My life my choice

Proberen

Vandaag zou Erik gaan oefenen met zijn innerlijke kracht. We weten dus nog niet wat dus dan begonnen we met de A. De a van aanpassen aan je omgeving.

Ik ging verder lezen.

Aanpassen is je aanpassen als een cameleon. Je veranderd samen met je omgeving. Je word dus een deel van je omgeving. Als je je wilt aanpassen aan je omgeving moet je goed kijken naar de omgeving en denken dat je ook een deel van je omgeving bent.

"Oke Erik. Probeer het maar." zei ik tegen de computer.

Ik zag Erik de laptop op de grond zetten. Daarna zag ik hem proberen om met zijn omgeving mee te gaan. Maar het enigste wat er gebeurde was dat Erik daar maar raar bij stond.

Ik begon te lachen en zo gingen we verder tot de aan de G kwamen want dan moest ik het ook gaan proberen.

Ik las: Bij het gedachtenlezen moet je rustig zijn. Je hoofd moet volledig leeg zijn. Daarna hoor je het van vanzelf. En als je het onder controle hebt kan je alles horen zonder dat je je moet consentreren.

"Oke, jij moet eerst proberen." hoorde ik Erik zeggen.

"Oke is goed."

Ik liet alles gaan. Ik probeerde rust te creëeren rond me. Maar er werd op mijn deur geklopt.

"Hij is open!" riep ik.

Daarna ging de deur open. Daar zag ik Rose staan.

"Hoi Lucy. Wat doe je."

"Ik probeer erachter te komen wat mijn krachten zijn. We denken gedachtenlezen."

"Oh cool. Je kunt op mij oefenen."

"Oh dit gaat leuk worden." hoorde ik Erik zeggen vanuit de computer.

"Zwijgen jij." zei ik streng.

Ik probeerde me te consentreren.

Ooh ze is aan het proberen aan wat zou ik denken. Puppy's, Pony's of Kittens?

"Hahaha."

"Wat is er?" vroeg Rose

"Je zat in een tweestrijd over wat je allemaal moest denken."

Ze keek me verwonderd aan. Ik hoorde Erik gniffelen door de laptop. "Oke, Erik als je dit al leuk vond dan moet jij het ook eens proberen."

Ik zag zijn twijfeling. Maar hij zette zich er snel overheen.

Hij bleef het proberen maar het lukte niet. Dus gingen we verder met het boek.

Deze keer was de H aan de beurd. Dus de H van helen. Hierbij kan je mensen, weerwolven en of vampieren genezen. Hierbij moet je de dierbaarste herrinnering boven halen en dan zal je wel zien.

Erik keek me vol ongeloof aan. Ik begon te grinniken.

"Komaan probeer het eens." zei ik.

"Ja hoe dan. Hier is niemand."

"Kom dan maar naar hier als dat mag van iedereen."

"Ja zeker. Ik ben er binnen 5 minuten."

"Is goed. Ik en Rose wachten hier."

Daarna deed ik de laptop uit en ik draaide me om naar Rose.

"En vertel eens iets over jezelf." zei Rose.

"Euhm bedoel je alles?"

"Ja alles."

"Euhm ok. Ik ben Lucy Graafgrig. Ik ben 17 jaar maar ik word bijna 18. Ik heb 1 broer en hij noemt Kobe. Euhm, Ik heb geen vriendje of toch dat denk ik. Ik ben nog maar een paar weken een vampier door Dylan en Erik. Ik heb nog nooit een mens of weerwolf gebeten." bij deze zin voorde ik opluchting in Rose haar stem.

"Je hebt duidelijk wel een vriendje hoor Lucy."

"Oh ja wie dan."

Daarna klopte iemand op de deur.

"Hij is open!" riep ik.

Daarna ging de deur open en daar zag ik Erik staan. Rose keek me met een veelbelovende blik en ze ging wat opzij zodat Erik naast mij kon gaan zitten.

Hij zette zich naast mij en toen herrinerde ik dat we iemand moesten helen.

"Rose kan je soms een mes gaan halen?"

"Voor wat?"

"Voor mij, Erik moet toch iemand helen."

"Ok ik zal het gaan halen."

Daarna was ze uit de kamer.

"Zo je hebt geen vriendje hé."

"Ja dat is waar."

"Oh ja en ik dan?"

"Daar ben ik nog niet uit." en ik begon te grinniken.

"Oh ja?!"

"Ja." en daarna begon hij me hevig te zoenen. Ik zoende terug.

we werden onderbroken door een kuch kuch achter ons. Ik keek meteen naar de deur en daar zag ik Rose met het mes in haar handen. Ze liep voorzichtig naar mij toe en gaf het aan mij. Ik hoorde Erik nog snel in mijn oor fluisteren.

"Heb je nu je antwoord al?" 

Ik stuurde in zijn gedachten een antwoord terug.

"Nee sorry nog niet genoeg overtuigd."

Daarna nam ik het mes en ik snel mezelf een grote snee in mijn arm. Ik zag eers Erik vol bloeddorst kijken maar ik haalde hem eruit door dit te zeggen.

"Focus Erik je moet het genezen."

Daarna legde hij zijn handen bovenop mijn arm. Daarna wat ik zag had ik niet voorzien. Zijn handen begonnen licht te geven en mijn schram was daarna meteen weg, zelfs geen litteken.