My life my choice

Thuis

Erik:

1week is het al geleden dat Daphne dood was. Lucy heeft nog steeds tegen niemand gesproken. Kobe is heel de tijd bij haar. Ze wilt zelvens niet eens buiten de kamer gaan. Alleen om te gaan jagen komt ze naar buiten. Ik weet niet wat ik moet doen. Iedereen weet niet wat te doen.

Alleen Kobe.

Ik wil zo graag naar haar gaan, maar op dit moment zou dat niet zo goed zijn. Iedereen is in rouw op dit moment. Maar ik snap niet hoe Xander zijn eigen dochter kon vermoorden. Maar uiteindelijk zijn vrouw vermoordde. Ik kan daar noet mee volgen. Maar dat maakt nu niet uit.

Lucy is nu belangrijk.

Vader en moeder hebben al samen met Dylan en Lilly al Daphne begraven. Ik vond het spijtig dat Lucy er niet bij was maar iedereen verstond het. Ik heb zelfs eens Katherine maar verder niets en niemand komt de kamer in of uit.

Lucy:

Ik zit al een week in mijn kamer. Ik heb het gevoel om iemand te vermoorden maar ik kan dat niet doen. Ik moet afkicken van het mensenbloed en het is echt moeilijk als je broertje heel de tijd bij jou blijft. Ik heb hem al verteld van dat ik een vampier was en hij was niet zo verast eigenlijk

"Hey zusje alles goed." ik weet niet wat ik moet vertellen na alles wat ik net doorgemaakt had.

"Ja alles is goed schat." zei ik met een droge keel.

Hij keek me raar aan. "Waar is mama?" die vraag maakte alles erger. Ik zou tegen hem moeten liegen. Ik heb dat nog nooit gedaan.

"Euuhhm Kobe mama is er nu niet eventjes maar ik zal je wel alles vertellen wanneer je ouder bent."

"Maar ik ben al een grote jongen!" zei hij wanneer hij zijn lippen tuitte. Ik weet echt niet hou ik hierop moet antwoorden hij laat me altijd smelten als hij dat deed.

"Ik zal alles vertellen en ook jou vragen als je die hebt."

"Ok" en met dat liep hij naar boven. We waren nu terug in het huis van Erik. Ik weet dat hij vel vragen zal hebben dus ik wil naar boven lopen. Maar ik werd tegen gehouden door een hand.

"Je kunt het hem altijd later vertellen."

"Ja zeker, maar ik kan echt niet tegen hem liegen en het breekt mijn hart om dat van hem te houden. Ik heb hem niet opgevoed om te liegen."

"Dat weet ik maar je bent zelf nu niet in de staat om alles te vertellen."

"Dank je. Maar ik moet dit doen."

"Ik snap het."

nee dat weet je juist niet.

Met dat sprintte ik naar boven en ik liep naar de kamer waar de geur van Kobe het hardste was.

"Ik weet dat je veel vragen zult hebben maar zullen we eerst bij jou vragen beginnen en dan zal ik ze zo best mogelijk beantwoorden."

Hij knikte.

"Ok doe maar."

"Wat ben jij?"

"Euhm ja lang verhaal eigenlijk maar ik zal het voor jou gemakkelijk maken. Ik ben een vampier."

Hij keek me met grote ogen voor te antwoorden met: "Mag ik er ook 1 worden dat zou zo cool zijn."

"Niet het antwoord dat ik verwachtte maar als je dat over 10 jaar nog wilt dan wel."

"Waarom 10 jaar?"

"Wil jij soms heel de tijd in dit lichaam zitten en dan later een klein kindje blijven voor heel je leven?"

"Nee!!!!" Ik grinnikte

"Dat dacht ik al, nog vragen?"

"Wat zijn Erik, Damien, Elisabeth, Lilly en Dylan?"

"Euhm ok eerst Erik hij is ook een vampier net zoals Damien. Elisabeth en Dylan zijn weerwolven en Lilly is beide."

"Wat bedoel je met beide?"

"Zie ze is zowel weerwolf als vampier. Haar moeder is een vampier en haar vader is een weerwolf."

"Aah ok."

"Waren dat al jou vragen?"

"Nee waarom ben je zo verdrietig?"

"Ja dat was wat ik jou wilde vertellen. Mam is er niet meer ze is naar de hemel."

"Wat bedoel je mama is naar de hemel?"

"Mam is er niet meer, sorry Kobe." en met dat begon ik weer te huilen. Samen met Kobe deze keer ik legde ons op het bed en legde hem in mijn armen. Ik rook zijn bloed maar ik kon dit niet omdat hij mijn broertje was. Dat kan ik niet doen. Ik negeerde de geur en ik voelde me zwak worden door al het huilen en al wat er gebeurd was. Ik wilde dit niet als ik nooit iets met Erik begonnen was zou mijn moeder nog leven, ik zou nog normaal zijn, mijn leven zou gewoon nog zijn en saai.

Vind ik het erg?

Dat weet ik niet meer.