Syte e tu jan droga ime

26

Po ecnin drejt spitalit Harton. Gjendeshin te dy ne makinen e Sebastinit qe kishte ardhur ti merrte menjeher aty tek airoporti per t'i derguar ne shtepit e tyre.
Ama Isabella kishte preferuar te vizitonte maman e saj.
I kishte munguar shum keto dy dit. Dhe me pas ishte edhe pak e entuziasmuar nga ajo qe kishte ndodhur.
Sikur te ishte ajo Isabella 16 vjeqare do vrapone ti tregonte se pari Leos qe kishte puthur nje djal dhe kishte pranuar te ishin te dashur, pastaj me Leon do shkonte tek mamaja e saj. Por sot nuk do vepronte keshtu. Sot nuk do shkonte me vrap ti tregonte mamas qe kishte puthur Sebastianin dhe kishte pranuar te provonte pak ne lidhje mes tyre.
Sot dhe ndoshta asnjeher nuk do i tregonte.
Nuk do e bente sepse nuk ishte e sigurt ne ate per te cilen veproi. Nuk ishte e sigurt nese do zgjaste edhe shum. Mund te shkatrrohej mu ne ket moment, mund te shkatrrohej menjeher pasi te vendosnin kemben ne ate spital. Mund te shkatrrohej edhe pas 10 dite, 10 muaji, 10 vite, ndoshta edhe kurr. Por ajo nuk do tregonte tani. Do ta benet vetem ateher kur te ishte e sigurt.

Por kur do ishte e sigurt Isabella? 

Kur do mund ta bindte veten se gjithqka do shkonte mir, nese ajo e benet te till. Do shkonte gjithqka mir vetem nese ata te dy do donin.
Kur do e bindte veten dhe te ishte e sigurt?

Kjo ishte nje pyetje per te cilen kishte shum frik. Kjo ishte edhe pyetje qe i benet vazhdimisht vetes, dhe nuk merrte dot nje pergjigje.
Nuk merrte dot nje te till ngaqe nuk ishte e sigurt nese ndonjeher do mund te fitonte luften kunder vetes. Nuk ishte e sigurt nese ndonjeher mes tyre nuk do kishte sekrete.

Nese do duhej ti tregonin  botes qe ishin te njerit tjetrit, se pari duhej te bindnin veten e tyre. Se pari duhej te bindin veten se i besonin njeri tjeterit, qe mes tyre nuk ka as edhe nje sekret dhe qe mes tyre eshte nje dashuri e re qe me par kurr nuk eshte perjetuar dhe nuk eshte shijuar.

Duhej te bindin veten e tyre te tregonin jeten e tyre te dikurshme dhe ate per te cilen jan te lidhur sot. Duhej te tregonin edhe per jeten qe jetonin tani dhe per nje te ardhme.

Isabella duhet te fillonte te tregonte cdo gje qe kur kishte filluar te mbante mend e deri tani kur ende ne veten e saj, ne trupin e saj fuste shijen e hidhur te droges.
Shijen e mallkuar te atij pluhuri te bardh.

Duhej edhe te kerkonte ndihmen e tij qe te mund tia dilte mban te heqte dor sa nuk kishte filluar te merrte doza te tepruara dhe te dal jasht vetes.
Duhet te kerkoj mbeshtetjen e tij ne lidhje me kete. Dhe kur te arrij te pastrohet nga cdo gje e hidhur qe gjendej brenda saj te fillonte te merrte me ngaldal drogen e re qe kishte filluar ta merrte.
Nje drog qe kishte shum frik qe do mbetej per jete ne venat e saj.

Po ai?

Kishte ai ndonje sekret per te cilin duhet te tregonte?

Kishte ndonje te kaluar te erret qe vazhdimisht i thot edhe Isabelles, kishte ndonje te tashem qe mund ti shkatrroj te ardhem me Isebllen. Kishte nevoj ai per mbeshtetjen e saj? Kishte nevoj ai qe ajo ta shpetonte nga ndonje erresir, nga ndonje vrim qe ishte futur? Apo ishte nje njeri normal, me jet normale, me nje te shkuar te thjesht dhe pa brenga te medha siq ishte ajo?

Per ta mesuar kete, Isabella duhej te fillonte se pari nga vetja e saj. Duhej te fillonte te tregonte tregimin e saj te hidhur. Duhej te fitonte besimin e madh te tij. Duhej te bente ate njeri qe nuk kishte nje qendrim te njejte gjat gjith kohes, por qe her ishte nje njeri mega serioz, e her ishte  nje njeri jo tejt serioz, e ndonjeher fare.
Ishte nje njeri qe dukej se nuk i intersonte per boten perreth dhe mendimet e tyre, duke bere vazhdimisht shaka me ata qe e rrethonin. Ishte ndonje her sikurse i vellau Brajsen i cili bente me jeten vetem shaka edhe ateher kur duhej te ishte tejt serioz, ai benet shaka.
Nuk po thoja per kete ndodhin e fundit, ama Brajsen ishte i till dhe ne disa raste edhe Sebastiani.

Por nese e pershkruaj karakterin e tij, ai ishte nje tip shum serioz. I shkonte edhe fetyres se tij. Syve te tij te smerlad, qe her her beheshin shum te erret, pastaj buzeve te formuar mir dhe asaj hunde te vogel qe kishte. Atij fziki gjysme te zhvilluar. Kishte nje trup te formuar po jo shum shum te zhvilluar. Dhe qe ne shikimin e par mund ta kuptoje qe ai ishte nje njeri tejt serioz.

Por ishte ne karakterin e tij qe te mos mbetej i till. Ishte diqka e natyrsheme e tij. Nuk mbetej gjithmon njeri serioz dhe qe tregonte vetem nervat e tij, sikurse ishte tashme e dashura e tij e re Isabella.
Ajo ishte shum arrogante me te tjeret dhe shum serioze. Rall her buzeqeshte. Keshtu ishte bere keto vite. Dhe ndoshta jo shum shum te ndryshem prej njeri-tjeterit, ndoshta edhe nga e kaluara qe mund te kishin te dy ata ishin per njeri-tjetrin.

Dhe ndoshta ne vazhdim nuk do ishin. Ndoshta e kaluara e tyre do ishte ajo per te cilen keta do pendoheshin qe i kishin ofruar njeri tjetrit nje mundesi te till.

Ndoshta e kaluara e tyre do bente qe keta te lidheshin edhe me shum me njeri tejtrin.

Por kete do ta zbuloni vetem ata te dy. E kaluara e tyre dhe vendimet e tyre.

Me dashuri: B.M♥