Secret in love (H.S)

#31# slecht nieuws en nog eens slecht nieuws

Pov Isabella

" Wa doe  jij hier?" ik kijk hem boos aan. " rustig liefje hij geeft om ons" zegt mijn vader. " ONS, bestaat niet meer hij heeft jet verknald" ik kijk Tobias woedend aan. " Isabella doe nou rustig" mijn vader trekt me in een knuffel. ik kijk Tobias boos aan. " pa je weet toch wel dat het uit is al maanden" vraag ik hem. hij kijkt me aan. hij wist het dus niet. " hij ging met iemand anders naar bed " " maar als je naar mijn uitleg had geluisterd dan waren we nog bij elkaar." onderbreekt Tobias mij. " Jongens kappen, kijk julie maken ruzie maar julie zien niet dat het andere breekt!" ik kijk Harry aan. hij heeft gelijk. Julia rent naar hem toe en knuffelt hem. hij neemt plaats en neemt Julia op zijn schoot. hij heeft geen probleem met mijn familie. " hij heeft gelijk. je mag hier zijn en ja bedankt" het is moeilijk om toe te geven. " dankje dat je niet zo egoïstisch doet" zegt Tobias. " egoïstische. jij bent echt een klootzak" " Isabella Foster let op je taal gebruikt" ik kijk mijn vader boos aan.

er komt een docter aan lopen. " goeimorgen Familie Foster" begroet hij ons. iedereen groet terug. " we hebben goed nieuws en slecht nieuws" " begin maar met goed nieuws" zegt mijn vader gelijk. " het goede nieuws is dat de operatie geslaagd is en het slechte nieuws...." de docter haalt diep adem. " Steven heeft kanker" er valt een stilte. ik hoor Julia snikken. " mogen we hem zien " vraag ik zacht. de dokter knikt.  ik loop de kamer voorzichtig binnen en zie mijn broertje lijk wit liggen. het doet me denken aan  Harry die daar lag. ik kijk hem gelijk aan. ik neem plaats op de kruk. Tobias komt achter me staan en legt zijn hand op mijn schouder. ik wil hem wegslaan maar ik denk aan de woorden van Harry die hij zei op de gang. het is moeilijk voor iedereen en we kunnen hier geen ruzie over gaan maken.. " wat voor soort kanker heeft hij?" vraagt mijn moeder. " uw zoon heeft bloed kanker" omg bloed kanker dat is dodelijk. ik kan niet weer mensen verliezen. " we kunnen een chemo therapie ondergaan maar dat zal niet echt helpen" " waarom stellen julie het dan voor!!" ik ben boos. echt boos, de dokter schrik van mijn reactie. " zo kunnen we hem langer laten leven" antwoordt de dokter. " zodat hij meer pijn leid is dat het??" ik ben woest en kapot van binnen. ik had nooit moeten gaan studeren. als ik mijn familie niet alleen had gelaten dan zou hij misschien nog gezond zijn. ik sta op en ren weg. ik om de hoek van de lange witte gang laat ik mezelf zakken. " hey gaat het wel" ik hoop dat het Harry is maar helaas. " ga weg Tobias. je hebt me al veel te veel pijn gedaan, haal alsjeblieft Harry" smeek ik. " wat heeft hij wat ik niet heb" oohh wat een moeilijk vraag. hij is aardig. heeft me niet bedrogen . hij zoent veel beter en is beter in bed. " Umhhh... haal gewoon Harry" hij steekt onschuldig zijn handen op en loopt weg.

" Hey Isa gaat het wel?" Harry komt aangerend en ik knuffel hem gelijk. " sorry dat je dit moet mee maken" ik vind het echt rot voor hem. " is niet erg. ik mag je Familie en andersom" antwoord hij. " ik heb je gewoon nodig" zeg ik. " ik ben daar blij mee want ik heb jou ook namelijk nodig" ik haal me uit zijn knuffel en kijk hem raar aan. " waarvoor heb je mij nodig?" vraag ik. " jij maakt me compleet zonder jou ben ik niets. er is niemand die mijn goude hart heeft kunnen stelen zoals jou" hij gebruikt mijn woorden. zo cute. ik zoen hem. " ik hou van je , weet je dat"  " ja dat weet ik Isa . maar ik hou nog veel meer dan jou mop." hij tikt met zijn vinger op mijn neus en pakt mijn hand vast. " kom we gaan naar je broertje hij is net wakker geworden en hij wilde je zien" ik knik en geef hem een kus op zijn wangen.

" Isa!!!" roept Steven blij. ik loop naar hem toe en geef hem een knuffel. " hoe voel je je?" vraag ik. " ik ben een beetje misselijk maar voor de rest gaat alles goed" voor een jongetje van zeven is het best zwaar als je al zo jong kanker hebt. " wil je een spelletje met me spelen net als vroeger?" vraagt hij. ik krijg gelijk herinderingen terug

*Flashback*

" Isa, o Isa waar ben je?" ik ben echt goed verstopt. ik zit achter de kast. hij moet mij vinden. " aha.... daar ben je" hij rent de kamer uit en buurt me. " ik wil een andere spel spelen aangezien jij slecht bent met verstoppen" ik glimlach en geef hem een kusje. " wat wil je spelen?" vraag ik. " mens-erg-je- niet" zegt hij blij. ik pak de spel bord en we spelen uren lang door

*einde flashback*

" welke spel" hij kijkt me nadenkend aan. " mens-erg- je - niet " zegt hij blij. hij wijst naar Julia en Tobias die moeten mee spelen. Tobias was er de laatste twee jaren voor hun toen ze het moeilijk hadden en daarom vind ik het ook niet raar dat hij ineens hier is. mijn ouders zijn even koffie gaan halen voor ons. " Harrrehh wil je ook meedoen?" steven kan zijn naam niet uitspreken wat het schattig maakt. Harry knikt. " oke dan spelen wij samen"  hij glimlacht en loopt naar hem toe. we spelen een paar potjes achter elkaar.

" bezoek uur is afgelopen. steven gaat een behandeling aan en kan pas weer over een week bezoek krijgen" ik jammer van de woorden van de zuster. maar percies over een week ben ik hier. het is mijn broertje. ik heb voor hem gezorgd ik zie hem als mijn zoon. ik verwacht niet dat hij mij als zijn moeder ziet maar ik zie hem als mijn zoon  net als ik Julia zie als mijn dochter. ook al zijn ze dat niet. " ik zie snel" steven zwaait even. ik loop naar hem toe en knuffel hem. " ben je samen met Harreh" fluistert hij. " ja hij zorgt goed voor mij net als ik voor julie deed" hij geeft me een kusje op mijn wang. Harry loopt naar gem toe en knuffelt hem. ik hoor ze grinneken en dan laten ze elkaar los. ik zwaai naar hem en neem ook afscheid van mijn familie. " Tobias, bedankt dat je er was voor mijn broertje. ze zijn een beetje gehecht aan jou. je hebt een goei band met ze kunnen opbouwen en bedankt daarvoor" ik kijk hem even aan en dan kijk ik naar Harry. ." geen dank en sorry dat ik tegen je gilde " " is al goed" met die woorden vertalen ik en Harry de ziekenhuis. hij opent de deur voor en laat me binnen.. binnen no time stapt hij ook binnnen en haalt diep adem. " je familie mag me gelukkig" zegt hij blij en opgelucht. " ja ik ben daar ook blij mee het heeft hun was een jaar geduurd voor ze Tobias mochten" hij buigt zich naar me toe en kust me. " wat waren jij en Steven aan het fluisteren?" vraag ik. " hij zei dat ik voor mama moest zorgen" omg zei hij dat echt. ziet hij me toch echt als een moeder. ik wilde dat hij mij dat kon vertellen hoewel ik niet zijn moeder ben. " mop waarom huil je?" vraagt Harry bezorgd. " hij ziet mij als zijn moeder al die jaren heb ik voor hem  gezorgd en hij weet niet eens wie zijn echte moeder is. ik ben blij dat hij mij ook zo ziet. ik zie hem namelijk als mijn zoon en Julia als mijn dochter" huil ik. " je doet het goed. je zal later een goei moeder worden van jouw eigen kinderen en ik hoop ook die van mij" ik maak een 'awhh ' geluid en kus. hem. " zullen we gaan, dan gaan we wat leuks doen" ik knik. hij is zo goed voor me. ik wil met hem oud worden en ik hou van hem. ik hou van meneertje arrogant..