My life my choice

Indringer

"Nou ik wou gewoon eens praten. Want nu weet je wat ik allemaal heb meegemaakt. Maar hoe weet je dat?"

"Eeuhm. Ik ben zo een beetje jou tegen gekomen toen Dylan je zoende."

"Wat en je wist dat ik in de problemen zat en je hielp me niet."

"Ik wou wel maar je was al weg toen ik je wou helpen."

"Ok maar dan weet je ook waarom ik verward ben door die 2 jongens."

"Jup ik begrijp je hoor maar ik zit eigenlijk wel beetje achter Erik want hij ziet je wel heel erg graag enzo maar hij weet niet hoe hij het moet zeggen."

Meteen daarna ging de deur open. Erik stond in de deuropening en was verwonderd om me te zien.

"Oh, wat doe jij hier?" vroeg hij.

"Gewoon eens babbelen met Katherine." zei ik koel.

"Oh ok, mag ik eventjes met Katherine praten?"

"Nee, hoeft niet ik ga al weg."

Toen ik aanstalte probeerde te maken voor weg te gaan. Hield Erik me tegen.

"Ga maar naar mijn kamer ik moet je nog straks eventjes iets zeggen."

Ok en ik liep naar de kamer van Erik. Alles zag er nog hetzelfde uit. Van toen ik hier nog als een mens was. Of toch zoals ik me herrinerde.

Ik ging op het bed zitten en het voelde vertrouwd aan.

Het rook vertrouwd.

Alles in deze kamer was vertrouwd voor mij. Maar de persoon die er in leefde voelde als een vreemde voor me. Ik ging op het bed een beetje liggen nadenken over alles en kog wat. Ik wist niet dat ik uiteindelijk in een diepe slaap viel.

Erik:

Toen ik naar mijn zus om een beetje te praten zag ik dat Lucy er was. Ik keek verwonderd naar haar en vanaf ik begon te praten. Meteen vroeg ik de domste vraag die je ooit kunt zeggen.

Toen ze weg wou gaan kon ik haar nog niet laten gaan ik wou dat ze nog niet weg ging. Dus ik stuurde haar naar mijn kamer.

Eenmaal alleen met mijn zus. Waren al mijn vragen weg voor haar. Ik had alleen nog maar vragen over Lucy.

"Waarom was zij hier?"

"Wat heeft ze allemaal gezegt?"

"Waarom wist ik niet dat ze hier was?"

"Ho ho broertje, alles één voor één. Ik zal op al je vragen zo goed mogelijk beantwoorden. Op vraag 1 zij zou gewoon met me spreken. Vraag 2 dat gaat je niets aan. Vraag3 gewoon omdat ze met mij eens wou praten."

"Oh laat het maar ik ben gaan jagen. Ik ben het gewoon beu hier!!"

"Nee wacht eens eventjes!! Ik kan het uitleggen."

"Ja en wat mag dat dan zijn?"

"Je weet Lucy heeft geen vrienden zoals wij alleen Demi en Lilly maar zij mogen niets hiervan weten. En aan een jongen zou ze het nu wel niet zeggen denk je niet?"

Auwch dat deed pijn de waarheid.

"Maar dan kon ze dat toch zeggen tegen mij van dat ze hier was."

Ik kon er niet meer tegen. Meteen ging ik uit het huis. Wetende dat Lucy nog steeds op me zat te wachten in mijn kamer. Maar nu kon ik haar niet zien. Ik was te boos. Ze hield geheimen voor mij. Wat zigenlijk begrijpelijk was. Maar dat ze dat dan tegen mijn zus zegt.

Dat is het probleem. Ik weet wel dat ik haar tijd moet geven enzo. Maar ik kon dit gewoon niet meer.

Meteen pikte ik de geur op van een hert dat een kilometer ver was. Ik liep er meteen naartoe. Maar toen ik eenmaal daar aan kwam. Was het al door iemand anders genomen.

"Oh oeps sorry voor het storen."

"Oh kan geen kwaad ik was.....

Erik?"

Ellen?

"Ooh Erik wat heb ik jou nu toch gemist." en met die woorden sprong ze rond mijn nek en zoende me alsof we nog steeds getrouwd waren.

"Wat doe jij hier?" zei ik. Proberend uit haar greep te komen.

"Oh gewoon een beetje op doortocht. En natuurlijk jou zoeken."

"Pardon?!

Wat wij hadden was al lang geleden. Jij past nu niet meer in het plaatje Ellen."

"Waarom niet schat?"

"Jij hebt het uitgemaakt. En ik heb me erover gezet dus ga nu weg."

"Nee, jij zult terug van mij houden Erik Mayflower. Ik zal hoe dan ook jou terug krijgen al is het laatste wat ik doe!!"

Woede borrelde in me op. Ze is echt te ver gegaan. Zij had het trouwens uit gemaakt. We waren wel getrouwd maar ik kan toch geen huwelijksakte laten nietigverklaren na een eeuw. Meteen gaf ik haar een klap in het gezicht.

"Voor wat was dat nodig?" zei ze duidelijk pisst.

"Voor alles dat je gedaan hebt nu nog durft opdagen!"

"Wat heb ik dan gedaan?"

"Je weet verdomd goed wat je hebt gedaan. En hebt geen grijntje van respect voor mensen. Dat is het probleem bij jou!"

"Maar schat dat is nu volledig gedaan. Ik ben anders nu. Ik kan het je laten zien."

"Nee ik wil niet dat je mee komt. Het enigste dat je me in de tijd dat we getrouwd waren, alleen maar problemen bezorgd."

"Dat neem je terug." siste ze.

"Nooit in heel mijn leven!" Ik was best wel trots dat ik dit allemaal tegen haar zegt.

"Wacht maar die woorden ga je nog spijt van krijgen!"

Meteen liep ik terug naar huis maar dan met een grote omweg. Ze mocht niet weten waar ik woonde! En zeker en vast al zeker niet Lucy leren kennen want dan ben ik de klos.

Ik rende meteen naar boven naar men zus. Ik hoorde nog iemand naar me roepen. Zo te zien had ik vader omver geduwd met te lopen.

Met angst ging ik binnen en ze vroeg meteen.

"Wat is er?"

"Ellen is terug."

"Wat!!!!"

--------------------------------------------------------------

Heey lieve lezers

Vertel me maar wat jullie er van vinden.