My life my choice

Trainen

Het was al een week geleden dat Lilly wist dat ik een vampier was en dat Dylan haar mate was. Ze had ons uitgelegd dat ze een soort van hybride was. Een kruising tussen een weerwolf en een vampier. Maar ze weet het zelf niet eens haar ouders vertellen haar niets en wij weten niet eens of dat dit allemaal kan. Haar ouders kende ze niet maar ze had wel een klein voorvermoede al dat ze niet normaal was. Volgende week wordt ze 18 en dan zou ze normaal gaan veranderen. Maar niemand weet het zeker. Nu is mijn vriendschap met Lilly alsmaar beter en beter aan het worden. Voor de rest, de week was het rustig John heeft zich niet meer laten zien sinds dat ik hem tegen die paar bomen had gesmeten.

Erik had me ook een paar lessen gegeven met alles van het vampier zijn want we hadden daar nog altijd geen tijd voor gehad.

Lilly keek mee.

Het eerste was door de bomen gaan. Het was echt moeilijk om de juiste kracht te doen. Ik moest me gewoon heel goed consentreren op de tak en met de juiste kracht ernaartoe gaan. Na een paar keer uit de boom te vallen met veel gegrinnik van Dylan en Lilly.Die op een pivknickdeken zaten. En ik gaf ze een doodsblik als kado terug, maar ze bleven lachen. Negeerde ik hen en ging ik me verder concentreren met het springen. Na zeker nog 2 keer te proberen lukte het me. Ik ging met niet te veel kracht naarboven en ik ging rustig op de tak staan.

"En hoe naar beneden?"

"Gewoon springen. Ja ziet het zo. En als je valt kan je toch niet dood gaan. Alleen maar een beetje pijn hebben."

"Ok ik zal proberen."

Ik liet me gewoon vallen op de grond. Maar ik bleef staan als een lat. Ik moest geen moeite doen om door mijn knieën te zakken en zo verder te gaan. Nee, ik kon het zo gewoon. Ik deed in mijn hoofd een klein vreugde dansje en ik ging naast Lilly zitten wanneer Erik me het volgende onderdeel uitlegde.

"Om gewoon te kunnen lopen zonder dat je je vampier snelheid gebruikt."

"Waarom moet ik dat oefenen? Dat kan ik toch al."

"Zullen we het eens testen?"

"We kunnen proberen."

"Ok, Dylan wil jij scheidsrechter zijn?"

"Oh ja is goed, waar moet ik staan?"

"Daar is goed." en Erik wees naar de open plek wat verder in het bos. Dylan rende er meteen naartoe Lilly achterlatend op het picknickdeken.

"Het komt allemaal goed hoor Lilly ik moet gewoon deze sukkel leren wie hier de snelste is." bij het sukkel gedeelte moest ze grinniken en ik ook. Erik stond er gewoon verbaasd bij.

Dylan stond nu op het plekje dat Erik had aangeduid. En hij begon af te tellen.

Bij start ging ik meteen naar Dylan toe ik wist niet waar Erik was. Ik bleef me consentreren op mezelf. Ik remde af nadat ik voorbij Dylan kwam. Ik zag dat Erik net hetzelfde had gedaan.

"Zo wie is er nu gewonnen?"

"Sorry Erik maar Lucy was sneller."

"Aha, ik zei het je toch." ik begon een vreugde dansje te doen en ik ging naar Lilky die mee zat te lachen en deed met me mee. Ik liep daarna terug naar Erik en in gaf hem een kus op zijn lippen en ik fluisterde daarbij dat hij de volgende keer wel zal winnen.

"Ok nu volgende onderdeling. Vechten."

Die woorden moest ik alles laten zakken. Ik kon nog wel vechten maar niet zo goed als iedereen. Ik ken alleen de basis en dat heeft me al goed geholpen met alles. Maar nu zou het echte werk beginnen. Het echte vechten en moorden van andere vampieren.

Erik:

Nadat ik die enkele woorden had gezegt zag ik dat Lucy in een tweestrijd was. Ik wist dat ze het wel zou lukken maar ik wil niets dat er met haar gebeurd. De andere onderdelen deed ze het goed. Maar ik wist dat ze niemand zou willen vermoorden. Haar gedachten zitten nog vol met hoe ik Ellen had vermoord enkele weken geleden. Ik wil alleen dat ze voorbereid was met alles. Met het lopen wist ik wel waarom ze gewonnen had en met het springen gaat het alsmaar beter. Ze was gewonnen met het lopen doordat ze nog steeds een nieuweling was. Na een jaar gaat dit pas weg dus ik zal pad volgend jaar mijn revenge kunnen nemen en dan zou het eerlijk zijn.

"Het komt allemaal goed hoor. Het is gewoon dat je dan jezelf kunt verdedigen als er niemand bij jou is." zei ik tegen haar om haar te kunnen calmeren.

"Ok."

"We gaan eerst zien wat je allemaal al kan." niet dat ik het al wist maar ik wou weten ofdat het nog steeds goed was.

Ik ging in positie staan en Lucy deed dat ook. Ik wachtte af totdat zij zou aanvallen. Dylan stond klaar om een van ons tegen te kunnen houden en Lilly staat klaar om Lucy rustig te krijgen want nu ga ik veel pijn hebben denk ik.

Ik zag iets veranderen aan de blik van Lucy. Ze stond in een soort van  overlevingsmode. Ze begon me meteen aan te vallen. Ik probeerde zo goed mogelijk alles te blokeren maar een paar rake klappen raakte toch mijn borst en mijn zij. Ze ging zo verder het enigste wat ik kon doen was me verdedigen. Ik kon niets terug doen. Ze was te snel. Ik hoorde nog wat gegrinnik van Dylans kant maar toen ik daar eventjes op lette had Lucy me al door een paar bomen laten vliegen. Ik kwam vermoeid terug recht en ik ging deze keer naar haar. Ik sloeg een paar keer raak maar minder dan dat zij mij had geraakt.

Ik bleef aanvallen en zij verdedigde alsof het niets was. Ze begon zelvens met een arm haar te bewegen maar ze lette niet meer op haar voeten waardoor ik haar gemakkelijk op de grond kreeg. Ik ging meteen op haar zitten en pinde haar op de grond. Maar ze was sterker en wist los te komen en ik vloog terug tegen een boom. Ik zag een diepe deuk in de boom maar het kon me niets schelen. Ik hoorde Lucy naar me toe lopen en naar mijn hoofd nemen maar Dylan stond er snel voor en pinde haar op de grond in zijn wolfvorm. Lilly liep meteen naar haar en probeerde haar te kalmeren. Na een paar minuten dat ze zaten te praten verzachte Lucy haar gezicht en haar ogen werden terug het gewoonlijke groen-blauw. Daarvoor zag ik alleen maar zwart met een tintje rood.

"Wwwat is er gebeurd en waarom zit Dylan op me?"

Iedereen keek nu verbaasd ze wist niets meer. Niets dat ze me met gemak had kunnen doden.

"Euhm weet je dat niet meer?"

"Nee wat is er gebeurd en Dylan ga van me af. Gebruik eens een pepermuntje je adem stinkt."

Dylan begon te piepen en ging snel naar extra kleren zoeken. Lilly nam haar mee op het picknickdekentje terwijl ze alles aan haar vertelde van wat ze gedaan had. Op een moment wees ze naar de bomen die weg waren. Ontworteld of in tweeën gebroken waren. Ze keek verbaasd naar alles wat ze had aangebracht.

Daarna ging Lilly rustig verder. Ik keek alles toe en ging nadat ze alles had verteld pas zitten. Ik had genoeg gezien van alles. Lucy daarintegen vloog meteen naar me toe en bleef heel de tijd sorry zeggen, voor alles. Ik vond het niet zo erg dat ze me zat te knuffelen en dat ze sorry zei nadat ze me alles had gegeven. Mijn rug doet wel een beetje pijn maar die pijn kan ik wel verdringen. Nu is het enigste, dat we haar controle krijgt vanaf dat ze gaat vechten.