Dormitory ➫ ChanBaek

47

Chanyeol w dalszym ciągu zaskoczony całą sytuacją, plecami oparł się o szafę i zjechał na podłogę. Twarz schował w dłoniach i rozpłakał się jeszcze bardziej. Zaczął histeryzować jak nigdy. Załamał się całą sytuacją i nie wiedział co z sobą zrobić. Stał się kłębkiem smutku. Baekhyun zapewne już śpi, a Chanyeol z smutku przeszedł w złość i dalej z cieknącymi łzami po policzkach wstał. Nawet nie zaświecił światła i ruszył w kierunku malej lampki na biurku. Nie chciał jej zaświecić. Chwycił ją w dłoń i rzucił z całej siły o podłogę, przez co żarówka roztrzaskała się w drobny mak, a drobne kawałki szkła uderzyły w łydki chłopaka. Dalej z nerwami i mokrymi policzkami podszedł do drewnianej szuflady i wywalił z niej wszystkie kosmetyki Baekhyuna. Nie zwracał uwagi, że cokolwiek mogło się rozsypać albo pokruszyć. Wszystko to delikatnie koiło jego złamane serce, a każda zepsuta rzecz powodowała delikatny uśmiech na mokrej twarzy. Otwarł szafę i wywalił wszystkie ubrania. Zadowolony z tego co zrobił, chwycił za wieszaki i je również walnął o podłogę. Z półki chwycił też perfumy Byuna i rzucił nimi o ścianę. Te, rozpryskały się po całym pokoju zostawiając słodki i intensywny zapach. Zaraz po nich poleciały perfumy Chanyeola, rozwalając się w tym samym miejscu, jednak zapach był mocny i męski. Depcząc po nich przeszedł pod okna gdzie wyrwał firanki i również rzucił je na podłogę. Spod swojego łóżka wygrzebał różne czasopisma, bluzki i inne badziewia które też umieścił na ziemi. Zeszyty i notatniki Baekhyuna też trafiły na parter, a żeby poczuć się lepiej zaczął po nich skakać. Kiedy znudziło mu się podskakiwanie, rzucił się na podłogę i zaczął wyrywać kartki i z zeszytów, i z gazet, a potem rwać je na mniejsze części. Załamało go to, że ani trochę mu to nie pomogło. Dalej histeryzował i ani trochę serce mu się nie skleiło. Jasne, w pewnych momentach czuł się odrobinę lepiej, jednak potem znowu było to samo. Z zdenerwowania, że nie potrafi kontrolować emocji, wyciągnął telefon z kieszeni i rzucił nim o ścianę.

Siedział na podłodze do rana, wśród całego burdelu jaki powstał. Szczypały go oczy i czuł jak jego usta są spierzchnięte. Nawet nie podniósł głowy kiedy drzwi od pokoju otwarły się.
-O... Mój... Boże... -wyjąkał Baekhyun widząc to wszystko. Ubrania, rozbite szkło, pełno brokatu i kartek. Chwycił się za czoło nie wiedząc co się odprawiło. Dopiero teraz zauważył Chanyeola siedzącego pomiędzy tym wszystkim.
-Ty to zrobiłeś? -fuknął dalej nie dowierzając -Zostawić cię na jedną noc samego -ubrania wszystkie są do prania, jego kosmetyki do wyrzucenia, a telefon starszego chyba do odkupienia. Utorował sobie drogę nogą do kłębka smutku i depresji, i kucnął przed nim.
-I po co to zrobiłeś, co? -cicho się zaśmiał, a gdy zauważył brak reakcji od strony chłopaka przez chwilę pomyślał, że umarł. Na dłoniach był strasznie blady, jego włosy były skołtunione, a ubrania strasznie śmierdziały. Wyglądał jak wrak człowieka i zapewne tak samo się czuł. Baek delikatnie szturchnął go w ramię, a gdy nie zauważył reakcji pokręcił nosem.
-Chanyeol, ogarnij się -mruknął niezadowolony. Wypuścił powietrze, chuchając na półmartwego chłopaka -Aż tak cierpisz? -pomrugał parę razy i nie zastanawiając się przytulił tą dużą kulkę. Chanyeol zaskoczony drgnął -Moja mama zawsze mówiła, że przytulanie pomaga nawet w najgorszej depresji -szepnął dalej przytulony. Park poruszył się, odplątał swoje ręce z supła z własnego ciała, wyprostował nogi i również przytulił niższego i drobniejszego chłopaka. Wtulił się w niego przy tym przyciągając go bardziej do siebie, przez co Baekhyun z kucania przeszedł do siadu na kolana.
-Twoja mama jest strasznie mądra -również wyszeptał z delikatnym uśmieszkiem. Tego mu właśnie trzeba było.

=#=#=#=

najpierw nabrudził a potem jeszcze go przytulono rąbany

(przypominam, że w przyszłą środę jest zlot w Katowicach na który serdecznie zapraszam!)