New York City | C.S.

71.

Nadat we allebei een biefstuk en een wijntje hadden gekregen keek ik Dylan aan. Hij had het onderwerp tot nu toe de hele tijd vermeden, maar ik wilde nu toch echt horen wat hij te zeggen had. Dat was immers de reden dat ik met hem mee gegaan was. Al vond ik het stiekem ook wel gezellig hoor, eindelijk weer even iets anders doen dan werken en chagrijnig alleen thuis zitten. "Dylan tell me! Please. You said you've got the answers." Dylan knikte. "Ask me everything you want to know. I'll tell you." Ik zuchtte.
"If Cole really loves me. Why is he with Noa now."
"I think. This is the part I'm not sure about. But I think that he's trying to forget his feelings for you, since you've been friend zoning him all the time."
"Oh shit. That's true." Ik sloeg mezelf voor mijn hoofd waardoor Dylan moest lachen. Niet het beste moment om te lachen, hij verslikte zichzelf in zijn patatje en begon te hoesten. Hij werd knal rood. "Dylan!" Ik raakte lichtelijk ik paniek toen hij maar bleef hoesten. "Iemand help!" Iedereen keek op, maar niemand deed wat. Ik praatte natuurlijk Nederlands. "Someone please help me!!!" Iemand van een tafel aan de andere kant van het restaurant kwam aanrennen en deed wat met Dylan zijn rug of zoiets. Ik begreep er niet heel veel van. Dylan begon weer 'normaal' te ademen terwijl de tranen over zijn wangen stroomden. "Thanks man. You saved my life." Hij bedankte de man die geholpen had hartelijk en haalde daarna zijn tranen weg. "Oh my god. Are you okay?" Nog steeds geschrokken keek ik Dylan aan. "I think so. I thought I was dying." "Me too. My god. I'm shocked." Dylan knikte. "Thank you." Ik keek hem vragend aan. "For helping me. For asking for help. Even though it was in Dutch." Ik moest lachen. "You're welcome. It wasn't my plan to let you die tonight." We moesten allebei lachen en raakten in gesprek.

We bleven na het dessert nog lang zitten. We dronken allebei een kop koffie, terwijl nu wel het onderwerp aan bod kwam waarvoor ik hier was. "Everything happens with a reason Lynn." Ik snapte echt niet waar hij het over had. Dylan was soms zo vaag. "Can you please tell me what's going on." En toen begon Dylan met vertellen. Het was heel vreemd om het allemaal te horen, ik wist ook niet zo goed wat ik er mee moest. Ik was opgelucht, dat ik wist wat er gaande was. Ik was niet bang meer en ik wist wat ik moest doen om alles te laten stoppen. Maar ik wist niet of ik daar wel klaar voor was, ik wist niet of ik het wel wilde. Dylan zei dat hij voor me klaar stond, dat hij me zou helpen. Maar ik wist nog niet zo goed of ik er wel klaar voor was, ondanks dat ik hierdoor wel weer vertrouwen had in Dylan.