My life my choice

Hoofdstuk34

Mijn moeder was blijkbaar niet boos dat ik vandaag gespijbeld heb. Ze zei zelvens dat ik een briefje achtergelaten had. Wanneer ik niet wist dat ik dat had gedaan. Mijn ogen werden groot toen ik het briefje zag.

Dag mevrouw

Vandaag zal Lucy niet naar school kunnen gaan want ik heb nog iets goed te maken tegenover haar.

Erik xx

Dus Erik wou me echt verrassen. Mijn moeder keek me aan met een grijns. Ik kon het niet onderdrukken om te giechelen. Mijn moeder glimlachte en mijn broer begon te zingen. Lucy en Erik zaten in de bus en 10 min later kus kus kus. En zo 10 min later was hij nog bezig als ik geen vamoier was dan had ik hem vermoord. Het was gewoon veel te iritant. Dus ik liep zonder iets te zeggen naar buiten. Waar het al pikke donker was. Ik ging toen maar jagen. En daarna zal ik wel naar het huis van Erik gaan om te vragen wat hij wou doen vandaag voor ik werd aangevallen.

Meteen had ik een konijntje gevonden. Ik rook dat er geen herten meer waren zover ik kon ruiken dus moest ik maar dat schattige wit met zwart konijntje doden. Maar ik kon het niet doen het was te schattig. Meteen ging ik rennen tot ik een hert rook. Het was echt lang geleden, precies dat ik er een had gezien. Maar al even snel had ik zijn nek gebroken en dronk alles zo goed als het kon leeg. Ik liet soms het bloed wat in mijn mond spelen. Zodat ik er wat meer smaak van zou hebben. Door het gevecht had ik er een paar schrammen van overgehouden en die sloten zich meteen nadat ik het bloed allemaal op. Ik liet het dier levenloos op de grond vallen en ik liep meteen naar het huis van Erik. Ik werd warm verwelkomd door Katherine. Damen kwam ook al snel tevoorschijn met al zijn nieuwe videogames.

Meteen sleurde hij me weg van Katherine en ging samen met mij naar zijn kamer. Waat hij de andere controler tevoorschijn haalde. Meteen zette hij het spelletje aan en we speelden wel voor 2 uur ofzo. Ik stopte het spel want ik had Katherine nodig want ik was niet naar hier gekomen voor videogames te spelen. Dus stopte ik het spel en ging super snel naar beneden zodat Damen me niet kon tegenhouden.

Toen ik beneden was zag ik meteen Katherine staan en ik vroeg waar Erik was en ze zei dat hij in zijn kamer zat. Meteen daarna ging ik naar zijn kamer. Ik hoopte diep dat ik de weg nog wist. Na 5 min kwam ik aan zijn kamer. Ik klopte meteen aan. "Ga gewoon weg." hoorde ik Erik bits zeggen.

"Oke, als je niet wilt praten is goed." antwoorde ik en ik ging terug naar beneden. Ik zei dag tegen Katherine en ging naar mijn huis.

Erik:

Er klopte iemand op mijn deur. Ik had geen zin om met iemand te praten. Dus ik antwoorde dat ik niet wou praten maar tot tegenstelling om iemand van mijn familie te horen hoorde ik Lucy. Meteen vloog ik naar de deur. Maar toen zag ik haar niet meer dus ik ging naar beneden. Daar vond ik mijn zus.

"Seg wat heb je gedaan met haar. Ze is in de war en wanneer ze wilt praten stuur je haar weg."

"Sorry hoor ik dacht dat het een van jullie zou zijn."

"Wat denk je nu als je zegt dat we je met rust moesten laten en dan dat er iemand op de deur klopt. En dan denk jij dat het iemand van ons is?"

"Natuurlijk hoe veel keer hebben jullie al mijn kamer bestormd vanaf dat Lucy uit het huis is?"

"Ok daar heb je wel gelijk in maar dan moet jij alleen jezelf straffen niet ons."

"Ja daar heb je ook gelijk in maar je weet wel niet dat alles moeilijk is op dit moment."

"Ja dat snap ik wel hoor maar je moet je dan ook niet zo gedragen naar anderen buiten de familie. Je houd van Lucy en jij bent zo dom om dat te ontkennen en zij doet dat ook en dat met Dylan maakt haar alleen verwarder. "

"Hoe weet je dat?"

"Eeuuhmm, ik had dat gezien. ik was toen in de buurt en ik rook heel veel weerwolven en ik wou weten vanwaar dat kwam. Toen zag ik hen zoenen en toen ze hem beet op de lip ging ze niet op het bloed af, ze liep gewoon heel snel weg. Maar je zag ook dat ze daardoor ook niet meer alles weet. En nadat wat er vanmiddag is gebeurd klaar ook niet veel op hoor. Ze zoekt nog steeds naar de persoon die haar heeft weg geduwd van Dylan." en ze wenkte naar mij.

Ja ik had haar weg geduwd maar ik zag het zo in haar ogen dat ze hem wou vermoorden en als ze dat had gedaan maakte onze connecties met de weerwolven nog erger, dan dat ze nu al zijn.

"Ok ja dat kan ik wel begrijpen. Van het in de war zijn maar de rest niet."

"Sukkel, echt waar, mannen zijn in iedere eeuw hetzelfde."

"Wat bedoel je daar nou mee?"

"Iedere man denk alleen maar aan zichzelf en snappen niets van vrouwen in welke tijd je ook bevind. Dat bedoel ik."

"Oke, ik zal haar morgen proberen te zoeken en alles vertellen nou goed zussie."

"Morgen! Morgen!! Nee nu ga je dat doen vertel dat meisje dat je van haar houd want anders ga je er echt spijt van krijgen jongeman."

"Ok ik zal haar nu gaan zoeken. Bedankt Katherine."

"Graag gedaan broetje van me."

Na onze converstatie liep ik meteen naar buiten en ik volgde haar spoor. Ze zou normaal niet zo ver meer zijn. Eenmaal bij haar thuis zag ik dat het raam open stond. Ik klom zachtjes naar boven. Meteen zag ik haar slapen in haar bed.

Ik wist dat ik nu niets kon doen dus ik liet haar slapen. Ik liet een briefje achter op haar bureau. En nog voor ik terug naar beneden ging gaf ik haar nog een zoen op haar wang.

Daarna zag ik dat ze nog glimlachte nadat ik haar een zoen had gegeven en daarna sprong ik uit het raam. Op naar huis...

* Volgende dag *

Toen ik waller werd had ik een smsje gekregen van Lucy.

Je hebt wat uit te leggen dus loop je mee naar school? xx

Ja is goed wanneer mag ik er zijn?xx

Over 5 min. is dat goed? xx

Ok xx

Meteen sprintte ik mijn kleren. En ging naar Lucy. Ze stond al buiten samen met haar broertje. Ik stopte voor het einde van de bosrand. Ik liep terug op gewoon tempo naar hen toe. Lucy keek op en glimlachte en Kobe keek me met een grote grijns aan. Ik weet niet waarom hij zo was maar het maakte me niet uit. We zette meteen Kobe af aan de basisschool en we gingen naar school in stilte. We liepen in stilte naar school totdat Lucy de stilte verbrak.

"Zo wat wil je nu zeggen want na dat briefje van deze morgen."

"Ja eigenlijk zou ik je iets moeten vertellen."

"Ok wat dan?"

"Ok wat ik wil zeggen is dat ik nog steeds hetzelfde voor je voel net zoals we elkaar leerde kennen. Maar gisteren werd alles verstoord door Dylan en oh ja ik was diegene die je gisteren weg duwde tijdens het gevecht."

"Waarom deed je dat ik had hem bijna."

"Ja dat weet ik maar als je hem vermoord had zou er oorlog zijn nu met de weerwolven."

"Ja dat begrijp ik maar ik wil hem echt pijn laten voelen."

"Ja dat snap ik, maar ik kan je nu nog niet kwijt. Niet nu je juist in dit leven zit."

Ik zag dat Lucy nu verbaasd naar me keek. Als ik kon blozen zou ik dat nu doen. Ze bleef me aankijken dus ik zei "Kom we moeten naar school."