New York City | C.S.

16.

Mijn mobiel ging over. Benjamin. Ik nam op.
"Hey lief."
"Hey Lynn."
"Hoe is het?"
"Goed met jou?"
"Ja gaat echt super!"
"Ik belde je even omdat ik iets wil vertellen."
Ik zuchtte omdat ik heus wel wist wat er ging komen.
"Oké brand los."
"Ik wil niet met je verder."
"Hoezo niet?" Ik baalde. Ik baalde zo enorm. Maar ik wist dat hij dit een deze dagen zou vertellen.
"Jij bent gelukkig daar. Ik wil hier niet op je zitten wachten, tot je eindelijk terug komt. Ik wil ook niet daar naar toe komen, omdat ik bang ben dat alles dan tegen valt. Ik wil niet dat we het blijven volhouden, terwijl we allebei weten dat jij daar zal blijven en dat ik in Nederland blijf."
"Benji..." ik viel even stil. Nu hij het hardop zei deed het toch wel veel pijn. "Ben... ik houd van je." Ik haalde met mijn mouw de tranen van mijn wangen af.
"Ik houd ook van jou Lynn. Onwijs veel. Maar we willen iets anders. Het is voor nu misschien oké. Maar op lange termijn gaan we het nooit vol kunnen houden. Ik wil ons die pijn besparen."
Ik begon nu harder te huilen.
"Lynn, alsjeblieft, niet huilen."
"Ik vind je gewoon zo leuk. Ik wil je niet kwijt." Snikte ik.
"Ik vind jou ook nog helemaal geweldig lieverd. Dat zal altijd zo blijven. Het spijt me." Ik hoorde dat Benjamin ook een brok in zijn keel had.
"Kom je deze zomer nog wel hier naar toe?" Ik snikte nog een paar keer na.
"Misschien. Ik ga er even goed over na denken of dat een slimme keuze zal zijn."
"Ik hoop het Benji. Ik wil graag nog een laatste knuffel van je."
"Je bent de beste Lynn. Ik zal altijd van je blijven houden."

We zeiden elkaar gedag en toen hing Benjamin op. Ik barstte in huilen uit en kroop op de bank. Waarom? Ja, ik wist het wel. Hij deed de laatste dagen erg kortaf en van de meiden had ik al gehoord dat er tegenwoordig veel meiden achter hem aanlopen omdat ik niet meer in de buurt ben. Het deed me zo veel pijn. Hij heeft door die aandacht gewoon beseft dat hij liever aandacht krijgt, dan mij ver weg.
Ik zat hier nu al drie weken, en mijn beste vriendinnen waren net voordat Benjamin belde, in het vliegtuig gestapt naar mij toe. Zou hij dat moment uitgekozen hebben? Dat hij wist dat ik troost zou hebben? Ik barstte weer in huilen uit en bekeek foto's van mij en Benjamin op mijn mobiel. We waren zo lief samen. Het was zo zonde.