New York City | C.S.

96.

Ik was nog twee weken vrij geweest nadat ik terug gekomen was in New York. In die twee weken was ik niet naar buiten geweest. Ik had een aantal keren boodschappen gedaan, maar daar bleef het dan ook bij. Ik voelde me alleen en ongelukkig. Harry had me wel een berichtje gestuurd. Hij wist dat ik weer in Amerika was, Snapchat stalker ofzo? En hij wilde afspreken. Ik had hem verteld dat ik goed ziek was en dat het daarom beter zou zijn als we het even uit zouden stellen. Maar niets was minder waar. Ik wilde niet, ik kon het niet. Ik zag er niet uit en had er ook echt geen zin in. Hij was niet de persoon waarvan ik hoopte dat diegene contact met me zocht en daarnaast als ik met hem gezien zou worden zouden Cole, Dylan en Noa niet ineens wel aardig tegen me gaan doen. Op het moment dat ik van de wc terug kwam en voor de zoveelste keer die dagen weer op de bank neerplofte hoorde ik een berichtje binnen komen. Ik was zenuwachtig. Ik wist niet wie het was en of het negatief of positief zou zijn. Voorzichtig benaderde ik mijn mobiel alsof het een wild dier was en met maar een oog open las ik wat er stond.

Harry:
You feel better already? Want to see u

Ik zuchtte. Nee ik voelde me niet beter Harry. Dan had ik het vast wel laten weten. Oké vast niet. Maar we waren anderhalve week verder van zijn vorige berichtje dus ik kon het hem ook niet kwalijk nemen. Zuchtend schreef ik een berichtje terug.

Lynn:
Actually I don't. Might be possible that it will takes a couple more weeks

Harry reageerde direct.

Harry:
Sounds bad? You're home?

Lynn:
Yeh

Harry:
I assume your friends are taking care of you?

Lynn:
Not at this moment but I'll be fine

Harry:
Can I come over?

Harry:
I'll take care of you

Lynn:
It's okay. I'm okay. You don't have to

Harry:
I want to

Lynn:
Please don't

Harry:
On my way

Van zijn laatste berichtje schrok ik op. Ik was helemaal niet ziek. Het enige wat er wel mis was, was een grote berg afwas die in de keuken stond. Snel gooide ik het in de vaatwasser en ging onder een kleedje op de bank liggen. Dit wilde ik niet, ik wilde niet dat hij wist wat er aan de hand was. Ik wilde niet dat hij zich zorgen ging maken. Dus deed ik maar alsof ik me niet goed voelde.

"Door is open." Riep ik toen Harry aanklopte. Hij opende de deur direct, keek me bezorgd aan, maar hing zijn jas op voordat hij naar me toe kwam lopen. "Oh Lynn. You look terrible. What's wrong?" Ik trok mijn schouders op. "Thanks for reminding me. I almost forgot that this isn't my best look." Ik keek hem geïrriteerd aan. Maar stiekem vond ik het best fijn dat er iemand bij me was. Na zoveel dagen alleen te zijn geweest en in een put te hebben gezeten hielp dit best wel. "Why did you came. I really don't need someone to take care of me." Ik keek Harry aan die drinken aan het inschenken was. "You do need someone. And besides that I thought we could watch a movie or something." Hij bedoelde het goed, dat wist ik wel. Maar ergens wist ik dat het beter was als hij niet gekomen was.