My life my choice

Vergeven

Erik:

Ik zag Katherine en Damen binnen komen met kleren en huiswerk voor school. Meteen nam ik haar laptop mee naar mijn kamer om te kijken naar dingen en natuurlijk om skype te installeren en me toe te voegen dan kunnen we praten zonder dat ik haar in gevaar breng. Daarna hoorde ik wat van buiten. Maar ik negeerde het. Meteen daarna zag ik Lucy's gezicht door het raam dat ik had laten open staan. Ik nam de laptop terug mee en liep door heel het huis. En zij natuurlijk ook. Ik liet me expres nog wat vertragen zodat ze me kon pakken. Daar nam ze voordeel aan en tacklede me. Ik viel op de grond maar de laptop niet. Die had Lucy namelijk. Daarna liep ze met een vrolijk deuntje weg. Ik liep rustig achter haar aan. Ik rook een vreemde geur door heel het huis. Maar ik negeerde het. Ik ging achter een hoekje staan om Lucy te laten schrikken.

Maar ze kwam niet dus ik ging op onderzoek. Daar zag ik haar op de grond liggen. En Ellen probeerde haar mee te nemen. Ik luisterde hun gesprek af.

"Wie ben jij?" zei Lucy.

"Oh heb je nog nooit gehoord van mij?" zei Ellen gekwetst.

"Nee, waarom zou ik dat moeten?"  beet Lucy van haar af.

"Oh gewoon omdat ik getrouwd ben met één van deze bewoners."

"Oh ja wie dan?"

Toen was het genoeg voor me. Ik kwam uit mijn schuilplaats en ging naar Lucy.

"Oh schatje, daar heb je hem." en ze wees nar mij. Ik wist dat Lucy zich nu gekwetst voelde maar ik negeerde het.

"Gaat alles goed?" vroeg ik aan Lucy.

Ze keek me verward aan.

"Ik zal alles later vertellen."

Ze knikte. Daarna richte ik mijn aandacht op Ellen.

"Je weet dat het uit is Ellen dus rot op."

"Nee ik ga niet weg, of toch niet alleen."

"Ik ga echt niet mee met jou!" zeiden ik en Lucy tesamen.

"Oh jawel hoor snoezepoes. Mijn vriend heeft een heel speciaal cadeautje voor jou." zei ze tegen Lucy.

"En wie mag die vriend dan zijn?" zei Lucy bits.

"Oh je kend hem al zegt hij."

"Ik weet echt niet over wie je het hebt, dus laat me met rust!!"

"Wie denk je wel dat ik ben om zo'n taal tegen mij te hebben."

"Ik want niemand anders kan er iets op doen dat ik nu pissed ben."

"Oh jij bent pissed. Ik ben dat ook want jij hebt mijn man gestolen."

"Dat heb ik niet gedaan. Hij is naar mij gekomen of heeft hij je dat niet verteld." zei Lucy poeslief.

"Auch dat zou normaal zeer doen maar bij mij niet! Nu ga ik je samen met mijn John je leven zuur maken."

"Jawel hoor!" en lucy ging met haar nagels over Ellens gezicht waarvan je nu een grote kras zag.

"Dat heb je nu niet gedaan." en ze vloog naar Lucy. Ze begonnen te vechten. Lucy was tot nu toe de winnende hand maar ze was al een betje verzwakt doordat ze nog niet is gaan jagen. Ik probeerde hen uit elkaar te krijgen. Maar dat lukte niet. Ik nam Ellen haar hoofd en rukte het van haar lichaam af. Haar lichaam viel meteen dood op Lucy. ze schreeuwd het uit van de schrik. Ik liet het hoofd los en nam nu Lucy in mijn armen. Ze begon te snikken, we wisten nu dat Ellen iets had met John. Ik liet Lucy los en nam Ellens lichaam. En we gingen naar buiten. Ik gooide haar lichaam op de grond en stak het in brand.

We wisten nu dat John nog steeds een plan aan het beramen is. Nu moest Lucy niet meer naar Dylan. Maar we sturen haar toch vor de zekerheid. Ze ligt nog steeds in mijn armen te huilen. Ik heb nog steeds niet haar te kunnen kalmeren. Ze schreeuwde het allemaal uit. Ik liep meteen naar mijn slaapkamer. Daar legde ik haar op mijn bed. En ging ik naast haar liggen. Mijn armen beschermend over haar. Ze kalmeerde wat. En we probeerde te slapen. Ik keek rond in mijn kamer en ik merkte de foto op die genomen was toen Lucy nog een mens was.

We waren toen gelukkig. Zij voelde zich nog niet zo verantwoordelijk voor alles wat ze deed. Allemaal mijn schuld dat ze nu zoals mij een vampier is. Ik heb er nog steeds spijt van maar heg was eigenlijk zelfzuchtig. Ik heb haar veranderd voor mijn eigen doelen. We hebben haar niet eens erover aangesproken. Of ze het wou. Nee we moesten haar negeren.

Lucy werd wakker.

"Stop nu eens met zo luid na te denken en jezelf de schuld te geven van alles. Ik wou zo worden omdat ik van jou hou. Ik heb er geen spijt van dat ik nu zoals jou ben. Mijn liefde voor jou is sterker dan alles. En als Dylan het nog eens probeerd dan gaat hij vanaf dan kinderen moeten adopteren."

Ik moest grinniken bij het laatste. Lucy gaf me een zoen en ik beantwoorde ze meteen terug. Ik vergat mijn zorgen en consentreerde me op dit moment en hoe hard ik dit gemist had. Ik voelde me meteen weer vrolijk worden. We knuffelden nog wat en we vielen in slaap. Met nog steeds afvragend hoe ze dat wist.