My life my choice

Hundred days1

Mijn schooljaar was echt saai tot nu toe alleen dat ik nu in het zesde zit en dat betekent Honderd dagen. Nog een paar dagen en dan waren het nog maar 100 dagen tot het einde van het middelbaar. Eindelijk iets anders dan constant heel de tijd achter de bankenen te gaan zitten. Ik kan eindelijk dit stomme stadje verlaten. Ik ga zo ver mogelijk studeren. Maar op dit moment moet ik in de les zitten. We hebben nu niet echt les we zijn aan het bespreken wat we zouden doen met de honderd dagen. Dit is persoonlijk veel beter dan de stomme saaie les natuurwetenschappen. Maar ja ik moet wel slagen. Dat is mijn grootste angst. Niet slagen dit jaar. Want dan zou ik dit allemaal voor niets gedaan en dan zou ik voor niets dit jaar van klas veranderd zijn. Op dit moment waren we ideetjes aan het bedenken voor de honderd dagen hoe we alles zouden gaan doen. We hadden al wat ideeën in de klas verzonnen, die ik later moest dat gaan vertellen tegen de leerkracht verantwoordelijke die de honderd dagen organiseerd. Iedereen had goede ideeën en ik ook en ik heb er een paar opgeschreven.

Twee van de drie ideeën die ik had opgeschreven zijn goedgekeurd. De ideeën waren muizen laten rondlopen, plastic aan de deuren van de wc's hangen zodat mensen eraan zouden vasthangen als ze naar de wc moesten en natuurlijk de leerkrachten boikotten. De muizen zijn niet goedgekeurd geweest. Natuurlijk kwam da van die muizen van Erik.

Ik wou op het einde van de dag vragen wat zijn probleem is met mij maar ik durfde niet. Lilly werd super boos toen ze dit te weten kwam. Ze zei :" Waarom heb je dat nu niet gedaan, je wilt toch antwoorden of niet." Ja natuurlijk zei ik terug. Demi was het compleet mee eens met Lilly en wou meteen met hem haan praten omdat zij houd van de directe aanpak. De bus kwam ineens voor ons dus moesten we ons haasten om ze nog te halen. Ik haalde hem nog maar net en daarna zette ik mijn gsm open en deed mijn oortjes in mijn oren en begon naar muziek te luisteren. Alles was stil in de bus en dus liep ik eens door mijn agenda ik moest toch nog een paar haltes voor ik naar huis kon. Ik had zo te zien veel te doen tegen morgen. Maar ik had Kobe beloofd om met hem weg te gaan maar dan zal ik het wel moeten afzeggen.

Na een tijdje kwam ik aan mijn halte en ik stapte af ik moest nog een paar straten lopen en dan nog een stukje in mijn straat en dan ben ik thuis. Ik hoop dat mijn moeder Kobe heeft gaan halen anders zou hij nu nog steeds aan school zitten te wachten op mijn moeder.

Weet je mijn moeder is er bijna nooit. Ik zie haar nooit. Ik weet niet wat voor werk ze doet. Ik weet alleen dat het heel goed verdient aan het zakgeld te zien dat ik iedere maand kreeg. Mijn vader? Nou ja we kunnen zeggen dat hij niet meer bestaat voor ons. Hij heeft ons 7 jaar geleden verlaten zonder iets te zeggen alleen een stom papiertje met gewoon.

Ik ben weg ik wil jullie nooit meer zien

Mijn moeder was er echt helemaal kapot van. Maar ze bleef glimlachen voor mij en de ongeboren Kobe. Want die dag zou mijn moeder aan mijn vader vertellen dat ze zwanger was van een jongen. Ze was er gewoon helemaal kapot van. Maar het maakt me niet meer uit die klootzak kan le niets meer schelen het enigste dat hij heeft gedaan was ons gewoon als oud vuil achterlaten.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Op de foto zie je Lucy