KALBİMDEKİ ACI

Hediye

Saçlarımda gezen eller, yüzüme kondurulan öpücüklerle gözlerimi hafifçe araladım.

"Sonunda uyandın."

Ellerini yüzümün her bir ayrıntısında gezdirip üzgünce gözlerime baktı.

"Daha iyi misin."

Konuşmadan sadece başımı sallayıp ona daha çok sokuldum. O güzel odunsu kokusu burnuma dolarken başımı geniş göğsüne yasladım.

"Ailen, bana onlardan hiç bahsetmedin."

Gözlerimin yeniden dolmasıyla ona baktım.

"A...ilemmm....."

"Şşşşşş. Tamam biliyorum. Sakın sakın o güzel bal harelerin hüzünlenmesin. Sana söz veriyorum bal gözlüm onları bulup cezasını kendi ellerimle vereceğim. "

Kollarından sıyrılıp şaşkınca ona baktım. Nerden biliyordu. Ben ona ailemle ilgili hiçbir şey anlatmamıştım ki.

"Sen..."

Benim kalkmamla o da doğrulup tekrar beni kolları arasına aldı ve sıkıca sarıldı.

"Ben herşeyi biliyorum güzelim. Aileni, onlara olanları hepsini. Bu yüzden bundan sonra sadece bana güven ve bekle."

Yüzümü boyun girintisine gömüp kolumu beline doladım ve diğer elimi de göğsüne yerleştirdim. Benim huzurlu sığınağım onun kollarıydı. Şu anda bu yaptığının beni sinirlendirmesi gerekirdi ancak ona sinirlenemiyordum işte. Her ne kadar benden izinsiz hayatımı öğrenmiş olsa da sanırım böyle olması benim için daha iyiydi. Keza öğrenmemiş olsa ona bu durumumu anlatacak ne cesaretim ne de gücüm vardı. Tüm cesaretimi topladığımı sanıp ondan yardım almak istemiş ama her defasında canımın acımasından öyle korkmuştum ki ailem hakkındaki gerçeği ona anlatamamıştım.

"Teş...ekür ederim. "

"Bal gözlüm izin ver ailem ailen olsun. Kollarım sığınağın, varlığım dayanağın olsun."

Boynuna gömdüğüm başımı kaldırıp siyahlarına baktım.

"Kenan, sana alışamam. Eğer alışırsam ve bir gün benden seni bırakmamı istersen bunu yapamam. Kalbim dayanmaz anlıyor musun. Benden geriye birşey kalmaz."

Koyulaşan siyahları yalvarırcasına gözlerimi esir alırken bir elini alıp kalbimin üzerine yerleştirdim.

"Bu kalp senin. Benden ayrıldığın an onu da söküp beraberinde götüreceksin. Lütfen alışmama izin verme."

Elini ellerimin arasından kurtarıp yüzümü kavradı ve dudaklarıma doğru fısıldadı.

"Senden asla bunu istemeyeceğim. Sen benim sonsuzluğumsun bal gözlüm."

Her söylediği söz kalbime bir ok gibi saplanırken acıyla gözlerimi kapattım. Biliyordum bir gün benden bıkacak onu bırakmamı isteyecekti. Her ne kadar bunu bilsem de onu sevmekten vazgeçemiyordum.

"Bıkacaksın, bir süre sonra unutacaksın beni. "

Ellerini yüzümün her bir noktasında gezdirip özlemle gözlerime baktı.

"Ben aşık olamam bal gözlüm. Sevemem. Ama korurum, değer veririm. "

Biliyordum beni sevdiğini söyleyemese de hissediyordum. Sevginin binbir türlü anlamı vardır ya belki bu sevgi aşk değildi belki acımaydı belki de koruma içgüdüsüydü sonuçta sevgiydi. İster kendimi kandırmak olsun ister aptallık. Kalbim daha fazlasına katlanamazdı. Ilık nefesi dudaklarımı yalayıp geçerken dudaklarına doğru yavaşça fısıldadım.