Backstage Love - Shawn Mendes

#19

POV DEMI

Na de film kijk ik naar de tijd. "Shawn ik moet gaan, ik moet morgen werken en-" "Zal ik je brengen?" stelt hij voor, als de gentle man die hij is. "Ja graag." zeg ik en glimlach.

We lopen naar beneden en stappen zijn auto in. We zijn al best wel snel bij mij thuis. De auto stopt. "Je hebt daar wat." Shawn gaat met zijn hand over mijn wang.

"Je bent papa's prinsesje, alleen van mij." Ik voel hoe zijn ruwe vingers over mijn wang strelen. "Vanavond geen eten voor jou, ik wil niet een dik varken in huis" Zijn hand verlaat mijn gezicht. Maar voor ik het weet raakt zijn hand met een hoge snelheid mijn gezicht. Ik voel mijn wang gewoon branden. "Niet janken, kut." mopert hij.

"Demi? Demi?" Ik kom langzaam weer bij. "hey, rustig. Alles is oké." fluistert hij. Ik knik. "Sorry." hijg ik.

"Adem even rustig, in en uit." zegt hij, maar het lukt niet. Ik kan dit niet. Ik raak in paniek en mijn handen trillen best wel erg.

"Demi, kijk mij aan." Ik probeer hem aan te kijken, maar om één of andere manier is dat toch nog best wel lastig. "Concentreer je op mijn adem, oke?" Ik knik heel snel.

"Adem in" hij ademt diep in. "Hou de adem even vast voor dat je het los laat." legt hij uit.

Na dat we dat een paar keer, wat voor mijn gevoel wel 100 keer was, ben ik weer wat rustiger.

"Sorry." zeggen we in koor. "Demi, zeg geen sorry." zegt hij. Ik zit met mijn mond vol tanden. "Kom, ik loop wel mee naar de deur." Shawn loopt met mij naar de voordeur en drukt op de bel.

Na enkele tellen gaat de deur niet open dus belt hij nog een keer aan. "kut." mompel ik zacht, misschien slaapt iedereen al. Ik zucht. Waarom nu?! Ik had een paniekaanval, ik schaam me dood. Ik wil gewoon even alleen zijn en bij komen. Damnit.

Mama is nog niet thuis, dus Jack zit beneden en hoort de bel echt wel. Eikel.

Ik loop naar het raam en klop er wilt op. "Doe open Jack!!" roep ik. Tranen rollen weer over mijn wangen. Kut stoornis.

"Demi, chill." zegt Shawn. Na een minuutje gaat de deur eindelijk open. Jack kijkt mij dodelijk aan. "Ben je zwanger?" vraagt hij op een zeurende toon. Ik val stil. Kon hij niet voor 1 keer zijn bek dicht houden?

Ik voel mijn handen weer trillen en ik doe zo hard mijn best om rustig te blijven. Ik vecht er tegen, ik doe dat niet nog een keer voor de ogen van anderen vandaag.

"Meneer, -" begint Shawn, maar Jack kapt hem af. "Hoe durf je tegen mij in te gaan? Jij bent hier de vreemde, ik niet!" zegt hij geïrriteerd.

"Kom je nog binnen, of wat?" moppert hij. Ik knik en loop met een hangend hoofd naar binnen. "Ik loop nog even met haar mee." Shawn legt zijn hand op mijn rug en kijkt mij met de meest lieve glimlach ooit aan.

De held van de avond.