhan prap pergjigjje, nuk priti me shum por heqi cdo gje nga trupi, ndjeu edhe dhimbjen edhe njohokosisht nje trullosje ne kok.
Duhej te ishte nga anestezioni.
Ishte normale, por kjo gje nuk e ndaloi qe te vepronte.
Edhe pse zhurma e bezditshme e aparturave nuk ndalej, ajo vazhdoi te hiqte cdo gje.
Mori nje kemish qe gjendej ne ulsen pran, qe duhej te ishte e ndonjerit nga ata.

U perball edhe me kundershtimet e tyre, por nuk i interesoi fare.

-Ku eshte mamaja ime?-i pyeti edhe nje her. Dhe per pergjigjje nuk priti me shum se dy sekonda .

-Ajo eshte mir Isa! Mjaft mir madje. Verehet nje lloj malli dhe shqetesim por ajo eshte shum shum mir. Nuk ke nevoj te shqetesohesh. I kemi thene qe je jasht qytetit dhe ke shum pun, diqka e pabesueshme per te, por megjithat me mir. Nuk duhej te kishte shqetesime sidomos tani qe eshte ne terapi. Do i bente keq. Mos u shqetso te lutem. Shtriu siq ishte dhe ti Sebastian thirr ndonje nga doktoret qe te vij t'i ndihmoj Isabelles te ve keto gjera siq i kishte.-

-Jo jo. Dua te iki tek mamaja. Nuk besoj.-dhe tentoi edhe nje her te largohej nga dora e Brajsen.

Ishte kokfort. E till kishte qene edhe dikur dhe ndihej shum krenare per ate qe kishte qene, dhe qe nga e shkuara ishte kjo ndoshta e vetmja qe i kishte mbetur.
U tregua shum kokfort por nga kokfortesia e Sebastianit nuk doli fituese.
Ai ishte doktori i saj.
Ai ishte edhe pergjegjes per gjendjen e saj.
Ky ishte ndoshta edhe shkaku i ftohetesis mes Brajsen dhe Sebastian.

Por pse?
Ai po e benet punen e vet.
Po kujdesej per te si per cdo pacient.

Ose me sakt pak me shum.

Por nuk gjente dot arsye per sjelljen e te vellaut ato dit ne spital e aq me pak ate nat.
Ate nat kur e bindi Isabellen te rrinte shtrir, at nat kur ajo mbante kemishine e tij veshur.
Ate nat edhe nje her me shum mardhenja e tyre u ftoh.

Qfar po ndodhte me ata te dy?
Shkaku ishte Isabella?
Per kaq pak koh ajo ishte?
Ajoo??
Por pse?

Epoo hiii!!😊😊
E di qe po beje updete te vona, por me besoni qe un si autorja e librit nuk po kam koh fare!
Madje kam lene anash edhe bisedat neper rrjete sociale!
Kerkoj vertet falje!

Gjithashtu do doja te mos me kerkonit update keto jav, ngaqe vertet as un as Odesa nuk ka koh!!

Historin e kam ne draft ne fakt, por ende nuk kam mbaru me dy tre kapitujt e fundit.
Dhe pa i dhene fundin historin nuk e publikoj dot!
Dua te shoh per ndonje ndryshim ne pjeset e draftit, keshtuqe edhe nuk kam koh edhe ndoshta kjo eshte nje arsye e vogel e vonesave!!

Por ju premtoj (jo shum sigurt!) kur te mbaroj gjith historin ne draft do filloj me publikime me te shpeshta!!

Dhe tani qe eshte edhe koha e veres nuk besoj se ndonjeri rri gjith diten me telefon ne dor dhe lexon vetem wattin?!!!😕😕😊😍😍

Megjithat flm shum per cdo shikim, vot dhe coment.

Mos harroni te votoni, comentoni prap dhe te beni share😊😍

Me dashuri: B.M♥