My life my choice

Gevangenis

Erik:

"Je hebt wat?!" schreeuwde Daphne.

"Sorry maar ik vind haar niet."

"Vind Lucy zo snel mogelijk want jij wilt niet weten wat ik met jou ga doen als je haar niet vind." met dat gaf ze me een gemene grijns.

Ik heb iedereen op het moment dat ik Lucy's gsm had gevonden gebeld dat ze naar me toe moesten komen. We weten nu al dat het mensen.waren die haar hadden meegenomen. Dus we hadden de moeder van Lucy erbij gehaald. Zij had ons bevestigd dat het mensen waren maar zeer goed getraind. We hadden haar nog niet het lichaam laten zien omdat we niet zeker weten dat ze te vertrouwen is.

Ze had nog steeds de opdracht om me te vermoorden.

Maar ik betwijfelde nu ofdat ze dat nog wilt doen. We waren nu onderweg naar het mortuarium maar het lijk ligt we zochten naar een identiteits bewijs in alle zakken maar die hebben we niet gevonden alleen de schuilnaam waaronder hij werkte.

Ik deed de deur open en trok het lijk eruit. Ik hoorde Daphne geschokte naar adem nemen.

"Kent u hem?"

"En of ik hem ken, hij heeft me opgeleid."

"Hoe noemt hij dan?"

"Hij heet in het echte leven Samuel Dricks."

"Dus waarvoor jij werkt heeft Lucy?"

"Waarschijnlijk. Ik weet het niet zeker."

"Waarom niet ze is u dochter kunt u dat niet gewoon in een van die domme dossiers vinden ofzo?" ik begon mijn gedult kwijt te geraken doordat Lucy al zo lang weg is. Ik heb haar nog nooit zo lang niet gezien.

"Ik kan proberen maar daarvoor moet ik naar het hoofdgebouw zelf gaan."

"Dan moeten we dat dan doen."7

Lucy:

Ik werd wakker in een soort van cel maar ik kon me gewoon niet bewegen. Ik trok zo hard als ik kon aan de boeien mqar ze kwamen niet los. Ik schreeuwde alle soorten van scheldwoorden naar hen maar niemand antwoorden. Ik zit hier nu nog alleen maar uren en ik verveelde me dood maar ik voelde me ook zwakker worden aan het tekort van bloed.

Nog niemand is in mijn cel gekomen.

Ik voelde me eenzaam.

Ik miste iedereen.

Erik, Lilly, Kobe, Dylan, Katherine en mijn moeder.

Ik snapte niet waarom ze me mee hadden genomen. Ja ik had wel een van hen gedood maar zij vielen me eerst aan. Dus ik had alle recht om hen aan te vallen.

Ik probeerde nog eens op te staan. Het lukte een beetje maar ik viel al snel terug op de grond. Ik hoorde iemand aankomen aan het gerinkel van sleutels.

De celdeur werd geopend en er kwam een struize man binnen. Ik kon hem niet zo goed zien want het was donker en nergens kwam er licht binnen.

"Zo zo we hebben je eindelijk gevonden. Je moeder heeft je goed verstopt voor ons maar ik had nooit verwacht dat je een van hen werd."

"Wat bedoel je?" vraag ik nieuwsgierig.

"Ooh schatje, je weet echt helemaal niets van ons."

Ik antwoorde niet want hij sprak de waarheid. Daar kon ik niet tegenop maar ik maakte wel een soort van grom geluid.

"Dat dacht ik al maar ik moet wel toegeven dat die bloedzuiger van een prins je wel goed heeft leren vechten."

Dat was waar we hadden uren doorgebracht om gewoon sommige dingen te perfectioneren en mijn controle niet te kunnen verliezen en dat ik controle kon krijgen over mezelf als ik die verloor.

"Maar ja hij gaat je nooit meer zien of horen want zo te zien begin je al de bijwerkingen te zien van te weinig bloed."

Toen schoot het me te binnen hij kende mijn moeder.

"Van waar ken je mijn moeder!"

"Er zijn verschillende dingen die jij niet weet over mij of over deze organisatie."

"En dan. Moet dat dan?"

"Natuurlijk ieder mytisch wezen kent ons en diegene die ons zien kunne het niet voortvertellen."

Ik slikte dat betekende dat ik nooit meer naar buiten ga of hier uit kom.

"Maar schatje toch je moet je geen zorgen maken dat je hier nooit uit komt want dat is wel jij bent een soort van lokaas voor je lieve prinsje."

"Nee" met dat sprong ik op en liep zo ver als mijn boeien en toe lieten. Ik kwam net voor hem staan. Hij lag net buiten het bereik. Ik gromde naar hem maar hij deed niets. Hij bewoog niet eens hij gaf geen enkele emotie.

"Nou nou wat hebben we hier een meisje met veel pit. Dat moet veranderd worden."

Ik keek met grote ogen naar hem. Hij knipte eens met zijn vingers en er kwamen nog 2 mannen in de kamer met een zweep en nog iets dat ik niet herkende. Het zwag er uit als een knuppel maar het zag er zo fijn uit dat het dan ook weer geen knuppel was. Er staken filterdunne stekels uit die je pas kon zien als je heel goed oplette.

Ze kwamen allebei dichterbij. Ik bleef grommen maar ze bleven naar me toe stappen. De ene duwde me meteen op mijn kniëen en draaide me om zodat mijn rug naar hem toe gedraaid was.

Met dat gedaan begon hij met de zweep op mijn rug te slaan. Ik probeerde zo hard mogelijk om niet te schreeuwen en me sterk te houden. Ik hoorde de eerste man gemeen lachen.

"Nou nou we hebben een volhoudertje doe er maar voort totdat ze het opgeeft."

Met dat begonnen beide mannen me te slaan met hun wapens. Ik voelde al het bloed uit me stromen en ik voelde me zwak worden. Ik voelde al de pijn maar ik gaf geen kik.

Dat genoegen gaf ik ze niet.

Zo gong het door als uren maar ik was al de tel kwijt geraakt van hoeveel slagen ik heb gekregen. De pijn deed nu niet zo veel pijn als eerst. Ik heb het in de tijd allemaal kunnen blokeren de pijn.

Plotseling ging de deur terug open en de man stapte terug naar binnen de manne stopte meteen.

"Waarom hoor ik geen schreeuwen van pijn en hoor ik alleen de zweepslagen?!"

"Dat weten we niet baas. Ze is volhardend."

"Ja dat hoor ik. Jullie kunnen gaan ik zal wel verder doen." zei hij koel.

Met dat gingen de mannen uit mijn cel. De deur sloot achter hen.

"Zo zo de prinses geeft geen enkele kik."

"Wat dacht je wel dat ik zo gemakkelijk ging opgeven." zei ik snel want ik was moe door het vele bloedverlies en niet te kunnen voeden.

"Nou ja, dat dachten we eerst."

Ik zweeg. Ik wist niet hoe ik hierop moest antwoorden. Ik kroop naar de dichtsbijzijnde muur om me ertegen te houden zodat ik in een soort van stoel zat. Maar ik behield mijn zicht over heel de kamer.

Hij kwam dichterbij. Ik voelde dat hij een soort van bekend voor kwam. Ik weet niet waar maar ik heb hem nog eens gezien.