Stars Are Blind

::SAB 17::

QUEENS OF STANDARDS Series 1

STARS ARE BLIND

::::::::::
17
::::::::::

And so indeed,it crumbled.

Nakatungo ako at tahimik na pinalilipas ang mga tao sa paligid.

Ilang minuto ang nakaraan pagkatapos ng meeting nakatayo ako sa labas ng conference hall,sa tabi ng malaking pinto at naghihintay.

I never felt so down and relief at the same time in my life until now.

Naramdaman ko ang pagtigil ng isang tao sa harap ko.Her heavy stare and breathing.Hindi ako kumibo hanggang sa kusa niya akong nilayuan.Alam kong si Gumabao iyon.Wala akong maipagmamalaki sa kanya ngayon pero wala akong pakealam.She's always been me to me that she doesn't have any more to be meaner.

Bumuntong-hininga ako at pumikit bago tumango.Nakaramdam ako ng ngalay at bahagya kong isinandal ang likod ko sa dingding na nasa aking likuran.Siya naman ang muling pagbukas ng pinto at lumabas ang taong kanina ko pa hinihintay.

I could still imagine the heaviness I felt moments ago.The hopelessness,and the peace of mind when this man,of all people I never expect to believed in me,has brought to me.It was like me fighting back my demon.Like sunrise in the east.

Nang tapikin niya ako kanina,doon pa lang ay napugto na ang aking paghinga.At nang tumayo siya para magsalita,nalunod ng paghanga ang puso ko.Ngayon,as he stood there and slowly pacing to me,pinanghihinaan ako ng loob sa nakakasaling na presensya niya.But God,I have to say anything for this wonderful man.

Ngumiti siya at tila kumikinang ang mga mata sa galak.Masaya siya para sa akin,masaya siya sa ginawa niya.

With that I didn't have to hold back.I don't care if they saw me smiling at him,if they think of whatever.Wala akong pagkakautang na loob sa kanila kundi sa taong kaharap ko ngayon.

"Okay ka na?" He asked smiling boyishly,probably feeling hero from saving me from the bullying.

At ako naman na napuspos ng biyaya ngayon ay hindi makapagsalita.Bumibikig ang galak sa aking lalamunan.Though I really wanted to say my deepest gratitude.

That night,pag-uwi ko sa bahay,hinanap ko agad si mama pagkatapos kong salubungin ng yakap si papa.

Alam kong may distansya pa rin sa akin si mama dahil sa nakaraang mga pangyayari pero mahigpit ko pa rin siyang niyakap.

Bigla ko silang na-miss na dalawa.

Sa sobrang emosyunal ko ay napaluha pa ako at napakwento ng nangyari.Ayun,ang ending eh,si sir Aaron na lang daw ang manok ni mama para sa akin.

"Meant to be ang tawag dyan 'nak." Sabi pang kinikilig.

Meant to be?

Naiiling ako nang maalala ko ang nangyari sa boracay noon.Pang-ilang beses na bang tulong sa akin 'to ni sir Aaron? Corny man ang mga hinihingi kong signs pero wala ang mga iyon kumpara sa mga pagliligtas niya sa akin.He was like my savior from any of my distress.Tila lagi siyang naroon kapag kailangan ko ng tulong,mostly during desperate occasions.