ISIRIK SERİSİ ||YANLIŞ|| (TAMAMLANDI)

YANLIŞ 23 Ψ BORÇ

Bölüm23 borç

Göremiyorum.Hareketlerim kısıtlanmış. Bağıramıyorum, yalnızca ağzımıkapatan bezden sızan küçük çığlıklarım var. Acizhissettiriyor. Ölüm gibi. O sonsuz uykuyu hiç olmadığı kadarcazipleştiriyor. Ölmeyi diliyorum. Bedenimin üzerinde hissettiğimbaskı, beni yaşadığım utançla öldürecek sanki. Yalnızcagünler önce elimi nazik bir şekilde tutan ellerin bedenimdekiizinsiz dokunuşları midemi bulandırıyor. Yaşadığım her andan,aldığım her nefesten tiksiniyorum. Kendimden tiksiniyorum.Mahremiyetime yapılan destursuz hücum bile aklımı kaçırmam içinyeterli. Allahım, ben bununla nasıl baş edeceğim?

Birdeğişiklik oluyor. Önce başımı sıkan bağ gevşiyor. Sonrakaranlığa alışan gözlerime birkaç parça ışık çarpıyor.Kamaşan gözlerimi gayri-ihtiyari kırpıştırıyorum. Sonraağzımdaki bağ yok oluyor. İlk işim var gücümle çığlıkatmak. Yapamıyorum. Sesim çıkmıyor. Yaşadığım tüm zorbalığakarşın benden ufak bir inilti bile çıkmıyor. Karşıkoyamıyorum.

Onugörüyorum. Yosuna benzeyen donuk renkli gözleri tuhaf bir şekildeparlıyor. Avıyla oynayan bir yırtıcı gibi. Dolgun dudaklarıkeyifle aralanırken debeleniyorum. Bu sırada yüzü gittikçeyaklaşıyor. Bir anda bedenimin üstündeki tüm hakimiyetimikaybediyorum. Bileklerimi saran bağlar yok oluyor. O tümuğursuzluğuyla bana yaklaşıp dudaklarıyla beni talan etmeyebaşlarken kendi bedenimin ihanetine uğruyorum. Kollarım onusarıyor, bacaklarım ona dolanıyor. Çıplak tenlerimiz değiyor veben içimde çığlık çığlığayken tek bir itirazda bilebulunamıyorum. İçimdeki Berfu çığlık çığlığa bir köşeyegeçiyor, bedenimi ben kontrol edemiyorum. Bir kabuğa sıkışmışgibi bu korkunç işkenceyi izlemekten başka bir şey gelmiyorelimden. Berfu çıldırıyor, nasıl çıldırmasın? Avuçlarındatutam tutam kendi saçı var, yüzü tamamen göz yaşlarıylayıkanmış. Kaybettiğim kontrol boyut atlıyor. Berfu'nunhıçkırıklarını ört bas eden çığlıklar ve iniltileryükseliyor dudaklarımdan.

Çığlıkçığlığa uyandığında neredeyse oturur vaziyete gelecek kadarsıçradı.Göğsü hızlı hızlı inip kalkarken beyni patlayacakgibi atıyordu. Kalp atışlarını kulaklarında hissetti. Soğuksoğuk terlerken gergin parmaklarıyla örtüleri avuçlarınasıkıştırdı. Gözlerini sıkıca yumup gördüğü kabusunetkisinin geçmesini bekledi. Attığı çığlıklardan bihaber,onlara sağırdı. Bedeni zangır zangır titrerken gözlerini sıkısıkı yummuştu. Sesli solukları çığlıklarının arasındanduyulurken yatağın çökmesiyle tekrar sıçradı. Bu arada dahaşiddetli bir çığlık atmıştı.

Soleli parmakları üstündeki tişörtün ince kumaşından teninebatarak göğsünün üstüne çıktığında hayatında ilk kezgördüğü kadına korkuyla karışık ihtiyatla baktı, gözlerinibile kırpmadan. Düş müydü? Oysa birinin Mösyö Lefepre'yiüstünden aldığına yemin bile edebilirdi. Kimdi bu kadın? Birrüyada mıydı? Neyin gerçek neyin kabus olduğunu idrak edecekaklı bile kalmamıştı ki.

"Ki-kim..."Sesi titrekti. Susuzluktan kurumuştu. Can acısıyla yüzünüburuşturdu. İkinci bir girişimde bulunmuşken karşısındakibakımlı kadın ağzını açtı. Berfu, susmaya devam ederekkadının ona söyleyeceği iyi bir şeyleri ümit ederek bekledi.Kalman'dan kurtulduğunu duymaya ihtiyacı vardı. O pisliğin dahada ileri gitmediğini duymak zorundaydı. Ruhuna çöreklenen bu karabulutla yaşayamazdı!

"Sakinol." diye buyurdu kadın. Ses tonundaki ve duruşundaki asaletve otorite karşısında Berfu'nun hiç şansı yoktu. "Buradagüvendesin. Kimse - ama hiç kimse - benim çatımaltında sana zarar veremez." Ona güvenmek istedi. Yıkılanduvarları ardında bir başına kalan çıplak benliğinin dayanacakbirine ihtiyacı vardı ve onun da ilk önüne çıkan bu kadınolmuştu işte. Şu an kadının kim olduğunu sorup sorgulayacakhali de yoktu zaten. "Adım Mehtap."