27. Bölüm: Düzenbaz

40 3 0
                                    

Meyus/27. Bölüm

Bölüm Şarkısı: Tarkan - Kayıp

"Ben de her saniye bir kayıpmışçasına hemen kollarımı beline sardım."  

-----

Sonda yapmam gereken konuşmayı başta yapacağım bu sefer sanırım. Hayatımın en garip günlerinden bir tanesi bu. Kalbimde adı olan bir ayrılık ve kavuşmayı aynı zaman dilimi içinde yaşadım. Aslında uzun zamandır bunu düşünüyordum ama bugünlerde daha da belirgin;

#enbüyükkorkum diyoruz.

Kelimelerin kalplerine hiç korkmadan bakabilen bu ton Mavi, galiba en çok insanların kalbine dokunamamaktan korkuyor. Benim #enbüyükkorkum aynı İris gibi, yalnız kalmak. Gerçekten yalnız, kalabalıkların olduğu yapayalnızlık. 

Sizin en büyük korkunuz ne?

*****

Ne zaman çıktık ne zaman arabaya binip deniz kenarına geldik hatırlamıyordum. Galiba arabada uyumuştum ve biraz da rakının etkisi vardı.

"Seni böyle eve bırakamam," dedi Kayra, arabanın el fenerini çekerken. Başımı ön koltuğun kol yaslama kısmından kaldırıp bedenimi karşıya doğru döndürdüm. Karşıdaki siyah hiçlik tek bir yeri ifade edebilirdi; deniz. Emniyet kemerini çözüp gözlerimi ovuşturdum.

"Hayır, bırakırsın. Artık çocuk değilim."

Esnediğim için açık olan ağzıma yavaşça vurdu. "Doğru. Ama seni yeniden bir yere götürmek istiyorsam, bırakamam. Semiramis Akay'a karşı kredilerimi bir kere de harcayamam."

Uzanıp kapımı açtı. "Hadi gel. Biraz seni sahil boyunca dolaştırayım."

Yıldızsız bir gökyüzünü tolere etmek için harika bir materyaldi Kız Kulesi. Denizden esen rüzgarla ürperdiğimi hissettim ve kollarımı sıvazladım. "Halan için üzüldüm." Pek iyi bir giriş değildi ama kafam hala iyiydi.

"Ben herkesin yerine üzüldüm zaten. Hatta herkesin toplamından biraz daha fazla üzüldüm. O yüzden önemli değil."

Gözlerimi yana yuvarlayıp yanımdaki adama baktım. Ellerini ceplerine sokmuştu. Şimdi o da üşüyordu.

Biraz daha hararetli bir şekilde konuşmaya devam etti. "Herkes hunharca birileri için can veriyor. Ya sebebi oluyor ya sebebinden ölüyor. Buna 'dur' demek istediğim bir ömürde karşılaştım seninle. Sonradan anladım gerçeği;

"Yani aslında insanlar bence bir amaç yüzünden değil de başka bir insan için Dünya'ya geliyor ve yine o insanlar yüzünden yok oluyor. Herkes birbirinin kaderi haline geliyor. Yaratılışımızda var. Ve bunu değiştiremeyiz."

"Bunda seni nasıl etkiledim?"

"Şöyle ki," dedi, dudağını ısırarak. "Halamın uğrunda öldüğü şeyi asla kabul etmedim. Ta ki bir şeylere üzüldüğünü gördüğümde senin yerine üzülmek isteyene kadar. Bu insanlığın, bizim, en doğal halimiz. Haberinin olmadığı bir kural, bu yüzden uymama gibi bir seçeneğin yok. Anlıyor musun?"

"Galiba hafiften sarhoşum." Elimle yaptığım deli işaretine bakıp güldü ve beni kendine çekip saçlarıma bir öpücük kondurduktan sonra geri bıraktı.

"Çok iyi. Anlayınca zaten sudan çıkmış balığa dönüyor insan. Karşında canlı örneği var."

"Bu gece öyle şeyler söyledin ki sanki içindeki evrenin çekirdeğini buldum ve tek tek gezegenlerinde dolaştım."

MeyusHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin