Geçmişin kucağında derin bir uykuya yatırılmış, bugüne gözleri kapalı bir kızdım ben. Peşimden gelen bir hayaletle yaşamaya muhtaç edilmiştim. Ay'ın denize düşen ışıklı gölgesine tutuşturulmuş bir hayatla oradan oraya savruluyorken bir gece o parlak...
Eğer birlikte vakit geçirdiğin kişi seni terk ederse, o vakitleri geçirdiğin yerler de yabancılaşmaya başlar. Ve Kayra benim evime girmiş, o evin bahçesinde ilan-ı aşk etmiş, odamda beni sinir krizlerine sokmuştu. Şimdi hayalini kafamdan atmak istememe rağmen her bir mobilya, adeta bize yazılmış replikleri haykırıyordu.
Boğazımda hem bunun verdiği gerginlik hem de biraz önce Kayra'yı sanki hiç tanımadığım biri gibi görmenin yaşattığı acıyla olmuşmuş yumru ile kapısı açılmış evime adım attım.
Karşımda beni karşılamak için dikilen ve gülümseyen aileme ruhsuz gözlerle baktım. Beni her fırsatta irdeleyen anneme, uzun zamandır kandıran babama ve bana duyulması gereken sevginin ikiye bölünmesine sebep olan kız kardeşime...
Hepsi gelmemi bekliyordu, bana yararı olacakmış gibi. Ne yeniden hesap sormaya, ne boyunlarına atlamaya ne de onları anlamaya çalışmaya mecalim vardı. Bu yüzden yalnızca elimdeki çanta engel oluyormuş gibi yapıp fazla sıkı fıkı olmamızı gerektirmeyecek şekilde kucakladım onları.
Annemin "Yemek yedin mi?" soruları eşliğinde merdivenleri tırmanmaya başladım. Üzüntüm... Ondandı böyle başım önde yürümem. İki hafta hiç gitmek istemediğim bir yer için eski hayalimi gerçekleştirerek Milano'da kalmıştım, şimdi de odama geri dönmüştüm. Buraya kadar iyi idare etmiş olsam da bundan sonra neyi nasıl yapacağımı inanın ki kestiremiyordum.
İhtiyacım olan bambaşka bir dünyaydı ve ben bu dünyayı yalnızca kitap okuyarak elde edebiliyordum. Kimden geldiğini bilmememe rağmen bana hediye edilmiş kitabın sonuna gelmiş fakat bir türlü bitirmeye gönlüm el vermemişti. Kitap, sanki Kayra'yla ikimize benziyordu ve sanki mutlu sonla bitmeyecekti.
İçten içe bunun olmaması için kitabı okumamam gerektiğini düşünüyordum. Ancak artık her şeyin olduğu gibi bunun da sonu gelmişti. İç çekerek elimdekileri yere koydum ve rafa ilerledim. Biliyordum işte! Hiç hak edilmeyen bitişler pençesindeydik. Hem ben hem de bu elimdeki gökten düşmüş kitap.
Yatağıma uzanarak kendimi kaçınılmaz sona hazırladım.
Aşk tek göz göze gelmeye bakıyordu. Tek söylemeye, tek gülümsemeye... Ve yaklaşık beş saniyede peyda oluyordu iki gözün birbirini izlemesi. İnsan bir kez aşık olunca ikinci ve üçüncüler kaçınılmaz oluyor. Sanırım bir gün hepimiz bu gaflete düşeceğiz. Bu gaflette sürünecek, bu gafletle ezileceğiz. Bu illeti sahip edindirenle birlikte.
Kader, onca kombinasyonu geçip ikinizi seçmiştir ya, ah o ikinizi! Saçmalık! Yine ikinci baharımmışçasına gülümsüyorum. Oldukça da korkuyorum. Aşklarım hep yitik, hep kırık ve hep benden daha büyük.
Tarih tekerrürden ibaret, bunu gözlerimle gördüm. Dünümde olan yarınımda da kucaklayacak bedenimi ve ben yine düşeceğim. Önce gözlerimi, sonra ellerimi, en kötüsü ruhumu terk edecek bu kadın benim. Ben düşeceğim...
Hem yaşadıklarım hem okuduklarımla birlikte gözyaşlarına boğuldum. Yazılanlar acı verici derecede tanıdıktı.
Adam son cümleyle kitabı bitirdi.
Düştüm.
Ve ben ayrılığımı sanki biraz önce yaşamış gibi saatlerce ağladım.
*****
Saat gece yarısı olmuştu artık. Bunu evin sessizleşmesinden ve cırcır böceklerinin daha ahenkli ötmesinden anlayabiliyordum. Yorgun düşmüştüm. Geri kalanını da yarın düşünürüm, deyip yatmaya hazırlanırken birden evin içinde büyük bir patırtı oldu ve bu saatte odama bekleyebileceğim en son kişi gürültüyle kapımı açıp içeri daldı.
Gözlerim Levent'in büyümüş gözlerine kilitlenirken onun endişeyle harmanlanmış gür sesini duydum.
"Kayra gidiyor, İris! Uçağı bu gece!"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm Sonu
Nerede yazdığımı hatırlamayıp İstanbul'da yayımladığım bir bölüm olacak bu. Keşke kimse İstanbul gibi bir şehirden ayrılmak zorunda olmasa.
