My life my choice

Plannen maken

Hij had me uren blijven door slaan en schoppen. Ik voelde me constant zwakker en zwakker worden. Ik zag dat mijn huid alsmaar bleker en bleker werd. Door te weinig bloed. Ik weet niet meer welke tijd het is maar het lijkt alsof ik hier al dagen zit. Maar eigenlijk zijn het maar een paar uren.

Ze bleven komen de mannen. Ze bleven hun woede uiten tegen mij wanneer het voor iemand anders was. En ze bleven hoer, slet, bitch en nog vanalles zeggen in andere talen iedere keer als ze me sloegen of schopten.

Ik had al een paar dingen gebroken en ik had ze van de pijn zelf moeten terug zetten. Ik bleef niets geven geen enkele snik of auw riep ik. Ik stortte in elke keer als ze weg gingen. En daardoor kregen ze altijd een blijde glimlach op hun gezicht iedere keer als ik instortte. Ik bleef in mijn hoekje van de kamer zitten ze gaven me niets. En ik begon het te voelen. Mijn lichaam was zwak. De mannen bleven komen, elke keer als zij binnen kwamen. Kwam de geur van vers bloed in mijn neus. Mijn zelfbeheersing was altijd weg maar ik was te zwak om hen te kunnen aanvallen.

Waar bleef Erik? Mijn moeder zou toch alles kunnen doen. Ik hoop dat ze komen maar ik ben eigenlijk het lokaas dus ze moeten niet komen. Ze mogen niet komen. Ik weet niet hoe lang ik het nog zou gaan volhouden. Maar die man bleef in mijn hoofd zitten.

Ik herkende hem.

Ik moest hem ergens gezien hebben vroeger. Maar ik weet niet meer wanneer. Dat is het enigste waar ik aan kan denken, want als ik aan Erik denk dan ben ik nog steeds bang van dat hij in de val zou vallen. Ik weet niet wat ze in petto hebben maar het gaat niet veel goeds zijn.

Erik:

Daphne en ik zijn nu aan het inbreken in het hoofdkwartier om te weten waar Lucy is. Ik heb een paar van mijn wachters van het kasteel laten komen om ons te vergezellen. We kwamen snel binnen door het pasje en de code die ze normaal moest geven. Een van mijn mannen had al snel het bewakingssysteem uitgeschakeld en de camera's. We liepen nu naar de hoofdcomputer. Dat ging wat lastiger worden omdat alleen 1 persoon toegang tot heeft.

En dat is meneer Holembimp.

We kwamen al snel te weten dat het kantoor aan de achterzeide van het gebouw was. We liepen er meteen naartoe.

We waren nu aan de deur.

"We moeten voorbij een irisscanner en we moeteen een code indrukken." zei Daphne.

"Daar heb ik wel een idee voor." zei een van de wachters.

Hij haalde meteen een kleine computer uit een van zijn tassen en plugde het snel in onder de irisscanner. Meteen duwde hij verschillende knopjes op het toetsenbord. Ik keek in complete verbazing dat een van de beste bewakers een computertechnicus was. Dat maakte hem gewoon nog specialer.

En handig op dit moment. Na enkele minuten alleen het getokkel op de toetsen te horen hoorde ik het inwendige slot openen. Ik trok meteen aan de deur. Maar dat lukte niet. Ik keek naar de bewaker ongeduldig.

" Ik moet nog 1 slot forceren en dan kunnen we binnen." zegt de bewaker.

Ik knik maar ik blijf ongeduldig naar het slot kijken. Ik hoor na een paar seconden een klik en ik trek meteen de deur open. Daar zagen we een heleboel dossiers en een pc liggen. Daphne liep meteen naar de pc en opende alle bestanden. En ik en de wachters liepen naar de dossiers die overal verspreid waren.

Ik liep met een record tempo over alle dossiers. Nee... nee.. nee...nee.nee...nee...nee...nee...nee, oh die ken ik maar nee. Heel de tijd een verkeerd dossier en de wachters hadden hetzelfde. Ik hoorde Daphne naar adem happen en ik liep meteen naar de pc. Ze bleef wezenloos naar het scherm staren.

Ik draaide mijn hoofd en zag het dossier dat ze aan mij had laten zien en er stond vanalles bij dat ik al gelezen zat maar er zat deze keer een bewakingscamera erbij. Ze speelde het vanaf het begin af.

Ik zag een man in de kamer en Lucy. Ze spoelde het snel door omdat we geen geluid wilde horen. We zagen verschillende mannen haar slaan met een zweep en slaan met vanalles. Ze gaf geen kik. Ik had een gevoel van trots over haar dat ze geen enkele kik gaf. Maar ik zag ook dat ze iedere keer instortte als ze weg waren. Je zag ook dat ze veel te weinig bloed had. Haar lichaam was heel dun je zag als je naar haar vingers keek dat ze stokjes waren. Ik zag haar ook een paar keer botten terug zetten omdat ze niet meer vanzelf geneest. Het brak me gewoon. Zo'n lief meisje moet dit allemaal doorstaan.

Maar Daphne hapte naar adem iedere keer dat ze die bepaalde man zag. Ik weet niet waarom. Maar hij leek op Lucy een beetje. Ik weet niet waarom. Ik werd snel uit mijn gedachten gehaald door Daphne.

"Kom Erik ik weet waar ze is." zei ze snel.

Ik volgde haar meteen nadat ik haae hoorde we sloten de deur en liepen door het gebouw ik wist niet naar waar maar op dit moment niet naar de uitgang.

"Waar gaan we naartoe?"

"Ergens waar jou wachters het zullen van houden."

Ik snapte niet waarom maar ik volgde gewoon en we kwamen uiteindelijk aan een deur waarop stond 'wapenkamer'.

Aah nu snapte ik het.

Meteen hoorde ik een klik die ik wou horen en de deur ging open we kregen te zien. We zagen vanalles verschillende soorten automatische geweren, messen, glocks, maar ook zagen we kogelvrijevesten en nog veel meer. Sommige mensen die het old school willen doen waren ook nog speren en handbogen. Er lag gewoon alles. Iedereen nam al snel wat geweren. Een van de wachters nam zelfs een boog. Ik nam werpmessen, automatisch geweer en een glock. Zo kwamen we allemaal vol met geweren uit de wapenkamer. We vervolgden al snel onze reis naar buiten. Om zo naar deel 2 van het plan te gaan.

Lucy redden.