My life my choice

John

Toen Erik aan het jagen was had ik besloten om in een boom te klimmen zodat ik een beetje overzicht had over het bos. En ik hoopte dat Erik niet zo ver was van mij want het bos 's nachts is echt eng vanaf ik er in was verloren gelopen vroeger met de scouts.

Plotseling hoorde ik iets kraken. Maar dan kwam er een konijn te voorschijn. Oef dacht ik bij mezelf. Ik was echt op mijn hoede. Toen er bomen achter me kraakte dan werd ik echt bang maar het was steeds de wind die langs de bladeren aan het waaien was.

Maar plotseling hoorde ik iets dat me bekend voorkwam. Het was het geluid van Erik. Maar ik wist het niet dus ik bleef in mijn hoge boom.

Maar opeens zag ik Jihn beneden aan de boom staan. Ik bleef geruisloos wachten maar mijn hartslag sloeg omhoog van spanning. Dat maakte John heel erg moordlustig dus hij begon tegen me te praten alsof ik naast hem stond.

"Heey Lucy. Waar ben je ik weet dat je hier bent ik hoor je hartslag omhoog gaan."

Verdraaid hij weet dus dat ik hier was.

"Als je je laat zien zal ik jou Erikje niets doen dan gaan we er gewoon een eind aan maken."

Ik werd super bang want Erik was ver weg en ik kan niet op tegen zo'n vampier.

"Allee Lucy ik weet dat je hier bent kom maar te voorschijn."

Ik kreeg de kriebels van hoe hij sprak tegen mij. Hij sprak tegen mij van verachting en woede van dat hij mij niet van de eeste keer kon doden.

Toen begon hij rond de boom te lopen en naar boven te kijke maar ik probeerde mij zo goed mogelijk te verstoppen voor hem achter de stam en in het bladerdak. Maar toen knikte er een takje. Hij keek meteen naar mij in de ogen ennik zag ze metzen van zwart naar vurig rood springen. Ik werd super bang. Ik probeerde te gillen maar dat duurde maar kort want John had me al te pakken gekregen.

"Als je nog maar een kik geeft vermoord ik je meteen."

Ik kon niets zeggen van angst dus ik knikte.

"Ah dat is goed je luisterd al naar me. Dat is al een pluspunt."

Plotseling hoorde ik iets uit de verte. En plotseling kwam Erik te voorschijn ik was super opgelucht. Maar toen ik dat dacht kwam er ineens een helse pijn door mijn voet. Ik schreeuwde het uit van de pijn en ik zag Eriks ogen veranderen naar zwart. Ik had al ondervonden dat het de kleur was van woede. Maar hier kon geen enkel zwart tegen op. Ik wou me verplaatsen en naar hem gaan maar John hield me te stevig vast. Hij begon in mijn oor te fluisteren dat Erik mij maar beter had kunnen veranderen. Maar op dat moment kreeg ik mijn wilskracht terug en kon ik praten zonder pijn te kunnen hebben.

"Jij denkt dat je tegen hem kunt opkomen. Maar nee hij is veel sterker dan jij. Je bent maar gewoon een nietsnut die alleen maar op de familie van Erik uit is en je wilt hem terug nemen door mij pijn te doen."

Toen hoorde ik een gesis in mijn oor.

"Jij denkt wel dat je het lef hebt om tegen mij te kunnen praten he mensenkind. Je had je beter nooit in deze wereld moeten weten. Want dit word nu je ergste nachtmerrie."

Plotdeling zag ik niets meer. ik dacht al dat John aan het versnellen was maar dat werd abdrupt beindigd. Doordat ik met mijn rug tegen een boom knalde. Ik schreeuwde het uit van de pijn. Maar niemand hoorde me.

Ik zag wat verder Erik met John vechten. Maar nu wil ik eerst naar huis. Ik probeerde Erik te roepen. Maar dat lukte niet. Er kwam alleen maar een gekreun uit. En plotseling was alles donker.