The Jerk and the Transgender (Hot Trans Series #1) [Published under Pop Fiction]

Chapter 7

Napatakip ako sa aking mga mata at impit na napa sigaw. Naririnig ko ang mga kaluskos na gawa ng mga kilos niyang nagmamadali. Hindi ko rin maiwasang hindi pansinin ang bilis ng pag-kabog ng dibdib ko.

"What the hell are you doing here?!" Bulyaw niya at may kumalabog. Tumalikod ako habang nakatakip pa rin ang mga kamay ko sa aking mga mata. Ngunit nanatili pa rin ako sa may hamba ng pintuan. 

"N-naiwan... Mo k-kasi..." Nauutal kong anas habang humihinga nang malalim para pahupain ang kaba ko.

"Labas!" Galit na sigaw niya. Tila isa akong Kangaroo na napatalon paabante sa gulat. Pipihit na sana ako paharap sakaniya nang malakas at padabog niyang isinara ang pinto sa likod ko. Dahan-dahan na lamang akong humarap sa pinto at ibinuka ang mga mata. Napatulala akong naka titig sa pintuan niya, hindi alam ang gagawin. Jusko, ano iyong nakita ko? Hindi yata kaya ng mumurahin kong pag-iisip at pang-unawa iyon.

Bumaba ako sa sala at nanghihinang napa upo sa malaking sofa. Ang lambot ng kutson nito ay nakatulong sa pagpawi ng nararamdaman ko. Ano nga bang nararamdaman ko?

Napaisip ulit ako sa nakita kani-kanina lang. Ano iyong ginagawa niya? Bakit niya pinaglalaruan ang kaniyang ari? Hindi ba masakit iyon? Oo! Masakit nga siguro iyon! Kaya siya dumadaing! Pero kung ganoon, bakit niya nga ginagawa iyon?

Tila biglang sumulpot sa utak ko ang larawan ng eksena kanina. Si Rocco— walang pang itaas, naka higa, at naka taas ang isang braso na nakapahinga sa likod ng ulo. Nakababa ang Jersey shorts at... At.. Arggh!!

Ayokong isipin pero parang nagustuhan ko ang nasaksihan kanina. Sa hindi malamang dahilan. Bakit ganun? Bakit parang ang laki ng katawan niya para sa edad niya? Trese anyos pa lamang siya pero kasing katawan niya na iyong mga Senior High School na nag ba-basketball sa court nitong exclusive village nila.

Naputol ang pag-iisip ko nang marinig ang mararahas na paghakbang pababa ng hagdan ni Rocco. Nakasuot na siya ng sando'ng kulay itim ngayon. Ganun pa rin ang shorts niya. Magkasalubong ang dalawang kilay na nakatingin sa 'kin ng diretso. Napatayo ako sa kaba.

"Ano sa tingin mong ginawa mo?!" Sinalubong niya ako ng sigaw. Napapitlag ako sa lakas ng boses niya. Gayunpaman, mahigpit ko pa ring hawak ang kaniyang mamahaling cellphone.

"Sorry..." Yumuko ako sa hiya. Bigla ring sumikip ang dibdib ko.

"Don't you know how to knock? Shit!" Tinampal niya ang noo niya at nameywang. Ginulo gulo niya pa ang kaniyang buhok. Namumula rin ang kaniyang leeg.

"Ano? Sagot! Tang ina." Matalim niya akong tiningnan. Umabante siya sa 'kin kaya napaatras ako.

"Kumatok ka man lang sana! Hindi porke't pinapapasok kita sa kwarto ko ay kampante ka nang papasok dun! Nakakapasok ka lang dun sa tuwing pinaglilinis kita! Sana alam mo kung saan ka lulugar!" Halos maputol ang litid niya sa pagsasalita.

Hindi ko napansing umiiyak na pala ako. Ang sakit. Bakit parang ang sakit? Sa sobrang sakit napa hikbi ako. Nanlabo ang paningin ko at tanging naaaninag ko na lang ay ang malabong imahe ng marmol na sahig.

Bakit sya ganun? Ang sakit niyang magsalita. Nag-aalala lang naman ako sakaniya. Nagmamalasakit. Pero ito ang igaganti niya? Siguro nga tama siya. Amo ko siya. Normal lang na ganiyan siya magsalita. Kaya hindi ko dapat iniisip kung bakit ako nasasaktan sa masasakit na sinabi niya.

Pinahid ko ang mga luha sa 'king mga pisngi at umayos ng tayo. Tumingala ako sakaniya at inilahad ang kaniyang cellphone.

"Pasensya ka na. Isasauli ko sana itong cellphone mo kasi nakita ko rito sa sofa... N-narinig kasi kitang dumadaing kaya nagmadali akong puntahan ka at baka kung napano ka na... Pasensya ka na, kasalanan ko. Sana hindi mo kami palayasin ni Nanay dito dahil wala na kaming ibang... matutuluyan pa. At huwag kang mag-alala, hindi na ako papasok sa kwarto mo... Mas mabuting si Ana o Ate Pasing na lang ang paglinisin mo roon." Walang emosyon kong sabi habang umiiyak pa rin.

Kitang kita ko ang pagbabago ng pinta ng mukha niya. Lumambot ito at marahas siyang napalunok. Hindi niya tinatanggap ang kaniyang cellphone kaya inilagay ko na lang ito sa center table at walang pasabing tumalikod upang makaalis na.

"Dwayne..." Mahinang tawag niya pero hindi ko na siya nilingon pa at tahimik na lamang na umiyak papuntang kwarto.

Kinaumagahan, tutok ako sa pag-aaral. Hindi rin ako masyadong nakihalubilo sa mga kaklase ko. Parang nawalan ako ng gana. Nang dumapit ang hapon ay uwian na. Sumakay ako ng tricycle pauwi ng mansion. Pagkarating ko ng mansion ay inabot ko ang bayad sa driver. Bumaba na ako at tumungo sa gate upang mag doorbell.

Maya-maya lang ay bumukas na rin ito. Nagulat nga lang ako nang bumungad sa 'kin si Rocco. Naka slacks pa rin siya pero naka sando na lang. Kumunot ang noo ko sa hitsura niya. Para siyang walang tulog. Nangigitim pa ang ilalim ng kaniyang mga mata.

"E-excuse me..." Sabi ko at lumihis ng landas. Akmang lalagpasan ko na siya nang hinigit niya ang braso ko.

"Let's talk." Aniya. Mapupungay ang kaniyang mga mata nang nilingon ko siya. Hindi ako sanay sa mukha niyang parang nanghihina.

"Wala tayong dapat pag-usapan." Malamig kong sabi at nag iwas ng tingin. Ang marahan niyang pagkaka-hawak sa braso ko ay bahagyang humigpit.

"Sorry." Sabi niya. Nagbaba siya ng tingin at kinamot ang kilay. Nanlaki naman ang mga mata ko sa sinabi niya. Ano raw?

"Sorry, I didn't mean what I said. Just..." Tila nahihirapan siya sakaniyang sinasabi. Hindi ko rin alam kung saan ito patungo.

"Next time, knock okay? At 'yung nakita mo-"

"Wala iyon. Hindi ko rin naman alam kung ano iyong ginawa mo. Atsaka, wala nang next time, kasi hindi na ulit ako pupunta sa kwarto mo." Inagaw ko ang braso ko at nagtagumpay naman ako.

Umigting ang mga panga niya at marahas na huminga. Seryoso niya akong tinitigan.

"Hindi pwede iyon. Ikaw lang ang pinagkakatiwalaan kong maglinis ng kwarto ko." Matigas na sabi niya. Umirap ako.

"Mapagkakatiwalaan din naman si Ana at si Ate Pasing. Mas magagaling pa at bihasa." Sabi ko at inayos ang bag ko.

"Basta. Hindi ako pumapayag."

"Ang tigas ng ulo mo! Bahala ka diyan." Nilagpasan ko siya at pumasok na ng mansion. Naririnig ko naman siyang sumusunod sa likod.

"Amo mo ako, 'di ba? Kaya sundin mo ako." Mabibigat ang hakbang niya sa likuran.

"Hindi lang ikaw ang amo ko!" Sabi ko naman. Pagkapasok sa mansion ay bumungad sa 'kin si Nielo na nakadapa na naman sa carpeted floor. May ginagawang assignment yata.

"What do you mean?" Naiiritang tanong ni Rocco. Hindi ko na siya sinagot pa at lumiko na papuntang kusina. Nilapag ko ang bag ko sa island counter at lumapit sa ref. Walang mga kasambahay, ewan ko nasaan.

Kumuha ako ng pitsel ng tubig sa ref at nagsalin sa baso. Nakatalikod ako sakaniya habang umiinom.

"Kausapin mo nga ako! Shit!" Hinampas niya bigla ang island counter. Muntik ko nang mabitiwan ang baso. Kumabog na naman ang dibdib ko sa nakikitang inis at galit sakaniya.

"S-sabi ko nang hindi, 'di ba?" Mahinahon kong sabi kahit kinakabahan na talaga ako.

"Bakit nga? Sino nang maglilinis ng kwarto ko?" Inosenteng tanong niya.

"Si Ana! Si Ate Pasing! O kahit sino!" Naiinis ko ring sabi.

Sasagot na sana siya nang sumulpot bigla si Nielo.

"Hindi ka na maglilinis ng kwarto ni Kuya?" Masayang singit ni Nielo. Nagulat ako sa sinabi niya. Ganun ba kalakas ang mga boses namin at narinig niya galing dun sa sala?

"Hindi na." Sagot ko. Nakita kong umangal si Rocco pero hindi siya nagsalita.

"Kung ganun, sa 'kin na lang linisan mo!" Natutuwang sabi ni Nielo at tumalon pa. Sasang-ayon na sana ako nang biglang nagmura ng malakas si Rocco.

"HELL NO!!"