Soğuk rüzgar tenimi yalayıp geçiyordu. Ne kadar süredir burada oturduğum hakkında hiçbir fikrim yoktu. Belki beş belki on saat. Onca saattir beynimde sadece tek bir cümle dönüp duruyordu. "Sana hiçbir zaman seni sevdiğimi söylemedim." Asıl canımı yakan da bu sözlerin doğru olmasıydı. Kendimi bir hayale kaptırmış onun beni sevdiğini sanmıştım. Ben sadece sanmakla kalmışım. O ise sevmemekle. Ama yine de onu sevmekten vazgeçemiyorum ilk ve tek aşkımdan vazgeçemiyorum. Eskiden aptallık diye adlandırdığım aşka ben de yenilmiştim. Şimdi karnımda bebeğimle, soğuk bir sahil kenarında, kalbimdeki geçmeyen acıyla bir başınaydım. Uzun bir düşünme sürecinin ardından oturduğum banktan kalktım. Bundan sonra bebeğimle yaşayacak sadece ona tutunacaktım. Kenan Arslanlı ise bunu asla bilmeyecekti. Onu kalbime bir acı olarak gömecek ve hayatıma öyle devam edecektim. Yaşadıklarımdan pişman mıydım? Hayır pişman değildim. Yine olsa yine aynı şeyi yapardım çünkü aşık olmak acı çeksen de dünyanın en güzel duygusuydu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KALBİMDEKİ ACI
Romance"Aşık olduğun adamın gerçek yüzünü görünce yine de onu bu kadar çok sevebilecek misin Gece?" Elindeki dosyayı önüme doğru ittirip karşıma oturdu. "Buraya seninle bunları konuşmaya gelmedim bana ailemle ilgili olduğunu söyledin ben de geldim." bu söz...
